BAHA ÖNEM

(12 Ekim 1945, Gümüşhane - )

  İlkokulu Gümüşhane'de, liseyi Erzincan'da bitirdi. Ege Üniversitesi Eczacılık Fakültesi'nden öğrenimini tamamlayamadan ayrıldı. Uzun yıllar özel sektör kuruluşlarında çalıştı. 1968 yılında İzmir’e yerleşti ve 1968 yılından bu yana İzmir’de yaşamaktadır.

     Lise yıllarından bu yana şiirle ve edebiyatla uğraşıyor. Şiirleri, öyküleri ve yazıları Ajans Türk, Çağrı, Defne, Dize, Dönüşüm, Edebiyat ve Eleştiri, Ilgaz, Kanat,  Kıyı, Kuşakkaya, Şiir Sanatı, Varlık, Yelken vb. gibi dergilerinde yayımlandı.

Ödülleri:

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Uzak Güz (1997, Hera Şiir Kitaplığı, Şiir: 9, Dizi Editörü: Hüseyin Alemdar, İst., 80 s.)

& Sevginle Yaşıt (2001, Toplumsal Dönüşüm Yayınları, İst., 64 s.)

Şiirlerinden Seçmeler:

BİR AŞKI UNUTMAK

Bir aşkı unuturken anlatılan

kuruyan bir nehrin kalan izidir

taşar yüreğinden öyküsü sözlüklere

içimizde nice fidanlar devrilir

ve genişleyen yaslar çöker resimlere

Bir aşkı unuturken bilinen

ivedi bir çırpınışla döner anılar

acı bir anıt olur düşler devleşir

uzar mutluluk adına bütün konular

ansızın her şey tek bir şey kesilir

Bir aşkı unuturken yinelenen

bir başka aşkın ölümsüz yanılgısı

uykusuzluğu yükler üstüne karanlığın

göğsünde çılgınlığın armonikası

aşıp gider ormanında dalgınlığın

Bir aşkı unuturken yaşanan

içimizdeki güzelliği kurşuna dizeriz

ve anı dolu bir tüfek omuzlanır

ölü sessizliklerce geçip gideriz

artık her şey bir yangından arta kalandır

“Uzak Güz” adlı kitabından

UZAK GÜZ

İşte ben böyle derin

bir acıyı bileyerek içimde

bir otel odasının o ıssız boşluğunda

kucaklıyorum tüm anıları

Anılar, ah onları hep ellerimle büyüttüm

ve bahçeme diktim ak güller gibi.

Şimdi o şehrin deniz gören kaldırımında

bir çift göz büyüyor ansızın

ve deniz bir serap gibi karşıda durur

uzanıp ellerini tutamam

gergin bir ip gibi durur aramızda

mesafeler utanmadan

Günlerce boşluklara bağırıyorum

ey bitimsiz aşklar, sonsuz sevgiler

bizi neden bu uzak güze sürgün ettiler

Onun için solgun bir lamba gibi duruyor gözlerimiz

onun için elele söylediğimiz bütün marşların

sözlerinde yenilgiden eser yok.

Sen ey kanımı ateşleyen umut

ne olur gözlerin dağıtsa ıssızlığımı.

Binlerce kuyudan çekiyorum

ve süzüp getiriyorum aşkı

aşk ki nicedir aldanmanın adıdır

öyle ki içimizden

her an sayısız kuş havalanır

Elbet senin de vardır söyleyeceğin

bir Kordon gecesinden güney’e seslenerek

çünkü söyleyecek sözü olunca insanın

birden silinir korku, dirilir yürek!

Beni anlıyorsun ya; uzaksan ne çıkar

çünkü sen

kapımdaki el, penceremdeki kuş

alnımdaki ter, gönlümdeki kedersin.

Anla ki yalnızlıktır beni bir bıçak gibi oyan

anla ki gene seni düşünerek

hızlı bir film gibi geçip gideceğim

bu şehrin sokaklarından.

“Uzak Güz” adlı kitabından

Baha Önem