BABA
bir rüzgar boyu uzağım en yakın oğlumdan
bir kez bile soramadım yağmuruma
kanat vuran çiçek çığlıklı kızlarımın
kırılan tohum sesiydi eyvahım uçtu
kara gölgelerden süt emdi torunum
kızılca ninnilerle indi kar kuyularına
ufku gün ışığında alnıma yaslayan kitap
öğretti her doğum ölümle doğrulanırmış
kuşlar yuvalandıkça kurşun yaralarına
“Cemresiz Günlerde” adlı kitabından
Celal Soycan (1948)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder