AYHAN KIRDAR

(1936, Aydın – 30 Ocak 1999, İstanbul)

      Şair. İlkokulu Bağdat’ta, ortaokulu, İzmir’de, liseyi İstanbul’da okuduktan sonra İstanbul Devlet Güzel Sanatlar Akademisi Resim Bölümü’nü bitirdi (1967). İstanbul’da çeşitli liselerde sanat tarihi ve resim öğretmeni olarak görev yaptı.

       İlk şiiri 1956’yılında yayımlandı. Şiirleri Çağrı, Dost, Gençlik, Hisar, Sanat Dünyası, Varlık, Yelken, gibi dergilerde yayımlandı.

Ödülleri:

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Lo (1961, Baha Mtb., İst.)

& Bağırıyorum (1963, Baha Mtb., İst.)

& Ole (1966, Güzel Sanatlar Akademisi, İst.)

& Gece Bir Kelepçe Bileklerimde (1966, İst.)

& Soyarken Bıçak Karanlığı (1975, Karaca Ofset Mtb., İst.)

& Geceye Çizilen Güneş (1977, İst.)

& Bütün Şiirleri (2000, 2012, Salkımsöğüt Yayınları, Ank., 175 s.)

       Hakkında Yazılan Kitaplar:

& Selma Baş, Geceye Çizilen Güneş Ayhan Kırdar ve Şiiri

Kaynaklar:

A  Tanzimat’tan Bugüne Edebiyatçılar Ansiklopedisi Cilt II / 2001, Yapı Kredi Kültür Sanat Yayıncılık, İst. / s: 503

A   

Hakkında Yazılan Yazılar:

1  

Hakkında Yazılan Yazılardan Alıntılar:

/   

Yazarla Yapılan Söyleşiler:

J   

Şiir Hakkındaki Düşünceleri:

ü   

Şiirlerinden Seçmeler:

CEHENNEME KURULAN KAMP

Ben iki elimde iki hançer

Kıpkızıl günahlar örmüşüm

Bu eller benim ellerim cennetten kovuldular

Kan kusan geceye nehir nehir

Tükrükle boğulan ezilen lanetlenen

İrin yüklü bakışlardan bu kaçıncı kaçışım

Bu kaçıncı saplayışım tırnaklarımı yüreğime

Ama ölmedim

Neden ölmedim

Öptüm ölümün kaynamış tutkal kokan ağzından

Kara kara yengeçlerin yuva yaptığı

Işık değmemiş ıslak saçlarına astım kendimi

Belki bin yıl sallandım durdum

Ama ölmedim

Neden ölmedim

Bıktım bu dost cüceler ülkesinde

Dev yalnızlığımı sırtımda taşımaktan

Yorgun alnımdan

İri terlerin aktığı kör kuyulara

Yılanların ve akreplerin

Ve ısırgan böceklerin susuzluğunu gideren

Bu denizler benzindi hep

Ve hep ne varsa deniz denilen kıyılarda ateşler yaktım

Ama ölmedim

Neden ölmedim

Açmış aç ağızlarını cılız arzular

Dişleri diken diken etimde dolaşan

Tutup bütün kapılarını kırıyorum mabetlerin

Tanrıyı arıyorum

Tanrı yok diyorlar ama neden yok

Bir yumruk olup sıkılıyorum

Parmaklarım dökülüyorlar

Bir kaç cam kırıyorum buz tutmuş gökten

Ben yarıdan fazla günahkarım biliyorum

Yarıdan fazla karanlık bu yer bu insanlar bu okyanus

Ve neden sonra zaman

Bir iskele olup sıyrıldı takvim yapraklarından

Artık bütün şarkılar susmuştu ölüm Tanrısı susmuştu

İçimdeki çanlar susmuştu ben susmuştum

Cehennemde yer bulmak zordu

En utanılır günahlarımı Sırat köprüsüne astım

Güneş bir fahişe gibi sarışındı üşüyordum

Demir örgülü kızgın kapıların mermer eşiğinden

Sümük gibi alevler akıyordu

Alev denizinde yıkanıyorduk -ho ho hoy-

Alev denizinde

Alev

Deniz

Alev

Tanrının iskeletinden kan sızıyordu...

