SEMA GÜLER

(6 Şubat 1971, Ankara - )

      Aslen Dersimli. On yılı aşkın bir süre yayın kuruluşlarında basın işçiliği yaptıktan sonra yaşamını Harita Ressamı olarak sürdürmekte olan şair, Sokak-Duvar Resimleri alanında da çalışmalar yaptı. İstanbul Üniversitesi Tarih Bölümü’nde öğrenimine devam ediyor. Arnavutluk, Kosova, Makedonya, Hollanda, Irak (Duhok) ve Suriye’de festival, söyleşi ve panellere katıldı. Şiirleri; Arnavutça, İngilizce, Kürtçe, Arapça ve Bulgarca dillerine çevrilerek antolojilerde yer aldı. Hel Yayınları bünyesinde Arkeoloji, Sanat ve Tarih editörlüğü yapmaktadır.

        Şiirleri, yazıları ve söyleşileri Deliler Teknesi, Diri Ozanlar Derneği, Ekinsanat, Esmer, Herşeye Karşın, Kelime Edebiyat, Koridor, Köxüz, Kurgu Düşün Edebiyat, Sınır, Spleen, Şiirden, Yasakmeyve vb. gibi dergilerde yayımlandı.

Ödülleri: Makedonya'da bu yıl 12.'si düzenlenen Uluslararası Şiir Festivali’nde “Dıtet e Naımıt/ Naimit Günleri”, 2017 “Qiriu i Naimit”/  “Naimit’in Mumu” dalındaki “For the best poem” en iyi şiir ödülünü aldı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Feyezân (2010, Kanguru Yayınları, Ank., 78 s.)

& Uyanış Ağacı (2012. Bence Kitap Yayınları, 90 s.)

& Ölüm Tohum ve Şeyler Azıcık Aşk (2014, Noktürn Yayınları, İst., 64 s.)

& Asiman Tune Li Bamin (Çeviri : Zagros Rihayi; 2015, Hel Yayınları, İst., 64 s.)

Şiirlerinden Seçmeler:

BERCA

ve geçtin mi

haykırmam için sin şehri surlarından

şimdi o herkesçe ezberlenen çağın korkusu içinde

bütün kılıçlar yenik düşer

karşılaşınca, oğul ağusunu yüzünde taşıyan bir annenin...

İlk fasıla başlar...

I-

yanıtsız bıraktım her şeyi

yeraltıyım

ardına bakmadan yürüdüğüm nuhvari zaman

kutsal gül adına

bahsedilir ki;

cebine bakır su tası bağlayan uzun sakallı abdal

elinde isli bir kandille:

’halil cibran da bu toprağın küllerinden doğdu ey insanlar’

yıldızların da dili var mı?

kalbin kadar uzak

iki suskunluk arası alnımın içine giren mırıldanmalar

örttüm gümüş rengi soruların üzerini

II-

kefarete iki düğüm, kitreli ağzında gülümseme

silik satırlı bir rüyaya uyuduğum pencere

dedim, unutmamak için

fırtınam savrukluğum oldu hep …

ocağa ıhlamuru koyup

dal kırıklarını topladı, kesilişimi bana verdi

turnaların gözü önünde soyarak yüzümün çizgilerini

ağzımda tanrıları kovalayan kar kristali

III-

konuştuk

güneyden, kuzeyden

ay vakti yanağımdan çalarak gamzeyi

kıyıda yırtılan ellerin...

hangi erk bağladı tel köprüler örüldü

her seferinde incittiğim kutsal su

erkeklerin ağlaması neden orman gibi kar gibi?

dönmez böyle zamanlarda dolunay

bilenen kararım

ganj nehri!

IV-

çıkıp ölüler ülkesinin azgın deltasından

neye yarar yaşamam?

başsız bir ceset ömrüm uçuşan serçe ağzı

ve duası belkuşağında,

utangaç bir niyete çekilen firdevs aşkı

karlı dizleri ısıtmıyor artık seccadeler

neydi o mezar taşını kavrayan el

patiskadaki ateşten yazı

oğlunum dedim, kalbim

ışığın değdiği yeri öpen yezidi

CEHENNEMDE BİR MEVSİM

I

Bir çitin kapısını aralayıp açtık:

Çağrılılar kalabalığı

Kır yolları, evliya otları, soğuk sedir

ve hafif bir parıltının anısıyla, haylanmaz

Ben yolumu kaybedince

Senin bu kuşlar biriktiren kambur kalbin diyorum

II

Çift ağızlı bir yer solucanı, böyle bekleyiş dolu

Elbette burkulup toprağa davranıyor gövdem

yağmurun kabuğuna çekilip çukurlaşıyor kemiklerim bir heves

Çok kırılgan bir şeyi kazıyordum dudağına

acı çekecek kadar ufku kımıldayan doğu’yu

II

Siz

Kimbilir kaç gecenin sıvı karanlığında azalıp

sonra oturup bugün burada bir avuç zehirle tütsüler yakacak ve

bizi büyütecek büyücünün ellerinde çiçeklenen kahır olacaktınız

Yaz bitti

Yaz bitti ölüyoruz ve artık sorular sormuyoruz

Ey burç yazıcısı

Meleklere o çok yalvarmış çocuğa bırak

Fail taşına oturtulan henüz çok taze ve bağışlanmamış

Sürme gözlü ceylanların kanını, tanrısız günahı ve bükülmüş yarayı

Yaz bitti

Size gelmek isterken gezegenler dönerek ve

yeni bir doğuşla atlayarak bütün kırımları

kandan daha hızlı

(*) Une Saison En Enfer (Rimbaud)

LİLÂV –I

cebindeki bronz bileziğe çarpan yağmurun bulutlar ardındaki gri çelimsizliğini gördü. uykunun denizinde katreleşen düşleri ve kıta sahanlığında izbelik arayan umudun, revnak yıldızlardan uzak nasıl da soğuduğunu. ayaklarını göğümden sarkıtan ay’ın tanrısı sin, gider susuzluğunu bronz levhada halka halka büyüyen, suya düşen ilk cemrede.

kız çocuğu yüzümde oku:

hangi dalın közüydü

neydi iskender’in aradığı pers kumaşı eteğimde

öldüğümü anlamayacaklar

teninin ve asrın en mahfuz yerinde…

dudakları kıpırdayan insan ve meleğin ilk azizliği

alnındaki korulukta incir titremesi

atlas korkularda sürüdüğün aklım

lodoskanı saçlarında terennüm eden bir tutam yengi…

denizciler sevişsin, define derinliği kor kederle

derinliğini bilmeden değdiğin kuş sürüsü

aşık ürkek ve saldırgan

kör kitabelerden çıkıyor

bir kayaya çarpıyor sonra da beni vuruyor

mezar taşlarını kavrayabilecek mi ellerin

bileğimde yıkılan ilk ağaç buhurunda

temmuz’un vakur aşkıyla

yeryüzüne berkitilen cesaretimin gecesi

toprağı seviyor, kanallar kazıyor, bir çeşit yazı icad ediyor

kokun, yapraklarımın dökülüp

hüznün omurga iliğine süzüldüğü yerde

duru, çıplak ve buruk

böyle ulaşabilir miyim kendime

kozalak sürdüm gözyaşım(a) iştar

kısık, kesik, sancılı

kazdıkça;

babilin göğsünde kabuk…

gözlerini sıyırarak kuş kahinlerinden

kum vaktinde gelecek misin?

tartıya gelmez yazıyla dille

karanlık saçlarıma sarınan semerkant…

*lilâv:(kar suyu)

“Feyezân” adlı kitabından