MERYEM COŞKUNCA

(1992, Tufanbeyli / Adana - )

       Mersin 19 Mayıs Anadolu Lisesi’nden mezun oldu,  Bolu Abant İzzet Baysal Üniversitesi'nde İngilizce Öğretmenliği Bölümü’nde öğrenim görüyor.

       İlk şiirleri Hayâl dergisinin Genç Dize bölümünde (Nisan-Mayıs-Haziran 2013) ve Tmolos Edebiyat dergisinin 14. sayısında yayımlandı. Şiirleri; Akatalpa, Akköy, Aşkın E Hali, Çoğul, Diri Ozanlar Derneği, Eliz Edebiyat, Gard Şiir, Hayâl, Kalemsiz, Kurşun Kalem, Kuşak Edebiyat, Lacivert, Mavi Yeşil, Melâmet, Me’yus, Mühür, Panoptikon, Peyniraltı Edebiyatı, Şiiri Özlüyorum, Tmolos Edebiyat, Tun, Yasakmeyve gibi dergi ve fanzinlerde yayımlandı / yayımlanıyor.

Ödülleri: 2015 Arkadaş Z. Özger Şiir Ödülü’nde jüri tarafından Örsan Gürkan Aplak, Elif Karık, Yaşar Kavas, Alp Can Konuk, Caner Kuşçu, Atacan Öztekin ve Bekir Türker ile birlikte adının anılmasına karar verildi. “Geceyle İşlenen” adlı dosyasıyla 2016 Arkadaş Z. Özger Ödülü’nü aldı.

Kaynaklar:

A  https://meryemcoskunca.wordpress.com/

Şiirlerinden Seçmeler:

ALIÇ GÜZÜ

Dilaltında saklı sözler gibi bir ağaçla akşamları

birikirdi ellerim kanlı kütüğün soğuğunda

ölü aynalardan yansıyandı inançsız gövdelere

çizgisine yamanan kovuk başları.

Ben sonbahardan sonraki şeylere inanırdım

ağzımdan Akdeniz tadına en çok ve suya

yetmedi söz buldum ağzıma

harflerin ininde yaz’dım

geçmişimde alıç güzü

İndiğim tümsekte durulmazdı

karanlığın yarama battığı o çukur aynada

gezindiğim yırtık bana esrar, bana buz ağı

her buz eriyeceği bir kap bulmalıydı oysa

her iyi denilen şey gibi fos çıkardı mutluluk

cam gibi eşiğe dağılırdım kim kırsa

ve içimizde hep dağlı bir at başı suskunluğu.

ARALIKSIZ BOŞLUK

her kadın

kaybettiği aşkın akşamında

başka bir acıya aralıksız

değil mi doğurgan

ey ölümsüz tenha

hücre sevmekle yenilemez kendini

birikir ve birikir öldüğümüz şeyler

birbirine tutunup bakamayan iki el

ve iki dokunulmuş kalp gibi

değil mi insan kendi çitinde

kendi fırtınasıyla kopar ve

toplayamaz onu hiçbir taş

bırakıldığının sularında

ben de bir suyun oyuğuyum

ve uyruğu onun altında

susturulmuş bir kuyu

ağzının acı kapağıyla

sustukça içine çekilirim

korusunda kuruduğum kalbin

yine de söz dedim:

söz ! seni kimselere

demeyeceğim

değil mi yirmi iki yıldır

yirmi iki kuyumdan çıkmadım

içim içini çok çekti

içim içinden çok. söz dedim:

söz ! olmayacağım bir yüzük

boşluğu bile

hiçkimse’nin kalbinde

CEYL’E İÇ DÖKMELER

insan u-nu-tur-muş

insan mıyız ki unutalım ceyl

tırnak nasıl kopar kökünden

nasıl eksiliriz cansız yerlerimizle

ne kadar zayıfız

cılız bedenin yoksulluğunda

durmadan acıyoruz

ve yok

iyi değilim diyecek kimsemiz

neremizden ağlamadık

neremizden boncuk boncuk

bilyeler gibi

saçılmadıydık yere

nerede susmamıştık en çok

oradan koyulalım yola ceyl

yürümeyi öğrenir insan

peki nerede duracağını

ondan mı bu dinmeyen

uğultusu yokuşun

ve kalabalık sesleri gecenin

günler de geçiyor kim için?

