MİHRAP AYDIN

(1984, Trabzon - )

      Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih Coğrafya Fakültesinde sosyoloji eğitimi aldı. Arkadaşlarıyla Trabzon Sinema Derneği Sinezon’u kurdu. Natama dergisi yazı kurulunda yer alıyor. İstanbul'da yaşıyor

       Şiirleri Beyaz Manto, Natama, Ücra, Üç Jeton  vb. gibi dergi ve fanzinlerde yayımlandı.

Ödülleri:

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Az Daha Güzeldik (2015, Natama Yayıncılık, Natama Şiir Dizisi: 4, İst., 40 s.)

Kaynaklar:

A  http://mihrapaydin.blogspot.com.tr/

Şiirlerinden Seçmeler:

BİREYSELLEŞME MANİFESTOSU

1. buradan bir merdivenle gökyüzüne uçtuğumuz günün tarihi yok, merdivenler çıkmaya yarar. Buna saçmalamak diyemeyiz. bununla övünmemeliyiz. herkesin bir düşünce tarihi var ve o tarihin Sovyet bloklarında mevzilenebiliriz.

2. çok kalabalıklar var. çok insanlar var, bunlar bazen sadece beş altı kişilerdir. Durunca düşündüğümüz şeyler önümüzde hava olarak durur ve bu bizim mimik çizgilerimizi eritir. bu hava iyidir. bu havadan uzaklara gidilmez. saçlar hareket verir. saç hareketleriyle daha özgür bir dünyanın ilk çiçeği olabilir. insan olabilir. kadın olabilir. rapunzel olamaz.

3. bir şeyin ilki olmak cennet gerektirir. ilk su damlası, ilk ağaç, ilk organik tarım hep buralarda yetişmektedir. ilk su birikintisinde yansımasını gören kişiye, birey denilmiş. buradan yürü, burası yoldur ve devlet eliyle şekillendirilmiştir.

4. ilk aşk bin dokuzyüzlü yıllarda icat edilmiştir. çünkü bin dokuzlu yıllarda insanlar bin dokuz yüzlü yıllar dememektedir. bütün bunlar nostalji, instagram, fildişi ve fransız gipürü gerektirmektedir. uzaklara gidemeyenler dünya böler. bu bölünmüşlükle adımlarını genişletmek zorunda kalmazlar. meridyen der, takvimi günlere bölen çizgi der ve atlaya atlaya yaşarlar. bunlar geyik insanlarıdır. geyik insanları çok planlıdır ve gülmezler. sanıldığının aksine garanti bankasından parakartları ve en çok birikmiş suları parlatan flaşlı bir makine taşımaktadır.

5. kuş geldiğinde saçını çeken 3 adet çocuk vardır. saçları önemlidir. kuşlar insanı delirtir ve üç küçük insan delirmeyi çok küçükken öğrenmişlerdir. salıncağa binmiştir. salıncak tehlikeli. bu çocuklar resmen delirmiştir.

6. dans etmenin pedagojisi insanı yavaş yavaş büyütür. kocaman büyütür ve insanlar bütün o ayna da grubu bir kenara bırakmamız gerekiyor çünkü bunlar insan

değil topluluk derler, böyle dememeleri gerekmektir. zamanla dönüştüğümüz her şey zamanla bizi avucuna alır, sıkıştırır. bizi birey yapan etmenlerden biri de budur. gelişine düşündürülmüş bir insan hayatında sürekli bin dokuz yüzler vardır. sigarası çoktan içilmiş bir eylemin çocuğu olarak insanlar bu çağda sigaraya başlarlar. ağlarlar ağlarlar ve her yerleri su olur. beyaz yakalardaki su lekelerini ruj lekelerine dönüştürmeye böyle başlarlar. ağlarlar. söylemiştim.

7. büyüdükleri zaman kalemleri olur. saçlarını kalemle toplamış ya da saçlarını kalemle toplamışlara bakarak okurlar. okurlar ve fikirlerini kimseye söylemezler. söylememeleri gerekir. fransa burada başlar. herkes başka bir ülkenin en büyüğü olur. başka ülkelerden bireyselleşme alınır. insan alınır. insan olarak. dönüşmeye başladığını öperler, danışmanlık hizmetlerinden yararlanırlar.

8. bütün bunlardan sıkılma uydururlar sıkılmalar bir lambanın altında yazı yazmayı gerektirir. Masalar çok sıcaktır. kumaşlı ya da kumaşsızdırlar ve bireyler masadan çok etkilenirler. üzerine koydukları bazı anlamlar vardır mesela kalemler de bu anlamlardan biridir. libido işte. libido bir mürekkep olarak bin dokuzlu yıllarda icat edilmiştir. dünya düşleri görülmüş gezegenler amacından sapmış ve göğü süslemek dışında başka hareketlere girişmiştir. Çok güzeldir gezegenler. insanlardan daha bireysellerdir.

