ÖMER ŞİŞMAN

 

(1980, İstanbul - )

       Marmara İşletme ve İletişim (yüksek lisans) mezunu. Arkadaşlarıyla beraber Ağır Ol Bay Düzyazı (2003), heves (2003-2010), Japonya (2015) dergilerini yayına hazırladı, Pan-Heves şiir dizisini (2007-2011) kurup yönetti. Ahmet Güntan’la haftalık şiir dergisi Mahfil’i (2008) çıkardı. 160. Kilometre yayın dizisini yönetiyor.

       Şiirleri; Ağır Ol Bay Düzyazı, Assolist, Atlılar, Diri Ozanlar Derneği, Duygu Çağı, Edebiyat ve Eleştiri, Gak, Heves, Japonya, Kitap-lık, Mahfil, Sanat Cephesi, Ücra, Yasakmeyve vb. gibi dergilerde yayımlandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Hata Devam Ediyor (2005, Sardes Yayınları)

& Bitkiben (2010, Pan Kitap, İst., 72 s.)

& Dikenli Zıplak (2017, 160. Kilometre Yayınları, İst., 72 s.)

Şiirlerinden Seçmeler:

AGONİ

Ölene acıyarak bakardılar. Miyavlayan kediler yaparlardı.

Kimseli ve göksüz ayaklanmalarımı başıma çaldılar. Kendimleliğin balıkgözleri vardı. Var çoraplarını kendi giyemeyen bir kadın gibi burkarak. Onlar su dolu şeyler gibi konuşurlardı, bir ağırlık olduğum gelirdi aklıma. Flütüm karanlığa içrekti, o seslenirdi ben duyardım.

Sonra o şehirden ayrıldım bir elma ne kadar sakinse. Konuşulan yerlerden geçtim, dinlediğim oldu. Saçlarım kirlendi, büyük bir yara bile bana çıkılsın istedim. Bir ringim şimdi, ter atar gibi dirilirim. Bir koşuyum. Çömeldiği yerden kalkan bir kuyu. Beton dökülmesinin sesiyle kavrıyorum kendimi.

Beni uzaklaştıran büyüleyici irkilme! Hiç geçmedim hiç geçmedim hiç geçmedim ki! Vâzettim sadece sicim sicime. Kekikler kancılaştı ve bir dakika! Görmek kuşlardır. Terasta kasalar vardı en son. Her şey başta bağlanamadı. Her şeyin arasından geçtim, kuş kasalarının.

Gördüm.

Ölüye ezinçle tapardılar. Miyavlayan kediler yaparlardı.

BİTKİBEN

bitkinliğimden yararsız bir bitki çektiler

bitkiben yerlerde bir rastladım

taş taş üstünde kapısız

elegeç midyeli kabuk

niye dürüp düşünmeme

bakıvermenize dalıveriyorum

birden yanımda buluyorum sizi

durup durup boş bulunuyorum

benim diyerek dolaşdığım

kendimde değilim

yine bir dal andım da silkindim

benlen de bir şey yapmayıverin

beni de sarsmayıverin gidiyora

bun hep çim kap ugh demeyin

bir kez de demeyin demeyin

işte yine gerginim

savunmasızızdan değil

burası çok gecik

hadi gel ödeşelim olum

ilerler tepe tepeden çenekemikler

herkeş pış pışlar sözcükleri

biri ölse kim apışır artık

biri işte öyle ifade verse

hemen orda o öyle tıpış

tıpış mı kapışılır

gel benim çocukluk tiklerim

dur yanımda dur bitkiben böyle

gergin ve gevşek

GERÇEKİÇİ

14 Mart

küvette saatlerce su aktı omuzlarımdan

izledim ve havlular bastım boynuma

odaya girdiğimde daktilo

birtakım kitaplar

buruşuk kâğıtlar

plastik şişeler

bugün bir mektup geldi:

cafer, yardım etmelisin

meral çorumlu

çıktım. halk otobüsünde kaynayıp

rıhtıma indim midye dolmacılara

banklarda oturanları, tiyatro önünde buluşanları

meydandaki ekrandan reklamları izledim bir süre

22 Mart

rüyamda bir konserden doğumhaneye koşturmuştum

(âşık veysel ve jimi hendrix seyircileri selamlarken.)

bir karım vardı soprano ve doğuruyordu

karım nasıl bir şey merak ediyordum

uyandığımda ikinci mektup gelmişti:

çok zeki olduğunu ve her şeyi çözebileceğini biliyorum

açık açık yazamam, çözmelisin

mektuplarımı bekle, bizi ancak sen...

meral

27 Mart

günler sonra evden çıktım

beni bekleyen hayret yoktu

süpermarketten birkaç kutu konserve

hazır kahve çaldım

bakkala uğradım dönüşte

beş ekmek, iki şişe süt, bir karton sigara

veresiye

vardığımda üçüncü mektup eşikteydi:

üç yerinden çatlamış camdan tohumu

pisuara attığında çoktan koşturacak

doktorlar, hemşireler

etrafa bakan bir duchamp’a

10 Nisan

omuriliğimde bir bilye...

canı sıkıldıkça gezintiye çıkan

11 Nisan

boğuk duman göğsümü sıkıştırıyor

daktiloyu sattım. pazarlıksız.

hiçbir şeye takılmadı gözüm

sözler değil. eylem dedim

sanırım bir süre o parayla...

14 Nisan

başkalarından da mektuplar gelmeye başladı

ilkokulda ölen arkadaşım hasan’ın kardeşi

ağbisinin ölmediğini, kaçtığını yazmış

bir diğeri bakkalın çırağından

tartıda hile olduğunu, herkesin kandırıldığını

müdahale etmem gerektiğini

18 Nisan

yine meral. bu kez el yazısı. kargacık burgacık:

acele et, vaktimiz kalmadı

21 Nisan

ve bir kesekâğıdı üzerinde çalışırken:

polöster sokak zambak apartmanı

no:10 çapa/İstanbul

25 Nisan

herkes her şeyi biliyor

belediye başkanı, encümen üyeleri

reklamdaki ivecen çocuk,

bakkal, çırak ve trafik polisleri

tabelaları değiştirmişler, apartmanın adını

zilde başka bir isim.

kapıyı açan kadın, galiba meral, bağırdı:

yine mi sen! yine mi buldun

yeter, allah belanı versin!

tüm toplum birden tehdit etmiş olmalı onu

03 Mayıs

bugün meral’i kurtardım

saçlarımı kazıdım

ürpertim duruyor

bir karınca bıraktı bana

sol bileğimin altında

gıdıklanıyorum

onu oradan çıkarmalıyım