cumadan ve benden yuva ol-maz-mış

gereksiz birer ağırlık gibiyiz

yalnız acının bilgisi anlamlı

kurulacak başka söz

        yok

korkma dedim ceyl

ol sylvia ve yaz

görünmeyen yaşantıyı

ol geceyle daha öteki

yaz ve öl

bıraktığın desenlerin

görkemli izleriyle

ECZASIZ

naze’ye

buradasın

gözlerin işlemez olduğu vakitlerde1

çorak gece değil işittiğin

uluyan görüntü. kopmuş uyluk

tutulmayan söz yığınları gibi

omuzlarını kaldırıp düşüren

törenlerdir

uzayan gecenin eteklerinde

bil ki bitmeyecek bu karanlık tören

yağmalayıp attıkça kalbinin köklerini

buradasın

sen ki sevdin, yandın, yendin ve yenildin

sonunu duydun fışkıran kötülüklerin

gözlerin işlemez olduğu vakitlerde

anladın

ışık köreldi, ruh da çizildi deri gibi

buradasın

ve bunun tedavisi yok2

bil

saatler ağrılı birer atış

karalı kalplerin

ölümü bekleyen yalnız odalarında

1 naze nejla yerlikaya

2 samuel beckett

İTİRAF

“Her kim ki yalnızca kendine yardımı dokunur

  ve o da sözcüklerle

ona yardım edilemez!”

/Ingeborg Bachmann

durmadan yazıyorum

göle fırlatılan bir avcun taşırdıklarını

herkesin bir deriyi oyduğu vakitlerde

en büyük kanayanı anılardı belleğin

ve değdi kirpiklerime ulu lamba

döküldü ışıklardan acı yansıtan

gözlerimin iplik gibi eğirdiği gün

sevdirdi bir erkeği: işte hüznün kütlesi

yaprağı açılmaya yasak bir aşk

incitti parmaklarımı içe doğru, sustu ellerim

gövdemi zorla dik tutan dünya

doladı ölü çiçekleri boynuma

savrulan her yaprağa eklendim

herkes herkese bir kalp olabilirdi, evet

düşünde çoğ’u gerçekte hiç’i biliyorsa

uzun bir kışın kırık tepelerinde

tutuldu yanık bir ay ve ağrılarla solundu nisan geceleri

bir sevgiden senelik hüzünlerle bağışlandı kadın

indi sırrına dinlemek için bütün yazgıları

yaşanılmayan saatlerin çekiçlerini vurarak

durmadan yazıyorum

bir avcun taşırdıklarını göle fırlatılan

bir düşün ağrılarında kaldı kadın

gerçekler deriye giziyle işlendi her son’da

ve dinmek içi yazıldı her şey, geceye bulandı ayrılık

yazıldı, yazıldı…

ama susmadı içinden bir kuyu bilinen

yazıldı yazıldı…

ama susmadı her yıkıntıda bir öteye itilen

çünkü her kuyunun sırrında bir çığlık vardı

acı vardı her kuyunun bin sırrında

dudağımdaki ‘ben’ kadar bildim acıyı

zamanın içinden olan bir yanığın yazgısını bilmez

bilmez bir yanık avcumda yazılı yangını

küllerimle kaç tur döndürdüm kendimi

annem ve göğü için

kaç kez ölemeyişlerimde bir utançla fırlatıldım suya

fırlatılan bir yanığın sönmediklerini durmadan yazıyorum

ateşe bürünen acıya ve acıyı yayan aşka

çünkü eti çürük bir Meryem var dünyada

Melâmet Dergisi Sayı:1, 2015

KABUK

Tüm bedenimi sırtlanmış iki tutam saçım

Kekik kokulu dağ başlarında

Herkes kendinin yansımasıdır bir çölün kumlarında

Sessiz bir ağacın kurumuşluğudur saf bir beden

Yeşillikle kaplanan kır sesleri boyunca

Gözlemek ne amaçsız, kaygısız adımları

Bir kayanın oyuğuna havalanırken

Doğrudur dillerde ne söylenirse;

