HARUN ATAK'TAN ŞİİRLER

HARUN ATAK'TAN ŞİİRLER

MANASTIR

Dağın gövdesine oyulan zencefil çarmıh
Uçuruma kurulan in: Sağır dehliz münzevisi

Gümüş çakıllardan geldi keşiş. Gömüldü
hücresindeki taşın soğuk karanlığına.
Bulabilmek için cevheri, çölü çatlatan tefekkürle.
Çanla doğruldu, tütsü ve buhur— kandil izinde
konakladı. Ve yakardı O’na.

:

İşittiğim Lir, unuttuğum Ten, kilitlendiğim
Gergef sizin için: Ateşini yellediğim kambur.
Uluyan Geceye ant olsun ki, ben yalnız
sizi aradım kuyuda. Burda: Kovgun sözcükleri
topladım. Diktim yarasını kâğıda. Diktim ve
Yırttım kendimi. Ağmak için aksine altın
çıplaklığınızın. Silkeledim tozunu Söz’ün. Ah!
Kaç kez yığıldım üstüne rahlenin. Fersiz.

Sunakta, ayin sonrası— avuçlar dolusu kül
kaldım.

Harun Atak


RAYLAR VE REMİLLER

Gömüldüğüm gece, soyundum yüzümü
İstasyon doğurdu remiller
Dağılırken içimdeki tufanda

Hakikat: Varoluşun yanlış uğultusuymuş
Boğuntusuymuş insan hep
Kendine geç kalmanın

Ben ki her sağanakta yontusuydum masalların
Düştüm sarkacın kanatlarından
Kalktım. Bozgunumu öptüm

Büküldüğüm raylarda geçmişin tortusu
Adlandıramadığımı arayıp, dolandım boşluğa.

Harun Atak