CİHAN BARIŞ BUDAK'TAN ŞİİRLER

VARNA KOKUYORSUN ŞİMDİ

Sesin çok yakınımda bunca uzakken sen

Sıra dağlar, yollar ve sınırlarla çevrili bir aşksın

Anlamıştım bir yanın Varna, gözlerin İzmir

Aşkın hep üç adı vardı bende biri sen

Senden gelirken Varna

Ve sıcak bir kurşun gibi yüreğimde İzmir

Sana anlatmak isterim çocukları bir bir

İhanetleri, yıkıntılarımı, yalnızlığımı

Bahsetmek isterim, yüreğimden

Hep kırılgan, umursamaz, dalgın yüreğimden

Ömrümde yalnız üç şeye biat edişimi haykırmak isterim

Biri sen, biri Varna ve hep soluğunla ısıttığın İzmir

Mart göğünden bir yıldızı Eylül’e çevir

Eylül’ü bilirsin, sonbaharın ilk yaprağına küsmüş

Rengârenk bir aşkla süslersin yaprakları

Leylak morundan yollar yaparsın bana upuzun

İnce bir tül getiririm, örtersin kalbine

Nasıldı bilirsin, çünkü hasret gözlerin

Geceydi hep yolculuklarım

İzmir ve Varna gündüzken düşlerimde

Karanlıktı kentler

Ve zifiriydi yollar sisliydi hep

Hasreti duyuyorum, sesin yankılanıyor kulaklarımda

Sen uzaksın bana, sınırlar ardında

Yakındı İzmir ve ulaşılmaz

Bense üçünüzün ortasında yalnız

Ve Varna

Ve Varna

Mersin

ON YEDİYİ YAŞADIM DÜŞLERİMDE

Erdal Eren için...

Kıpkızıl dalgalarla uyandım

Baktım, kan kokuyor her yan

Her yan barbarlık yurdu

Açtım gözlerimi

Ve yüreğimi

Koştum

Boğuştum

Büyüdüm

Aydınlığa süzülerek

-ben bir çocuğum ey aydınlık

Işığınla on yediye süzül-

Saçlarım kapkara

İnsanlık kapkara

Koştum

Boğuştum

Ve barbarın ‘dar’ bir ‘ağacına’ savruldum

Vuruldum kaldım

Ay annem

On yedi defa konuşamadan

On yedi defa göz açmadan

On yedi defa dövüşmeden

Ve dövüşüp düşmeden

Ey insanlık

Uyudum kaldım

On yediyle uyuttular beni

Dar bir kelepçe gibi gözleri

Paslı bir ülke

“durup da bakamadılar

Yaslı gözlerime”

Kentlerde boğulan güller gibi

Boğuluyorum şimdi

Bir nehir sessizliği ülkem

Özlüyor mu?

    Yorulmuş mu?

        Tutsak mı gözleri?

On yediyi yaşadım düşlerimde

Günlerim on yedide kaldı

Taşra Yüzümün Coğrafyasıdır

Yakın bir kentte şimdi yüreğim

Özlüyorum yüzünü

Yüreğim sensin

Sarayım istiyorum seni, öpeyim

Gözlerine bakayım

Uzağı göremiyorsun sen artık

Kalbim uzak bir dünyada

Biliyorsun bunu

Derinleşiyor anılar

Deşiliyor yüreğim

Şimdi ağlıyorum, duyuyor musun?

Yoruldum yoruldum

Ve unutmak gelmiyor içimden hiçbir şeyi

Susuyorum

Yorgunluk, ah tatlı bir düş gibi

Sana benziyor

Uzağı ben de göremiyorum artık

Hükmedemiyorum kalbime

Kalbini buluyorum düşlerimin yakınında

Ya şimdi neredesin

Nerede yüzün, sesinle hangi semttesin?

Bir kuytu yalnızlık var odamda

Çık gel şimdi rüzgâra kapılıp, gel

Saçını savur, ünlemli bir imge ol gelirken

Bak bana

İncinmiş bir dal görüyorsun değil mi?

Kalbime bakmalısın o karanlıktan, görebilmelisin

Birkaç damla da gözyaşı var incinmeme dair

Gör, o senin hatırandır

Artık yakın kentleri de özlüyorum

Taşra, yüzümün coğrafyasıdır

Bunu da biliyorsun

Delirerek susuyorum

Deliriyorum, neredesin?

YAĞMURLARIN İZİNDE

Yüzümü döndüğüm yerdesin

Güle döndüm

Kalbimi gördüğüm yerdesin

Küle döndüm

Ve yıllarla süpürülmüş

Bir bulutun peşindeyim

Sözleri gördüm

Yağmurların izinde

Dağları ve yolları sevdim

Sesimi kente çarparak

Gönlümü sulara gömdüm

“umut” dedim sadece

Gülün ve külün şiirine

* Şiirler, Cihan Barış Budak’ın izniyle yayınlanmıştır.