ANNEM, HER CUMARTESİ / RAHMİ EMEÇ

ANNEM, HER CUMARTESİ

Her cumartesi, her cumartesi
hayata açılan bir kapıydı annem
Eşikte, ona kavuşmanın ılık mevsimine ulaştığımda
ayrılığa derlenmiş, bir öpücük havalanırdı dudaklarımdan.

Çocuk gülüşlerin doldurduğu sokaktan geçerdim
Kerpiçten evin yoksul serinliğinde,
yer sofrasında biriken gölgeler olurduk.
Kasımpatı, güzle irkilmiş yüzümün tanığı
annem, ağrıyan her şeyin çaresiydi.

O vakitler,
annemin eli olmak isterdim dert görmesin diye,
Eylül’e rehin kalmış,
çocukluğumu esirgediğinde.

Duruldum, bir şeyi çok sonra anlamanın kederiyle
Anneleri ölünce büyürmüş çocuklar
haylazlık bitermiş, şehrin ayaklarına kapanırmış insan.
Çocuktum işte, annem ölünce büyüdüm
‘Oğlum’ diyen bir ses yitince,
Hıştınmadan geçtim kapanan gözlerini.

Her cumartesi, her cumartesi
hayata açılan bir kapıydı annem

Şimdi, Cumartesi’nin beşiğinde sallanan
bir yalnızlık nöbeti yüzüm
Ölümle yaşam arasında.

Rahmi Emeç

“Kırık Zihinler Sahafı” adlı kitabından