KURUTULMUŞ SEVDA BAHÇELERİ

aralanır kalın kabuğu gecenin

gülümser güneş

sıcak bir inci gibi

işte öyle gülümsedin bir akşamüstü bana

çapkın rüzgar öpüyordu tenhada ellerini

o bir çift yaprağa benzeyen ellerini

ki ne güzel düşüverdiler

garip

çıplak omuzlarıma

o an çözülür dumanlı dağlarda kar

çözülür gönlümün gizli gizemli yumağı

bakışlarınla ördün geniş güneşli ağı

ki serpilir yüreğimin üstüne ansızın

çırpınır durur

sevdalı suların o en mutlu tutsağı

işte öyle bir gündü

gerçek olamazdı bu hatta masallarda bile

gümüş kova bulmuştu kuyudaki suyunu

ve dolmuştu kadehim dört mevsim bahar ile

sonra zaman

pençeleri kanlı, gözleri kocaman

kara bir kedi gibi

geçti ikimizin arasından

koptu yazgımın bakır telleri, söndü avizeler

söndü her ne varsa dünyamda birer birer

kaldım tek başıma.

iner bir tepeden yavru ceylan sevincim

dayar pembe ağzını akan gözyaşlarıma

şimdi nerdesin bilmiyorum ah bilmiyorum

bir gün çıkıp gelsen girsen kollarıma

anılar dizboyu

yürüyemiyorum...

LO’YA SON MEKTUP

parmağımı yontup sana bu mektubu yazıyorum lo.

iyice oku ve sonra dudaklarına dokundur

bırak yansınlar.

sarhoşum başım dönüyor.

zaten şarap şişelerinin burunları kanadı mı işleri tamamdır.

bir bardak dolusu, bir bardak dolusu daha derken

şişeler ölür yalnızlık kalır.

ama sen gülersen lo her taraf aydınlanır.

dişlerin pembe dilinin yoluna dizilmiş nurdan birer fener ki

hâla hatırladıkça gözlerim kamaşır.

az önce penceremi açarken,

gece uzun ipekli bir kumaş gibi dağılıyordu rüzgârda.

sen saçlarını çözünce gece olur biliyorum.

taktığın gül gökte bir ay gibi duruyordu.

fakat bir gün gelecek lo,

yavaş yavaş şafak sökecek o ipek saçlarının kıyısından.

çünkü zaman bir rüzgârdır daima eser

ve daima şişiktir yelkenlerimiz ki

hep yol almaktayız ülkesine ihtiyarlığın.

hayal gerçek ayırmadan hep seni duyuyor seni yaşıyorum lo.

bir gün göğsünün mabedine yaslandım.

kalbin bir kilisenin çanı gibi atıyordu.

bütün sevdalılar eteklerine diz çökerken

ben tepeden tırnağa mum kesildim,

iri beyaz bir mum.

bir fitil gibi saçlarımı tutuşturup senin için yandım.

başım, boynum omuzlarım yavaş yavaş eriyordu.

tam alev kalbime doğru inerken birden söndüm.

çünkü kalbimde sen vardın lo,

incinmeni istemiyordum.

aradan yıllar geçti.

mevsimler ufukta cümbüşlü bir kervan gibi akıp gitti.

geriye kalan yine yalnızlığımdı,

yine bulut bulut sargıları içinde uluyan hasta bir sonbahar.

ne bileklerimi kesebilmek cesaretini bulabildim kendimde

ne yaşama gücünü lo.

ağlama...

sakın benim için ağlama.

yoksa her taraf deniz demektir.

üstelik gözlerin eski mısır gemisine benzerler,

kirpiklerin simsiyah binlerce kürek.

ki ıslanmaya görsünler

alır başlarını giderler biliyorum.

sonra büsbütün tenha kalır ellerimin limanları

kalbime akşam çöker. Xxx”

elveda lo. ey sevda bahçemde boy atan keder.