Saksı diplerine aldırırım kendimi

Çiçekler ellerime ağıttır, bir kuşun göçüyle

Kendine çeker denizleri, içimdeki tufan

Yürümek derim yürümek:

Kaldırım taşlarına işkence!

Sen yalnız bir flütün sesiyle sev beni

O seslerden başlasın yollar gelmeye

Sonra giderek kararan ellerinden

Bir masaya yayılır öyle, sessiz ve nazlı,

En çok terli ayaklarına atarım kendimi

Nasırlarına bakarken-perdeler şahit buna

Kederli ayaklarındadır, tohumu kurumuş dünya

Ellerde pas, kapı kollarından arta kalan

Sen yalnız o ellerinin pasıyla sev beni

Yaylalar karını eritirken usulca

Tüm bedenimi sırtlanmış iki tutam saçım

Kekik kokulu dağ başlarında

Sökerken gövdemin kırışık yanlarını bir bir

Gördüm, hangi gökkuşağıydı o yanımdan geçen

Altısı sararmış, altısı da renk budalası

Bakakalırım öyle, eski bir kayığa uzaktan

Sol yanının denizi hırpaladığı

O dedi, birikmiş fosillerden başka nedir zaman

Tüm bedenimi sırtlanmış iki tutam saçım

Kekik kokulu dağ başlarında

Bir suyun yarasına kapanıp

Kabuk tutmayı beklerim en fazla.

Akatalpa, Sayı: 164, Ağustos 2013

MÜZİK, AŞK, UYKU VE ŞARAP

Dururum, o sıvı sessizliğinde çıplak bir akşamın

Dört düşlemektir yaşamak, tedirgin evler gibi

Müzik, aşk, uyku ve şarap

Sözler uğultulu, iç acılar köşe başlarında

Yalnız senin koynuna girer, işitilenler

O ölmüş sesler, kara üzüm bağlarında

Ben birdim işte, o ölü çan seslerinde

Dedim, ancak böyle uzanırım adına

Sen dört olup, dört yana dağılırken hem de

Müzik, aşk, uyku ve şarap

Dedim, ben dört olsaydım eğer

En fazla ayakları baştan aşağı kazınmış bir masa

Dört ayağım da müzik, aşk, uyku ve şarap

Hepimiz terlerdik bu yüzden, başlar ağır yük

En çok da ölümüz…

Toprak altında ağrıyan yanlarımızı okşarken

Bir sen kalırdın kumlardan öte, o da dört!