Beyaz Manto, Sayı: 14, Temmuz 2014

AZ DAHA GÜZELDİK

insanlara omuz yetiştiremiyorduk savaşlardan çıktıkça

herkes omuzundan vuruluyor ve hâlâ yaşıyordu

herkese bir yaslanacak beş yüz bin lazımdı

çok soğuk miğferlerden devlet olmuştuk, yeni çıkmıştık

kendimizden gelenleri omuzumuzdan devirecektik

ama kökler bize bir ruhtan önce etnik kökenler bize

bakın sallanıyoruz dar ağacında dünyanın anadolusunda

herkes ağlıyordu sınırları bildirilmiş ülkelerin kutsal sularında

derelerde dereler çoluk çocuk yüzmeyi buralarda öğrendi rengini sormadan

kıyım var ama onlarda bizi kıydı bize nasıl yani hani güzeldik

insan sevdiğini omuzunda biriktirir ve sınırlar belliydi

kasparov bizi bestelesin, parmaklarım genetik çalıyordu

kaşlarım çalıyor bakışlarım çalıyordu allah bizi açıklasındı

kökenlerim lensli bestelensin, kökenlerim piyondu

dünyayı unutuyordu ilahisini unutuyordu dinlerim bin beş yüz tane

düz tanelerde gülümsüyordum birbirimizin bebeklerini sulara atıyorduk

bir bir kibrit çöpleriyle ateş almaya gidiyorduk dilek mumlarından

dereler ne renk bilmiyor musunuz diyorduk fransız devriminden

beridir sınırlarımız bellidir artık akan şeyler klorlu ölçülü atıyorduk

tahta sandalyede beklerken birikmiş benleri ayaküstü,

benlerden ayıklayarak biz ediyorumdur ve

idamlar korkuyorumdur çanlar eşliğinde yıldızlar aylar,

iman ediyorumdur içinde bulunduğum tahta kutu beni

bir başka sınırın dışına atarsa çanlar çalamaz,

susuyorumdur, işte biz olduk.

hepimizin evlerine mutfaklar ve banyolar geldi sonra ama tuvaletler türk

tuvaletleri biz bulduk benim bir yanım rum buldu bir yanım ermeni

benim yanlarım doktor bey hücrelerim mikroskopta kan olarak bulunduk

içimden bakıyorum sulara taşıyorum çünkü bileklerim, bileksizliğim

her güreşte kendimi deniyorum, yenilirsem

bu masaya başkasının kanı dökülecek diyorum

yenilirsem bu dünyadan bin beş yüz beygir atlar biriktirmiştik

orta asyadan beridir savaşıyordum sataşıyordum süngülerimde kökenler

kadınlar almıştık ermeni köylerinden rumlar da güzeldir babaannemler annemlerden

benden

her suyun

rengi akıyor

bileklerimden

VUR ONU SEN TÜRK FİLMİSİN

*

dünya üzerindeki bütün rujsuz kadınları toplayarak

kendi filmini aldatmaya karar verdi

müzik devam etti

doldurulmamış bardaklar kırılmaya

mutfaklar dolap kapılarını ters açmaya

düğmeler yanlış iliklere bağışlanmayı  bile

eller soğuk sulardan diğer soğuk sulara

        kabul ettiği bu karışıklıkta insan

        düşünemezdi.

yatağın yolunu ağlarken bulanlar bir

sana saatler mi yok uykusuzluğunun

küllüksüz gökyüzünün silikliği

bütün ayakkabıların tek kişilikliği iki

boş çerçeveler, boş çerçeveler üç

pencereyi kapama çünkü zekai özgerler

kapıda beklerler ve eşikler çürür

okuduğun anahtar sallamaları, onu vur

silahları içinde biriktir ve de ki:

acaba nasıldır senin

kapılara hoyrat davranma günlerin

yatağın yolunu unutur ve ağlamayı erteler kadınların

ayak vuruşları kaç

günlerden hangi

bu günleri vur

düşünüyorum durdukça paspasın üzerinde

toza dönüşmek için

ayaklarımla basıp gitmek yapıp

ayakkabımdan içeri yürüyorum

**

ellerimi soktuğum bütün soğuk sular birazdan ruhuma klor

kandırılmış olabiliriz ve kızdırılmış olamayız

çünkü kan insanın içinde değildir

kan konuşarak ben de sana aşık oldum der her an her yerde

bazı istanbullar büyük şehirler büyük memeler

büyük sevinçler der,

kaçarak görüşürüz

***

gelelim şimdi burada bıraktığımız topraklara

dönelim bakalım bir seyirci halk gözünü kapatırken

makinist gıcıırrrrt diye seslerse ne olur

sonrasında çekyatları iki kişilik yapmak için,

o sesler olarak gıcırrtt

böylelikle kalabalık ve daha kalabalıklar olur

dünyanın dönme hızına merdiven dayayan bir durgunluk

çekyatın iki yakasını bir araya getiren şeylere

hayranlıkla bakamamak

durgun bir dövüşememek olur.

**

yarın olacak ve günler perdelerden arınmaya başlayacak

kanepe örtüleri ve kırlentler

buyrun burada kırlentler diyin,

***

vur onu sen türk filmisin bir  pazar saatinde

*

bilekliğimi takarak ve rujumu sürerek

eve temizlikçi çağırıyorum

durdukça temizlenen ışıklara

durdukça bakıyorduk ellerimiz arkada

esnaflar oluşuyor kar topları bile

suçu ısmarlamak istiyorum bu gelsin

doğsun, herkesin kanından dışarıya

kaldırımlarda oturup otursun düşünmeden

beni karşısına alıp telefon eden adamlar

karşımdan bana konuşanlar beni parmaklıklarına

komşusu olduğum diğer ağlama yataklarına

çağırmasın n’olur.