SELÇUK YAMEN

(1966, Susuz / Kars - )

       İlk ve orta öğretimini değişik yer ve okullarda tamamladı. Susuz Öğretmen Lisesi'nin ardından 1988 yılında Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi'nden mezun oldu. Ömer Şişman, Hasan Basri Ünlü ve Sevgi Köse’yle mevsimlik şiir dergisi Ağır Ol Bay Düzyazı’nın son üç sayısını (2003) yayına hazırladı. Avukatlık yapıyor. Gebze, Kocaeli'de yaşıyor.

       1998 yılından bu yana, şiirleri, öyküleri ve yazıları bachibouzouck, Güney, İmece, Kuzey Yıldızı, Pencere vb. gibi dergilerde yayımlandı.

Şiirlerinden Seçmeler:

BİR DE MARTHA VARDI

Bir de Martha vardı

Söyleşirdik

Başka dil bilmem

Bilmem Martha'nın dilini derdim

Başka dil bilmem

Bilmem dilimi bilmeyenin dilini, derdi

Kumlardan şekil yapardık bir iki

O Ay'ı çizerdi

Ben denize düşerdim şaşkın

Masallar üşüşürdü sahil soframıza

En yasağından bir içki açılırdı

Söyleşirdik

Göz göze düşerdik o saat, bilmezdik dillerimizi

Yanımızdan bir adam geçerdi

Anlardık yüzünden, alışkındı kimlik sormaya

Martha sofrayı toplardı

Martha beni toplardı

Kaçardık

Adam denize kimlik sorardı

Sirenler ötse denizi anımsardık

Sahildeki soframızı

Ayın şekillenmiş saçlarını

Bir kaç tren geçerdi

Bembeyaz olurdu Martha'nın yüzü

Annem beni sorardı

Ben Martha'yı sorardım

Bir de Martha vardı

Söyleşirdik

Kırlara, derelere giderdik

Nisan geldiğinde yağmura binerdik

Martha çiçeğe benzerdi

Ellerim korkardı

Yanımızdan bir adam geçerdi

anlardık yüzünden, alışkındı kimlik sormaya

Çiçekleri toplardım

Martha'yı toplardım

Kaçardık

Adam çiçeklere kimlik sorardı

Bir de Martha vardı

Masallardan yürümüşçesine çıkar gelirdi yanıma

Kentler vardı, ışıldardı

İnsanlar vardı, telaşlı

Bir de Martha vardı

Seyleyemezdim sevdiğimi

İnsanlar sökün ederdi, kimlik sorardı

Annem beni sorardı

Ben Martha'yı sorardım

Kent hızla kaçardı

Trenler hızla geçerdi

Kondiktör beni sorardı

Ben Martha'yı sorardım

Herkes Martha'yı sorardı

Martha

Bir bilet miydim cebinde eskidim

Martha topla beni: yalnızca gidelim!..

İHANET

Zamanı çaldığımız bedenlerimizde

geçmişin düşlerini büyütüyorduk yeniden

Çay içmek için değildi verdiğimiz molalar.

Issız sokaklardan dönüşlerimde

bensiz bulurdum seni

Bensiz yükselmiş olurdu gözlerinde binalar

Bensiz okunmuş akşam şiirleri

Bensiz bırakıldığın akşamların

rakı sofralarında örgütlediğin suç ortaklarının

yatak odalarında boyanıyordun kırmızıya.

Haydut yanaklarında ıslanan geçmişinin

ağıtlarında yitiremediğin korkularına alış

yağmurdan koruyamazsın yolları.

Bu yüzden kırmızıya boyanıyordun...

Bu yüzden aynalardan bakıyordum sana...

ve aynalar olmadan bakamıyordum artık. 

İSKEMLE YA DA SEN MAVİ GİYİN BEN DENİZİ UNUTURUM

saatler yorulmadan ben gideyim

her şey değişti, her şey değişiyor biz bunu unuttuk

biz bunu unuttuk yeni şeyler için bekleşiyoruz

ruhlarımız yeni biçimler kuracak, buna niçin inanalım

gece iniyor yüzlerimize alışalım

gece iniyor korkularımız asla bitmeyecek

kapılar ve gözetleme delikleri burunlarımızı şekillendirecek

kapılar ve gözetleme deliklere

sokaklar, içki satıcıları, iskemle

biz buna oturacağız, buna alışacağız kimi şeyler sürecek

içerlerde kimi sevinçlerimiz olacak, unutalım iskemle

zehre de panzehre de iskemle

sandalye olmayı düşlememişti çam ağacı

sandalye olmayı düşlememişti çam ağacı

buna inanalım

taşlardan, sopalardan bir ateş gezegeni...

bekçiler, yargılayıcılar...iskemle...

