DEVRİM DİRLİKYAPAN'DAN ŞİİRLER

UÇURUMLARI EMZİRİRKEN

tehlikeye gecikmedim izinsiz geliyorum

sen de izin alma uykularından

topla düşlerini çık gel

yine bir göçükte buluşalım

bu kez bir uçurumu emzirirken

yakalasınlar bizi

uyanmayalım

kanasa da ellerimiz her defasında

tıklayalım suçun kapısını

yine bulutlardan düşelim gökyüzüne

ters düşelim

derine ve daha derine düşelim

bir büyük dehliz çünkü dünya dedikleri

her geçen gün daralıyor boşluklar

yeni bir yol buluyoruz çığ düşüyor

depremler oluyor yedi kat tepemizde

durmadan erteleniyor yolculuklar

vazgeçmeyelim ne yaradan ne sızıdan

suların akmadığı kanallardan yürüyelim

sesimiz suçüstü yakalansın göğün kuyusunda

aleyhimize delil olsun ağrılarımız

ya da aleyhine delil olalım bu enkaz yığınının

uzlaşmayalım

yarına hazırlanmadığımız günlerimiz olmalı

sayfalarını karıştırdıklarında ömrümüzün

ki günlerimizi de gömdüler yarının telaşına

selamlık dostlar, haremlik arzular

ve mümkün şeylerden öte bir şeydi oysa

değirmenlere gönderilen kavak yellerimiz

yel kaçıralım soluğu tehdit sayılan aşklardan

daha bir soluyalım ve sulayalım gedikleri

tehlikeler biriksin buluştuğumuz göçükte

binmeyelim nuh’un gemisine

ve ölelim uçurumları emzirirken

izinsiz ölelim

“Epitaph” adlı kitabından

GÖKYÜZÜ MATKAPÇIŞI

“müzik gökyüzünü oyar”

baudelaire

prolog:

bir garip uzaylıdır ibrahim,

ne bulgaristan’da doğmuş

ne rusya’da yaşamış

ne de türkiyeli olabilmiştir.

ozon delindiği için filan değil

müzik gökyüzünü oymuştur da

ondan düşmüştür buralara.

sen de ibrahim

sen de bir yanlış notasın

dolaşıp durma artık, 45’lik yüreğinle

seyyar bir antikacı dükkânı gibi

kayıp şarkılar arasında.

sen woodstock değilsin ibrahim

kapama gözlerini, öyle soyu tükenmiş bir

festival gibi her yağmur dönüşlerinde.

bir hayat geçti ibrahim

bir hayat geçip gitti dışarıdan

biz günbatımını seyrederken sinemalarda

kaç bin karanlık gün doğurdu dünya,

onlarca bunak ülke ve ölü gezegen.

nicedir aydan haber yok ibrahim

ve nicedir yıl 1969 değil.

kerouac “yolda”

biz zaman yolculuğunda

olmuyor böyle ibrahim, duralım biraz

biraz tay durabilen çocuklar bulalım.

içmesek bu gece kurur muyuz

rock dul mu kalır, ölürse alkol

ah ibrahim, yine bozuldu musluklar

hıncahınç yalnızlık doluyuz.

değilsin ibrahim

sen bu günler değilsin

öyle ölüm ilanı gibi durma karşımda

bak kırdım iğnesini pikabımın

matkabına taktım. bir kez olsun

delme şu göğü yanlış yerinden,

dünyam bunaldı ibrahim

bunaldım kül ve katran seslerinden.

müzik bu ibrahim

öyle esip geçmelere benzemez

bir deldi mi en demir yerinden göğü

geçmişinden başlar adamın

adamı uçurum gönüllüsü yapar.

artık çıkalım şu evden ibrahim

çıkaralım tüm şarkıları cebimizden,

kimbilir, bu akşam belki birkaç

ibrahim daha düşer gökten.

