ÖZGE SÖNMEZ

(12 Eylül 1982, Ankara - )

       2000 yılında Ankara Özel Tevfik Fikret Lisesi'nden mezun oldu. Daha sonra, 2004 yılında Hacettepe Üniversitesi Fransız Dili Eğitimi Bölümü'nden birincilikle mezun oldu. 2005 yılında, Fransız hükümeti bursu ile gittiği Fransa, Nantes Üniversitesi'nde yüksek lisansını 'çok iyi' dereceyle tamamladı. Türkiye'ye döndükten sonra, 2005 yılında, Dokuz Eylül Üniversitesi Fransız Dili Eğitimi Ana-bilim Dalı'ında araştırma görevlisi olarak çalışmaya başladı. 2008 yılında aynı üniversitede doktora programına başvurdu ve 2012 yılında "doktor" unvanını aldı. Çeşitli akademik dergilerde makaleleri ve bildirileri yayınlandı. Alanıyla ilgili çalışmalarını sürdürüyor. İzmir’de yaşıyor.

       Şiirleri Afrodisyas Sanat, Berfin Bahar, Beşparmak, Ekin Sanat, Kasaba Sanat, Kıyıdili, Kurşun Kalem, Mühür, Tmolos Edebiyat, Şiir Vakti, Yaşam Sanat vb. gibi dergilerde yayımlandı.

Ödülleri: "Derine Gömdüler Sabahı" adlı dosyasıyla 2016 Ali Rıza Ertan Şiir Ödülü'nü (Ödülü Vedat Araz’ın "Sokağın Başı Kerbela Yeri" adlı dosyasıyla paylaştı), "Sol Mememi Kestim" adlı şiiriyle 2016 Yaşam Sanat Şiir Yarışması’nda "Jüri Özel Ödülü"nü, “Bir Zeytin Hikayesi”  adlı şiiriyle 2016 Raşit Kara Şiir Ödülü’nde üçüncülük ödülünü aldı. Bartın Belediyesi tarafından düzenlenen, 19. Hasan Bayrı Şiir Yarışması'nda; "Düşlerinde Salıncak..." isimli şiiriyle mansiyon aldı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Geceyi İlikler Gidersin (2015, Mühür Kitaplığı, İst.)

Şiirlerinden Seçmeler:

BİR “ZEYTİN” HİKAYESİ

kuşluk vakti

bir avazda yırtılıp geldi

bulut yüzlü çocuk

gözleri “zeytin”

ahırdaki kara kuzu

döndü dündü, melendi

vardı anasına dayandı

adı “zeytin”

düştü, ağladı çocuk

koştu, yoruldu

büyüdü, sevdi

bir “zeytin”in gölgesinde

hatça kızı öpüverdi

böldü, bölüştü

çoğaldı, çoğalttı

“zeytin”i sofraya

hatçayı gönlüne koyuverdi

gün oldu

devran döndü

düştü

“zeytin” gözlü çocuk

sapanla vurulmuş

serçe gibi

toprağa

sustu kara kuzu

zenginin uzun sofrasında

çok keskindi bıçak

tanrının heykeliydi oysa ağaç

vurdular baltayı

“zeytin”in yorgun kalbine

“ah” bile demedi

yığılıverdi

bin kara gözünü

katiline dikerek

aşın ve aşkın

tek şahidine

hatça ağladı

bir de

peynir ekmek

DÜŞLERİNDE SALINCAK…

kan ter içinde doğar gün

çocuksuz avlulara düşer gözleri

rahmi kurumuş bir gül yaprağı

kasığında tekme izi kocası

kedileri emzirir bahardan memeleriyle

saçları esmer bir utanç ellerinde

yazması ağlar ne zaman tellerine değse

sabahın beşi vurur gözaltlarına

parmakları sularda kemikli balık

bahçesi biber, domates, tavuk

on üçlük göçmen kızı karşısına dikilir

tülden bir güneş kuma

ağlar Suna

etekleri uçuşan bir eylül gibi değil

kömürsüz kalmış bir şubat gibi ağlar

kapı deliklerinden sızar terli kırmızı

tirajı düşmüş bir gazete Suna

bekler sırasını

aynada resmi geçittedir düşler

nasıldır ekmek yapmayan kadınlar

küfürsüz, tokatsız erkekler

sevilmek için bekler haz bahçesi Suna

Suna’nın yatağında upuzun

adsız bir yanlış kuma

rahminde uyuyor Tanrı

kuma uyuyor

düşlerinde salıncak

salıncağı Suna sallıyor...