kafka okumuşsun, bachman okumuşsun, başka şeyler

oysa bizim gerçeğimiz tekerleği döndürmeyi bilmiyor

acı bizi değiştiriyor

bıçakları değiştiriyorum, elmaları değiştiriyorum

dışarsı bu değil

çünkü yüzüm anlamımdır sizi bağışlayamam

çünkü yüzüm anlamımdır sizi doğrulayamam

kareler, kareler

onüçbinbeşyüzseksenbir diyorum

onüçbinbeşyüzseksenbire inanmıyorum

her şey yavaş, her şey yavaş

biz hızlanıyoruz,

bir kadın, bir oda, bir kedi,

kedi hızla acıkıyor

süt oluyorum, dökülüyorum, bu her şeyi yatıştırır

bu her şeyi yatıştırır, hiçbir şeyi açıklamaz

çocuklar: etten ve sevinçten

bunlar son grevcileri yeryüzünün

dışarsı bu değil

o yatağı değiştirelim, geniş duruyor oda, bu gerçek

o yatağı değiştirelim, kimi şeyler küçülsün

gardıroplar, şifoniyerler, kırmızı beşik...boş

dolduralım, o bize sorsun

ahmet kimdi

oda gidiyor, kedi gidiyor

oda bizden başkası değil

ahmeti soruyorum

dokuzbindörtyüzdoksanbir kez değişiyor kadının yüzü

bıçakları değiştiriyorum

kadın dokuzbindörtyüzdoksanikiye gidiyor, gitmesin

ahmet, diyorum kimdi

artık bilmiyorum

ahmet kimdi, artık bilmiyorum

fabrikalar bugün de çalışıyor, ne değişti

elbiseler dikiliyor, şortlar, mayolar, ayakkabılar

kandahar

ayaklarımdan biri uçtu siparişin tekini iptal edelim

ayaklarımdan biri uçtu

bir şey daha diktiririm, fabrikalar durmasın

bir şey daha diktiririm, mavi olur, oysa her şey karardı...zirve !

uçmayı öğrendik, zirvedeyiz, bazı şeyler sadelik istiyor

uçmayı  öğrendik oysa her şey karardı

biz niçin hayattayız, bunu kim biliyor

bunlar derin mevzular unutmak lazım

bunlar derin mevzular unutmak lazım

seni seviyorum ama  unutmak lazım

kapılar, gözetleme delikleri, iskemle

her şey yavaş, her şey yavaş

zirve...

torunlar tümümüzü birden astı !

KIRIK BİR GİTAR YA DA YUSUF EROĞLU'NUN YAĞMURLARI

1-

Bir el tutar yanaklarını

yağmurlar havalanır

denizle dolar bahçe

ıssız adalara yelken açar sandal

sen geçerken çoğalır taşlar

güneş

gece ardından

ne varsa bulur çiftini

sen bulamazsın.

Çin saraylarında bülbüldün eskiden

hüzünlerinle neşe kaynağı kalabalığın

gülmek yasaklanmıştır bir kez

ayrılığın yasada yeri var

uzak sevmeler kolaçan eder tüylerini

nehirler küser sesine

akşamsefaları kıskanır hüznünü

her iniltinde bir yıldız kayar

ben duyarım

bir şiir bulaşır üstüme

gitmek bilmez,

düştüğün yerler mimlenir

bir şarkı dökülür dudaklarından

bestesi istanbul

güftesi anadolu

2-

Şairim bekçisiyim hüzünlerin

bir ayrılık yaşanır taş devrinde

bütün şaraplarım devrilir

kırık bir gitar inler peşimde

acının elçisi diz çökmez

ben çökerim,

padişahlar bozar oyunu.        

SON MARTI

Gül'e

Bir öğle sonrası, güneşli

vitrin...ardında resim sergisi

içeri girsem benim baldırı çıplaklığım

içeride lordlar kamarası, kalırım dışarıda...

her gün bir üniversite kurulur beynimde,

her gün yerle bir olur kitaplar.

bir resme diksem gözlerimi

bunu anlatırım kendime, camekan dağılır.

yayılan içki kokusudur şimdi

sergiden kalsa kalsa bu kalır geriye

diye düşünürken

günlerden cumartesi hızla çıkar karşıma

dövülen kadınlar...eksilen güvercinler...

işe gitmediğim bir cumartesi tuhaf duruyor.

böyledir yaşamak, soluklanıp üç şiir okumanın

altı gün çalıştırılmaktır cezası.

saf şey kalmış mıdır dünyada,

pazarlanırken ay ışığı, gece ve yıldızlar...

gökyüzünün altında demire keser insan sevgisi.

Yaşı fırlatan çocuğun düşlerindeki

martılarla dans eden kızdan kalan

kum taneleri dağılır.

Yitmez bu fırtınada o ağıt yeniden yakılır.

Denizinden en son martılar kovulur.