“Karla Gelen” adlı kitabından

THEO ANGELOPOUOS İÇİN ÜÇ ŞİİR

YABANSI YOLCULUK

karda kalmış bir kaplumbağanın çığlığı

neyi çağırır bu yolundan alıkonmuş yolculukta

sussalar duyulur belki o yapışkan demirler

yarım bırakılmış bir memleketin şarkısı mıdır bu

sisin içinde yola çıkan

iç konuşmaların uğultusu

yetişmek isterken bir yere

peşine takılmak bambaşka bir yerin, nerde başlar

nerde başlar bir insanın sınırı

bir adım, bir adım daha, ne dönüş var ne varış

bunca gitmelere denizin hepsi

kıyıymış gibi gelmez mi bazen

ağıtlardan resimler yapan şairimsin sen

bunu da sor

parçaları birleştirebilmek için

değil midir yollar

keyfi çıkarılmış bir kış

kaçırılmış bir kış uykusu mu – bunu da

erken bahara kandırılmış bir ağaç gibi

kaçarken düşürülmüş kanlı bir anahtar gibi

karla tanışıyor palmiyeli çocuk

suriyeli belki, belki suriye’de bir fenikeli

fark eder mi nedir toprağı yabancı kılan

elinde kopuk bir el, dağılmış kucak

mümkün mü büyüyecek sabahın bağrında

yarından çalarak geçmişler arayacak

babalar boşlukta aksak bir yağış şekli

ayrılık ritimleri anneler

sussalar duyulur belki o yapışkan demirler

nereye ulaşır mevsiminden edilmiş hayat:

yürüyemedim kendi yolumu

beni kendi düellomda öldürmediler

hangi sessizlik yanıtlayacak

karda kalmış bir kaplumbağanın çığlığını

ağıtlar: belki büyük başlangıçlar…

“İmdat İşaretleri” adlı kitabından

BELLEKSİZ DÖNÜŞÜM

harabeler yanıtlıyor artık susmanın dilini

evlerin bağırsakları dışarda, tarih yıkık dökük

bir soytarıya yol açmak için kenara çekilmiş şehir

her yerde taşın gözyaşı, ağacın ağrısı

cam kovanımı öldürmüşler

bulsam söylemez miydim

nerde nasıl nereye yetiştik biz

bir akordeonun körükleri gibi

açılıp kapanıyor geçmiş

anımsadıkça parçalanan çocukluk

düşledikçe uzaklaşan ütopya

diyorum, bir yolu olmalı

anıları bir arada tutmanın

bir yere değil, yola ulaşmak yeterdi belki

fısıldıyor pamuksu sesiyle

rutubetin duvarıma çizdiği gemi:

