CEM UZUNGÜNEŞ

(15 Şubat 1962, Razgrat / Bulgaristan - )

      Asıl adı Şinasi Ahmedov Akaliyev. Çocukluğu, doğduğu kentin Ezerçe köyünde ve 1970 yılında Türkiye’ye göçten sonra Aydın’da geçti. Aydın Efeler Ortaokulu’nu, Kuleli Askeri Lisesi’ni, Hacettepe Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü’nü bitirdi. (Şinasi Şentürk)

       1988 yılından bu yana şiirleri, yazıları ve söyleşileri Adam Sanat, Argos, Defter, Duvar, E, Edebiyatta Üç Nokta, Evrensel Kültür, Heves, Kaşgar, Kitap-lık, Ludingirra, Mahfil, Sombahar, Varlık, Virgül, Yasakmeyve gibi dergilerde yayımlandı.

Ödülleri: “Soluğan” adlı kitabıyla Kültür Bakanlığı 75. Yıl Başarı Ödülü’nü aldı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Soluğan (1998, Öteki Yayınevi, Ank., 96 s.)

& Arzu Evi (2005, YKY, İst., 94 s.)

& Korkuluk (2012, 160.Kilometre Yayınları, İst., 80 s.)

Şiirlerinden Seçmeler:

ARZU EVİ

Feneryolu'nda gölgelerle şakalaşıp yürürken

ölüm (bu kez) uysal bir köpek gibi

beni izliyordu. Ihlamur mahrem

kokuyordu. Bedenin uzağında çın çın eden

bir tramvay. Köpeğe dönüp bakmak

isteğiyle mi, hava'nın kendi merakından mı,

gözüm Arzu Apartmanına kaydı.

Camlardan birinde bir kadın çırılçıplak

gülümsüyordu. Utandım. Ama sanki

onun utanmasız çıplaklığından değil de

az önceki şakalaşmalarımla yakalandım diye.

Acı, ölüme mi yoksa çıplak ölümü

işaret ede ede akan şakacı

zamana mı yakındı? Kadınla

göz göze gelsek... bana, yüzünde bu müstehcen

ıhlamur gölgeleriyle gezen adama,

işaret parmağı ile, "gelsen e!" dese... Beni, arzu evine

çağırsa!.. Ama o; arzunun camlarından

bakan çıplak kadın, bana değil

peşimdeki köpeğe kur yapıyordu.

Gülümseyen yüzünde bir intihar

dinginliği

okudum.

“Arzu Evi” adlı kitabından

CASUS

Kuşkunun baykuşu yüzünde donmuş,

evet kanat çırpmıyor ama bu bir pandomim;

belleğini kandıramaz...  kımıldayamaz.

Yüzündeki kuş herşeyi biliyor,

(ah, o yitik bilgisizlik cenneti);

oyun değil bu, değil,

kendi gibi sır küpü adamların kenti bu.

Sarı, ıslıklar gibi geçen taksilerin

camlı döner kapıların içinden

bize şaşkınlıkla bakan bir çocuk

yüreğimizdeki casus. Kuş her şeyi biliyor.

Dama açmazlarından kurulu kent

akut

bir dikkat

gerilimi – yüksek, dakik anların,

(olasılıklar ağına yakalanmış)

kendi gibi sır küpü adamların!

Başka baykuş bakışlardaki şifreleri,

jestlerdeki şüpheli mesajları unutup,

yabancılara kanı kaynamasın annesi.

Kendinin köstebeği o. Kalbinin.

Kendisini çocukluğuna da mı gammazlayamaz ?...

İşte, işte bir salaş meyhanenin, mürşit

ruhunu dinleyip, neredeyse mutlak teslimiyetin

dizine yatıp ağlasa, hafif bir kadının (adamın)

beyaz bacaklarına ateş yüzünü gömüp ...

Ah, o yüzün astarı yok. Yüzündeki kuş her şeyi biliyor;

bir hayâl annenin kahkahayla göğe hoplatılması!

bir hayâl annenin kahkahayla göğe hoplatılması!

Bu sahnenin zamanı tersyüz edilemiyor;

unuttuklarımızı denetleyemiyor

yüreğimizdeki casus:

     “(...) Hay Allah, diyor çocuk, gördüler bizi

      saklanın! Tam burada buluşuruz;

    otuz yıl sonraki belleklerinde!(...)”

ah, bütün yaşları orada buluşursa; o kuşkulu, baykuşlu yüzde

kaç kişi olacak(lar)? Kübik bir resim gibi çok ifadeli bir yüz

mü olacaklar?

Bastırılmış çocukluğu ondan bağımsız,

ona, yani kendi yetişkinliğine öykünerek

hıh, oyunun farkında olduğunu

gizlemeği oynuyor.  E casus

kanı soğuk olmalı annesi!

Annesi...

Anne!

“Arzu Evi” adlı kitabından

“MAHALLENİN GÜLÜ” SOLAR

ZAMAN BİZE YAKLAŞIRKEN

Bıraksın beni taksın mor çiçekler eyvallah,

taksilere binsin kara camlar içinden baksın o yosma.

Rujlu kahkahalarla patinajlarla oradan geçerken,

rüküş kenar bakkalları bisküvi koksun eyvallah.

Toz kapsın çocukluğum ve görgüsüz, saksılı, yeşil sakallı

evler heyecanlansın ve duygulu sokağım,

evlerin camlarından, karısından zılgıt yemiş

bir ayyaş gibi baksın ... yalpalasın. Sokağım yalpalasın

uzaklaşırken yeniyetmeliğimizden

t r o m b on sesli eskicinin

sesine binip gitsin

belleği kamaştıran çocuk sesleri,

teraazi las-tik jim-nass-tik! diye ebe seçerken

mahallenin mahcubiyetinden

aksın yüreğimizden çekirdek çitleyen kız kokuları

kalbimizden buharlaşan bir zamanda.

Trombon sesli eskicinin kavisli sesi,

bir yavrukurt bandosuna karışırken,

uçakların egzoz izi dağılırken,

henüz saçlarımız uçuşurken,

mezun olmamışken aşktan, taze aşk acısından

bıraksın beni taksın mor çiçekler, eyvallah!

“Arzu Evi” adlı kitabından