7 Ocak 2016 Perşembe

NAİF İNTİHAR / AHMET GÜNBAŞ


                                                       Özcan Yalım’a

I.
Denizin dinginliğine dayamış dirseğini
Dağından kovulmuş arkası kar
Rüzgârı yoksa da güz uğultusu
katlıyor yapraklarını tomar tomar
Dengini yitirmiş, buraya kadar
hayal atlasının sarsak yolcusu

Dedede ıssızlık gani…

İlle de aşınmış bir köşesi olacak
minderinde siftinecek anılar
pörsümüş çiçeklerini oraya koyacak
Tıklamaya camını ikindi çayının
yurtsanacak şekersohbet biri

İlle de gelmeyecek… susulacak…

II.
Haydi Dede’ye gidelim bir şiir kaçamağı
pati hızıyla gidelim tekir mekir
İki kişilik yalnızlık topu topu
esmer çizgileriyle sevilir
Söz ile eklenelim kül divanına
Biz Foça’nın üç güzel taşıydık, onu diyelim
Yaz kumunu dağıtmışken zaman

İnce yol, ince fikir…

III.
Gittiydik… kuşlayın konduk omzuna
Kışkışlarken bulutları sakin bastonu
düşüverdi sakalından gizli güncesi
Akrebini arayan naif intihar
zehriyle yarenliği aman aman

Ah Dede, akıl almaz zakkum bilmecesi!

“Islık Borcu” adlı kitabından

Ahmet Günbaş

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder