ÖZER AYKUT

ÖZER AYKUT

(25 Nisan 1973, Ankara - )

       Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi'ni bitirdi. Öğrencilik yıllarında "Kaan İnce Kültür ve Sanat Vakfı" adına "İzlek" dergisini çıkaran grubun içinde 1994 yılından son sayısına kadar yer aldı. Ankara’da yaşıyor.

       Şiirleri Akatalpa, Damar, İnsancıl, İzlek, Yeni Biçem vb. gibi dergilerde yayımlandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Karantina (2007, Altıkırkbeş Basın Yayın, İst., 61 s.)

& Düş Ağacı (2009, Artshop Yayıncılık, İst., 48 s.)

Kaynaklar:

A  http://ozeraykut.tumblr.com/

Şiirlerinden Seçmeler:

BEDUH

dedemin kovulduğu gündüzleri

birbirine bağladığı mektuplardan…

oruç kavmi ekinini kabuklamışken, müteselsil

uykular uğunurmuş iğdiş zamanlarında dedemin

son perdesi karabasan olan. bir cesaretin abilisinden

söz edilirmiş, hani o ezgileri duvarlayan da

cıvıllayan da dansların piriymiş. şimdilerde

dalgakıranların koridor uzuvlarına göz olmuş

ay parçalarını törpülüyormuş denizle

ben de

saklı duldalarda hayret tepiyorum

sedef tozu yutmuş çocuklarla, taflan karası

topluyorum bakışımlı bahçelerden. iklimim

diyorum bütün sevdiklerime. duvar diplerinde

hanımellerine ortak, badem kırıyorum. ter

sektiriyorum güze. Sır

hu dervişinden mektup zulası kaptım

bütün kaybettiklerimi sığdırıyorum zarflara

en çok yüreğimi de-

de

KAZA

açık bir yüzden daha renkli unuttuğum.

olsun, kaldırım boşluğun ağzı. odalarda

oturmak, olana, bitene, dile gelene başlangıç.

olsun. çıkıp, dumanı yokuşa yedirmenin vakti.

öğlen ağzı ‘Ayhan Işık Sendromu'na götüren

buzlu rakılar. ayağımı sürüdüğüm ada.

sırtımı ağrıtan kambur. koluma giren

ağbi olsun. mavi. denizsiz bir mavi. hani

İlhami Çiçek'in göğü çizemeyen ressamının mavisi.

tanışıklığı uzaktan. öğrendiğim en güzel tanışıklıktır uzak.

bütün ölmüşlerimizi rüyada toplayan düştür.

açık bir yüzden daha renkli kalbin. olsun.

“yalnız hüznü vardır kalbi olanın”

incelikle atımı kaybettim.

uzattım uysalca boynumu buyruğa.

yenilmenin tadına vardım.

PARODİ

Olmadı

Aklım yetmedi

Bugün yazdığım yarına yetmedi

Özlemim, anlamana yetmedi

Burada bu acı

Tek başına

Yetmedi

Berlin’de açılan perde

Eğilen baş

Selamı karşılayan alkış

Gözün takibine varmadan

Parmakların anlattığı

Yetmedi

Git su al

Şarap al

Oraya eklediğin

Elle çizilmiş kulübeyi

Sabahı al

Leblebi poşetinin teli

Verdiğim sözü aşmadan

Git seni ilk gördüğüm günü

Uyuyamadığım geceyi al

Düşmeye meyilli tabağın eğimini

Ona incelen müziği

Gelmediğin günü al

Koltuk değnekleri de çürütür eti

Öpücük gibi

Yağını inceltip söktüğün saati

Bozuk ayarını

Ona bağlanan hüneri al

Beni de

O ustaya götür

Kalbin insanı tamir ettiği sona

Ellerimizi pantolonumuzda kuruttuğumuz çocukluğa

VEDA

                             ‘Büyük Gurbetçi’ye, Turgut Uyar’a….

Sır vadiye

Yalnızlık sıramı bekleyerek indim

Denizin karaya girdiği yerdeki gün gibi

Bir çocuğun gözlerinde sabaha nemdim

Unutuldum

Güneşe sırtını vermiş

Gerçeğiyle geçmişliğin

Kocamışlığın aklıyla uyuttum ikindimi

Ne sevginin sonunu bildim

Ne de sevginin mavi defterini

Kalsın orda

Kara bir tüyle çürüyen içim

Bir tek denizden görülen

                             Kayada yazılı adın

Kuşların karnında

Siyaha bölünen gölge ödüyor kuzeyi

Ben istemeden gelen nehir

Yazgı

Yeter!

Doyurduğundan başka aç kalmadı

O adam öldü

O sinema da yandı

Selamını alan komşu

Yaz’a gitti

Sıkılıyorum bilmeden annem gibi.

Akatalpa, Sayı: 117, Eylül 2009