ŞÜKUFE NİHAL BAŞAR

(1896, İstanbul - 24 Eylül 1973, İstanbul)

       İstanbul Edebiyat Fakültesi Coğrafya Bölümü’nü bitirdikten sonra öğretmenlik yaptı. Şiirlerinde Millî Edebiyat akımına bağlı kalarak hece ölçüsünü kullandı. Şiirin yanı sıra roman, öykü ve gezi türünde de yapıtları vardır. Kadın hakları konusunda yaptığı çalışmalarla tanınan Başar, edebiyat toplantıları düzenlemekteydi.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Yıldızlar ve Gölgeler (1919)

& Hazan Rüzgârları (1927)

& Gayya (1930)

& Yakut Kayalar (1931)

& Su (1933)

& Şile Yolları (1935)

& Sabah Kuşları (1943)

& Yerden Göğe (1960)

& Şükûfe Nihal / Şiirler (Şiirlerinden seçmeler, 1975, Sander Yayınları, İst.)

Kaynaklar:

A  Abdullah Özkan – Refik Durbaş, Cumhuriyetten Günümüze Türk Şiiri Antolojisi, Cilt 1, 1999, Boyut Dosya Yayınları, İst., s.

Şiirlerinden Seçmeler:

ÂŞIK SAZIYLE

Gözyaşlarıyle ördüm

Saçımın örgüsünü;

Bir ağızdan söyledik

Ayrılık türküsünü...

Gün battı bir taraftan

Bir yanda onun yüzü;

Hayâtımın gündüzü.

O son günle kapandı

Yolculuk rüzgâr gibi,

Dağ dağ savurdu beni;

Ayrılık bir cehennem,

Yaktı, kavurdu beni...

BİR ŞEY UNUTTUM

Yolum uzundu biraz, kayalıklar çetindi;

Sona yaklaşınca da gün bitti, akşam indi;

Dediler: "Pek boş yere değil verdiğin emek,

            Eriştin demek!..."

Hazırlık da bir büyük savaş bu yolculukta...

Ne uçurumlar aşmak gerekmiş bir solukta!...

Bir cılız su başı da bulsam şimdi tasam yok;

Dayandığım kayaya değemez ateş ve ok!...

            Yalnız,

Gönlümde bir acı var, adını bulamadım;

            Kırık gibi kanadım!

Bir şey mi kaybettim, ne? Ellerim bomboş gibi...

Bir yakuttan kadeh ki varlık çatlamış gibi...

            Ses mi, çiçek mi desem;

            Işık mı, renk mi desem;

Sanki, geçtiğim yolda bir şey unuttum!...