Kürek sallarken atmayan nabızlara

Müzik, aşk, uyku ve şarap

Akatalpa, Sayı: 162, Haziran 2013

NE YAPMALIYDIM

yazdıklarımla ne sıkıntılar doğacak

eksiksizdir hüzünlü kadınların acısı da

aşkı da

hiçliği değil miydim bu kürenin

ne yapmalıydım boşlukta

acıyı dokudum acıyı desenleriyle

hala diri ellerimin

ellerime benzettim acıyı, baktım

acı ellerim. alıp onları

alnıma sürmekten başka

ne yapmalıydım

uyumayacaktın ve kazınan yerleriyle

şahit olacaktın bir masaya

gecenin yatağında devinimsiz

yoktu gövdemin kamaşmadığı yeri

ellerin bendeyken göremedim

eski kırgınlığın kalıntısından

ölmüşüz geceleri bir yığın ve hiç

doğmamışız sesiyle sohrab’ın

inlerken annem yalnız

vakitsiz bir geceyle doğmuşum

aldım o günü. taşıdım. bugün oldum

açılmış bir karına sadık olup

ağrılarımla yürümekten başka

ne yapmalıydım

ne de olsa kanı annemin

kansızlığım benim

bu kan çağı öyle değilse de

yıpranmış bantlar gibi

dolanırız kendi karanlığımızın

çemberlerinde

ne yapmalıydım

bozuk, anlaşılmayan yerlerimi kestim

kanım hâlâ yok

yalnız solgun parçalarımla

yirmi iki yerimden özlediğim ölümü

dibimde titreyerek beklemekten başka

ne yapmalıydım

ÖBÜRÜ YA DA ÖTEKİ

      içimi kemiren bu korkunç basınç

başka nasıl açığa çıkacaktı

şiirsiz.

kaygılarımı omuzlamaktan başka

bilmedim tek bir yankı

döktüğüm yaşları topluyorum

önüme konulan çeyiz kör. gök kilitli.

duyarım dağılmış tozlar arasında

ezik bir kavalın ağıtını.

ben oradaydım ve yalnız çırpınışları

gecenin

doyur dedim nefsime acıyı doyur

sesi eğilene kadar karanlık ol

kuyunda

bir başına taş

bir yaş daha düş, huy et ve söyle

bu çağda enine duran bir ayna

bütün bütün değil

daha bin parça

SU GÜNÜ

Suyun boğuluşuydu bardağa dökülmek

uzağınızda değil, boşluğunuzda, o sarı kovukta

dört kere tekrarladım bunu kalabalığa

yalnız kendim duyardım, bir de bardağa değen el

Ah dedim, herkes kendine yansır sarhoş bardakta

oyuk masalar üstünde başlar dünya turu!

Kimse sormadan gelirdi suların hatırını,

taşlar bakımsızlıktan kara

uzanmıyorlar ondan ırmak kenarlarına.

Söz gelimi birden doldurulmak desem

aldırır mısınız beni de boşluğunuza?

Dur dedim, bir çölün kumu ne kadar çoksa

o kadar ağaçsızdır topraklar, sen de olmayan bir dal

yol: işaret parmağım, yol: tırnaklarımın kazıdığı

yalnız kendim duyardım bunu, bir de bardağa değen el

Çok kere vurdum masaya, beşincide devrildi masa

işte, suyun ellerimde dirilişi

hazır değildim gülmeye ama güldüm

Yazın bunu: suyun günüdür bugün!

TOZ

gürültüyle doğan gürültüyle ölür

ne de olsa kolay örülen duvarlar insanın

ne de olsa canını dişine takmaz can çürür

her şey kendini bir eksikliğin hıncıyla büyütür

ben ki öfkemi bıçaklardan bilmedim

daha da biledim bıçağımı kesiğimi özenle incelttim

derine indikçe çoğalan çığlık. kanından sıyrılan kinim

derine indikçe daha derine özlem. yok olma isteğim

hazırladım sundum neyim yoksa var edip her şeyimi

ne de olsa büyütüyor yangınını ruhumun bachmann’ı

arayarak yeni dili geceyle gün ediyorum

şimşekler çakıyorum

 ruhuma

lamba alnıma tozunu yayıyor

her ışık tozun içinden var olur kimse bilmiyor

ruhum ışığın acı tonuyla sesleniyor dünyaya

kimse ölçmüyor kaç yük acıyla yürür kadın

bilmiyor kimse tozundan ayırırsa kendini

kaybolacak sularda

çünkü toz değil sudur ruhu bulandıran

su dünyadır. dünyaya uzaklıktır ruhum

varım ki savuruyorum

sularımı

inanın öfkem dinince sizi var edecek toz

beni yok edecek bilmediğiniz yangın

kimse bilmiyor ve bilmeyecek

bir sözcüğü parlatmak için

uzun zamandır pas tutturuyorum gövdemi

inanın ben iniltiyle doğdum

iniltiyle

öleceğim

Güncelleme tarihi: 8 Kasım 2016