SÜPÜRGE – ÇALI TİPİ -

yürüdü bahçe

bir geri 35

gerginim

a

dönelim yedi  kars

o her şeyin satıldığı dükkânlarda...

ileri ondört

piçler değiştirir tarihi

demirdendi...

bu tarlaları ben ektim yağmur, ben toplayacağım

yaklaş onaltı

‘ruhum tehlikedeydi’

otlar çıtırdıyordu ayaklarımın altında

traktörleri bekliyordu ellerim

ben hangi ülkedeydim

ellerim hangi ülkede

elektrik vermişlerdi, televizyonlar kurmuşlardı evlere

orda gördüm

bize benzemiyordu yüzleri

bize benzemiyordu evleri

reklâmlar çıkıyordu gün boyu

kadınlar, bakımlı-güzel, hızlıydı otomobiller

silahlar patlıyor, içkiler içiliyordu durmadan

ben bunları çocuklara anlatamam...

o gün bıraktım sevdiğim kadını

çıtırtı dindi

bir ileri

ankara

neden mavisi yok şehrin, diyordu adam

bekle

bir suç işleyelim

şehre gitmeyelim

oooo

ufak ufak soyunurdun

akşamın kılıç çekmiş serinliğinde

karşıda bıçağı kendinden portakal bir kadın

gözlerimi çalardı

parmak izleri inkâr ederdi suçunu

ilerleyelim

istanbul

ben yalnızlığımı kedi gibi severim uzaktan

ya sonra

deniz bağışla, yoktum, şimdi geldim.

devam

tabelaları korumak lâzım

kedimi yiyorlar!

kedimi...yiyorlar

devam

elbiselerimi çıkaracağım sözgelimi lâl rengi

bunda ne tuhaflık var

sözgelimi

minarelere ve çivilere dair rahatsızlıklarım var

pencerelere ve böceklere... çalıştım ya bugün

arabalara ve garsonlara dair bir şeyler düşünebilirim

sözgelimi hâlâ inanabilirim

evlerin ve bahisçilerin bulunmadığına...

garson diyorum, garson oluyor biri

bekle, değişebilmenin de bir sınırı var

  

otuzaltı

güneş ısıtsın-hayır vazifelendirmiyorum, böyle bir alışkanlık edinmedim-

kadının ışığa yaklaştığı

sarışın ve kuzeyliydi bunu unutmam

müzik ille de müzik

saplandım kaldım, demirdendi

bunda amerikanın parmağı var

uzandım, arzuladım

kadının ayakları...

düştü!

bir gol fener galip

bir gol aslanlar bozgundadır

bir gol soğuyarak çekildi dudaklarımızdan...

avlu taş

düştü ve boşaldı  hayat

boştayım, sokaktayım

çocuğun elleri, sarsıntı...

merdivenler yıkıldı

ille de gürültü

beni bu kadına soğuttular

beni bu kadına...

müzik...taş

kadın

diyorum, kadın oluyor biri

dediğim kadar değil

benim bunlardan haberim var

  

yürü kim tutar seni

şiir !?

az önce buradaydı.

YÜZÜNÜN YANLIŞLIĞINDA

başkası yok

Sokaklar nehirlere açılıyor bu gün

kırmızının maviye dökülüşü geçiyor önümden

bir renk kirlenmesidir diyorum yeni renk

kırmızının acısı mavinin dinginliğine

melez duygular ekliyor bir kez daha

bütün sabahları gece okuluna göndermişler

hava aydınlanmıyor öğleden önce

bozuk türkçesiyle korkuyor cengaver

-çıkmışta gelmiş ulaşılmaz zamanlardan-

suyun aydınlığında bir kurbağa

yüzünün yanlışlığını anlıyor

yüzünün öpücüklerle doğrulanmasını diliyor içinden.

"ne yaptım peygamberlere

bütün kitaplar

çirkin imgelerimle donatılmış,

bana bir peygamber yarat

benden bir peygamber donat tanrım"

yakarırken tanrıya-o yalancı tanrıya-

ağlıyor sahip olamadığı şeylere

ağlıyor sahip olamadıklarının ne olduğunu bilmeden

içinden geçiyor zaman,

üstünden zemin kaygan

her suya düşüşünde biraz daha ihtiyarlıyor

"yaptığım şeylerden aldığım sevinç ne saçma

ölüm yaklaşıyor

bana bir peygamber gerek" diyor doğrulduğunda

suya düştükçe unutuyor

bir ayak sesi yaklaşıyor kulaklarında

"unutma" diyor cengaver

"unutmak hatırlayamamaktır

unutmak kurbağa kalmaktır"

susuyor kurbağa

susuyor ve düşüyor suyun dayanılmaz maviliğine

unutuyor

susuyor ve ağlıyor çıktığında

"bütün kurbağalar sağırdır

bütün kelebekler...''

ses kesiliyor, rüzgarda susuyor

yağmurun da sesi diniyor

başkası yok

oluyor suya düşerken.