burda akan yok artık

yer değiştirdi kıyı ve nehir

yıkılmış sinemalardan

taşlara yansıyor masumiyetin yüzü

abdal kahvelerinden arıları kovana çağıran çalgılar

bir siren sesi gibi çınlıyor şimdi

yitik komşular, silik bahçeler

balmumundanmış meğer bizi ayıran duygular

sırtımda paramparça evimle

kaplumbağanın izlerini arar gibi karda

susuyorum bir ağıtın parçaları arasında

şehrim benim, mutlu mahallem

ergen mafya elinde hayıflanan tenha

her yerde taşın gözyaşı, ağacın ağrısı

cam kovanımı öldürmüşler

yazık ki ömrümüz yok

bunca talanı hatırlamaya yetecek kadar

bu ülkenin anılarını nasıl onaracaklar

“İmdat İşaretleri” adlı kitabından

KORFULAMU

benim güzel eleni’m

gerçek bir anı mıdır rüyada anımsanan

ne kadardır hatırlamanın yeterincesi

ne varsa söylenmemiş olan hepsi yanı başımda

ben bir kavuşmanın söylenmişini yitirdim

benim güzel eleni’m

bulamıyorum sözcüklerimi

yükselen bir uçaktan gittikçe belirsizleşen

evler gibi, yıldızları bulutların

süpürüp gitmesi gibi yitirdim

benim güzel eleni’m

iki şehir arasında bir irtifa migreniyim

leyleğini bırakmış göçler gibi bensiz

büyüdü kızım, kucağımda kanat kanat

bir karanfilin kalbini yitirdim

benim güzel eleni’m

her şey öteki şeylere gönderme

her dönüş yeni bir yolculuk

öyleyse nedir bütünlüğe bunca övgü

ben hepsinden bir eleni yitirdim

benim güzel eleni’m

yolu yok ağzımdan çıkan buhar

sisine karışacak sonsuzluğun

yine de birleşmiyor bütün parçalar

ruhumda suları buluşturan şairimi yitirdim

benim güzel eleni’m

açıklarda bir deniz öylece kalakaldı

denizin içinde başka deniz

çoktan geçtim bir aşkı başlatan bakıştan

bir şiiri bitiren şeyi yitirdim

2012-2013, ankara-adana

“İmdat İşaretleri” adlı kitabından

AHMET ERHAN

kalbim, sana bir eyvah yeter mi

ölünce diner mi o yanık imdatların

işte, kıyıya vuruyor sesin bir şişenin içinde

acılarından yonta yonta kıstığın

2013, ankara

“İmdat İşaretleri” adlı kitabından

DÖNÜŞ

günde beş gününü unutuyor anneannem

hızla küçülüyor böylece

kimsenin misafir odalarında

gittikçe daralan yerine sığabilmek için

soyunuyor tüm bildiklerinden

bir bir çıkarıp yerine koyuyor anladıklarını

cezvesini bakıra, kahvesini acıya

geri veriyor köpürüp duran bir tecrübenin

yalnızını kıza, yanılmışını oğula

özenle, incitmeden, sessizce uzağa

bir ihtiyar yalnızlığı mıdır fark eden

saklı ve kayıp arasında

bulamıyor artık ne ertelenmiş

ne yorulmuş fırtınalar gibi geçmişini

ne kefen parası, ne kıssadan hisseler

peçeteler biriktiriyor zaten sildiği

her gün bir yanını unutuyor anneannem

tadından usanmış bir meyve gibi çürüyor koltukta

sanki daha olmamış da, bir yükseklik korkusuyla

düşmek istemiş ağacından

insan üşümez mi sustuklarından

özlemez mi çocuklara dağılmış bir ömrün sonunda

kendinde olmanın kederini

ne yüzünde gözleri var artık

ne dizlerinde fabrikanın izleri

dinmiyor, dinlemiyor eksilmiş bedeni

            -uyan anneannem! bugün ellerindi bu senin

            saçlarındı sabah daha bu sabah

            akvaryumu dolduran yüzgeç

            suyunu yoran yengeç kabuğu

            insan ağaçlarını üzmeden

            taşıyamaz mı bahçesini

günde beş vaktini unutuyor anneannem

kimseyle buluşmuyor böylece

tanımıyor ruhundan acıyla doğurduklarını

bizi, sizi, kendi onlarını

bir kayıt yanlışlığı mıdır fark eden

olmak ya da oyuncak arasında

kim anlatabilir artık yaşlanmakla olunduğunu

camın buğuya, toprağın suya

annenin çocuğa dönüştüğü bir dünyada

her şeyin yalnız kendisi olduğunu

derdinde değil artık ne öbürü ne ötesi hayatın

uzun bir boşluğu sürüklüyor peşinden

doldurulmuş bir koyu

nerde başladığını bir ölünün

aklında binlerce çakmak taşı

toz değil miydi sanki onun da kıvılcımı

her gün bir yanımı unutuyor anneannem

gitmiş gözlerimin değişebilen rengi, erimiş

suretim, ben miyim yaşlı bir torun mu öteki

bulanık bir adam şekli soy ağacında

bugün saçlarımı unutmuş

yarın kim bilir ne kadar

kalırım bu kel arazide yitirmeden ayaklarımı

ondan almıştım oysa katlanmayı

nasıl göründüğüne bakmadan

baktığıma tutunmayı

hiç yaşamamış gibi ölmeden

önce mi ölse

bir kez daha mı kaydedilmese

düşenin tarihi düştüğü yere

ah vefa! bir yetişebilsem

kollarımı unutmadan onu tutabilsem

2008-2009, gemikonağı-lefke

“İmdat İşaretleri” adlı kitabından

*Şiirler,  Devrim Dirlikyapan’ın izniyle yayınlanmıştır.