ÖZLEM ÖZBEK

(1974, Ankara - )

       Fırat Üniversitesi Teknik Eğitim Fakültesi Yapı Ressamlığı Eğitimi Bölümü mezun. 1996 yılının Mart ayından itibaren sınıf öğretmenliği yapıyor. Önce Yozgat’ın Çayıralan ilçesine atanmış. 2002 yılına kadar burada, köy okulları ve Yatılı İlköğretim Bölge Okulunda çalıştıktan sonra, 2002 yılının temmuz ayında Eskişehir’e tayin oluyor ve halen Eskişehir’de sınıf öğretmenliği görevine devam ediyor. Ayrıca Anadolu Üniversitesi İktisat Fakültesi Uluslararası İlişkiler Bölümü son sınıf öğrencisi.

Şiirlerinden Seçmeler:

HESAP/SIZ

Gecenin karasını arar oldu gözlerim

Kırmızıya çaldı apak düşlerim

Gökyüzünden devşirecekken hüsnü zan yıldızları

Kefenler dokur artık, tabutlar giyerim

Eski şehir, eskidiği yerden yıkıldı

Enkaz altında çeyizim

Gelinliğimin kanadı kırıldı

Ucu oyalı yazmam kirlenmiş, toz içinde

Kurudu, döküldü üzerinden mor menevşe

Anam dövdü sinesini iki taşın başında

Kördüğüm babam küçüldükçe küçüldü

Gözünden iki damla ah! süzüldü

Hesaplar

Kitaplar

Hesabınız

Hesapsız kitaplar

Kitapsız hesabınız

Firavun, ağa, kral

Ne kadar varsa sıfatınız

Yerin dibine batsın

Asanız, tahtınız, veliahtınız

Ne saraylar ne de köşkler isterim

Ben sadece hür oğlu hür

Doğduğum yerde, ölmek isterim...

SOLGUN FOTOĞRAFLAR

Ne zamandır yakmadı anam

Küflesini açıp kara tandırı

Gökdelenin çatısında

Kalbur asılı kaldı

En tatlısı sıcak bazlamanın

Ucundan kopardığımız andı

Unu, ufrayı, tahtayı

Fırıncı amca çaldı

Ne zamandır görmedim yıldızları

Koptu mu yoksa kuyrukları

Ne güzeldi oysa

Ürperdiğimiz cin masalları

Yıldızlar kayıp giderken

Onları da mı yanına aldı

Ne zamandır burnum sızlamadı

Koklamadım ucu yanık ot kokusunu

Tütsülemedim firik başağını

Avucuma alıp da kuvvetlice

Üflemedim sapını, samanını

Ne zamandır yakmadım gaz lambasını

Şişesi vitrinde hatıra kaldı

Yıllardır kesilmedi elektrik

Zapt etmedi şarkılar karanlığı

Zeki Müren radyoda

Tarihe miras kaldı

Ne zamandır yakmadım

Sınıfımda sobayı

Çamın çırası elime bulaşmadı

Rengarenk şimdi tırnaklarım

Kara önlüklü çocuklarım

Siyah beyaz fotoğraflarda kaldı

YİTİK

Sensiz

Akıp gidiyor zaman, telaşlı

Bana inat, denizine koşan nehirler gibi

Toprağına kavuşan bulutlar

Rüzgarı kanadına asmış kuşlar gibi

Yitip gidiyor öylece

Rakamları asıp duvarıma

Şehirler değişiyor gün gün

Ağaç köklerinin yerini

Demirden filizler aldı

Fakirliğimizi gözümüze sokan

Yol kenarı gecekonduları da yok artık

Daha az utanır olduk açlığımızdan

Ebemkuşaklı taşra mevsiminde

Toplanırdı çocuklar turuncu vakti

Meşin top ayaklarında

Çalımlar atar koşar

Gol attıklarında coşarlardı

Kızlar ellerinde bebekler

Duvarkonduda otururlardı

Çivit vakti, çocuklar bir arada

Pamuk eller ceplere

Doğru bakkal Cafer’e

Çekirdek, gofret, bisküvi

Bir de gazoza yettiyse para

Değme keyiflerine sakın

Daha var akşam ezanına

Ha top dedim de hatırlar mısın

Oyun vakti, karşı apartmanın balkonunda

Çocuklara SUS ! pay eden amcayı ?

Bir gün almıştı nefes nefese topu

Bıçakla karnını oymuştu

Çocuklar kafaları önde

Öyle mahzun durmuştu

Ne kadar öfkelenmiş

Cinayet mahalini ona dar etmiştik

İşte, o amca da yok artık

Fani dünyadan çoktan firar etti

Şehrin gürültüsünü bırakıp bize

Sessiz sedasız gitti

Şimdi arkasında bıraktığı yaşlı eşi de

Senin yokluğunla yaşayan ben de

Cam kenarı müebbetindeyiz

Nehirler gitti denizine

Bulutlar dağıldı yeryüzüne

Kuşlar gitti

Fail amca gitti

Sen gittin

Her şey gitti

İyi tamam da

Çocuklar nereye gitti ?