KÜLLERİM ŞİİR OLSUN DÜZYAZINIZA

gamsız geceler iz bırakmaz

namuslu sabahları boğarken koynunda

sonunda yetim ellerim de çürüdü

döküldü yalnızlığım avuçlarınıza

tutamam deliyeşil rüzgarları

yakılacak kadınım ben

aramızda gömülmemiş

bin yıllık cesettir geçmişim

çürüdükçe tazelenir etleri

aydınlık sabahlara

ulaşamaz gözbebeklerim

taşlanmaya hazır

doyumsuz, arsız bedenim

yakılacak kadınım ben

gecenin dev akrebini

emzirdim küçücük koynumda

sütümün aklığı sizde kalsın

benim kanım kara

analığımı bıraktım

vurulup düştüğüm sokaklarda

yakılacak kadınım ben

günlerin hesabını

yazmam hiçbir taşa

görünmem puslu aynanızda

delinmiş yüreğim tek şahittir

kör bir kurşunla vurulduğuma

ama ölmediğime

ölümsüzlüğüm

iyi bilinir er kişilerce

yakılacak kadınım ben

yakın!

küllerim şiir olsun düzyazınıza…

ÖZGÜRLÜĞÜN MAVİ BAHÇESİ

yaz bitti diye üzülme sevgilim

özgürlük dört mevsim yeşeren

inatçı bir karanfil bu topraklarda

rüzgâr acıdır meydanlarda

ve güneş aniden bulanır bir öğle ortası

güleç çocuklar düşer kaldırımlara

sakın üzülme!

o çocukların elleri hep çiçek

gözleri kumru, ürkek

ne zaman ki

özgürlüğün asırlık mavi bahçesine

kara eller girer biçerdöverle

arsız, hoyrat ve gaddar

ansızın kızıla döner, kanar tomurcuklar

üzülme!

vurulunca kanar elbet maviler de

solup gidecek sanma hemen

onlar bilmez, sen bil sevgilim!

sabırlı renktir mavi

dayanır baskıya, zulme, zalime

bilmezler

mavi dişidir

gebedir özgürlüğe

şimdi ülkemde,

ölüm ön sevişmesidir hayatın

ince, narin cenazeler kalkar peş peşe

azrail bile utanırken aldığı körpe canlardan

alkış tutar kara eller şeytana

cuma namazları sonrası

yalandan iki damla yaş soğuk gözlerde

gördün mü

gözyaşımızı da aldılar elimizden

kara çaldılar en masum yanımıza

sustu analar gözyaşları boğazlarında,

ateşten yoğrulmuş birer heykel oldular

tütüyorlar yitik evlatlarının başında

eylül geliyor sevgilim, hazırlan!

sen eylülün en güzel çiçeği

ılık bir sonbahara soyun

kara eller duysun

bembeyaz at sürüleridir bulutların sesi

tertemiz yağmurlar bırakacak şehre

yıkanacak kaldırımlar, sokaklar, meydanlar

taptaze toprak kokacak yine asi rüzgâr

hazırlan sevgilim, vakit dar!

yağmur sevişecek güneşle telaş içinde

ve ışığın yedi renkli kızı doğacak

salına salına inecek gri şehre

güleç çocuklar yine gelecek

alınlarında yedi bin renk

analar yine ellerinde yürekleriyle direnerek

ağzımızda bin dilden barış türküleri

senin mağrur gözlerinde sonsuz hürriyet…

“Geceyi İlikler Gidersin” adlı kitabından

SOL MEMEMİ KESTİM

sol mememi kestim bugün

akan yıldız sürüleriydi sütüm

emzirmem artık kucağımda göğü

maviye düşerken

siyah bir gül gibi Afrika

seli içine akan

nehir yatağı ömrüm

değmedi hiç ağlayan taşına

oysa elimi uzatsam

kırılmış kuşların avuçlarımda

sol mememi kestim bugün

analığımı aldım

oturttum karşıma

sordum

geceleri nasıldı semirtmek güzel oğlunu

erirken Tanrı’nın kara kuzuları

dünya sahrasının

karnı aç sabahlarında

ağrıdı suyum

döküldü yazım

sustu arılarım

oysa elimi uzatsam

kapkara saçlarında parmaklarım

toprağı çatırdatan güneşe

fırtınalı bir nefes üflesem

yağmuru kuma denklesem

insan insan demeden

insan kalabilsem

dünyanın kalbinde

bir kaktüs çiçeği gibi

açarken Afrika

ben

bugün

sol mememi kestim

açlığın sonsuz kara gözlerini

hiç durmadan emzirdim

Güncelleme tarihi: 16 Aralık 2016