KAAN İNCE

(2 Şubat 1970, Ankara – 11 Ağustos 1992, İstanbul)

       Ankara İltekin İlkokulu, Ankara Cebeci Ortaokulu ve Ankara Yenimahalle Endüstri Meslek Lisesi Elektronik Bölümü’nü bitirdi. 1989-1991 yılları arasında Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih Coğrafya Fakültesi Sosyoloji Bölümü'nde okudu. 11 Ağustos 1992’de İstanbul Kadıköy'de yaşamına son verdi. Ölümünden sonra 1993 yılında ailesinin öncülüğü ve arkadaşlarının katkısıyla Kaan İnce Kültür ve Sanat Vakfı kuruldu.

       1986 yılında ilk şiirlerini yazmaya başladı. 1988-1989 öğretim döneminde, üniversite hazırlık kursundaki Türkçe öğretmeni Nizamettin Uğur’un desteği ve yönlendirmesiyle şiire yoğunlaştı. Yayınlanan ilk şiiri “Deyişler 1” Ocak 1991’de Milliyet Sanat dergisi “Genç Şairler Köşesi”nde yayımlandı. Şiirleri, Bavul (ö.s.), Çağdaş Türk Dili, Damar, Gülali (ö.s.), İzlek, Karşı, Milliyet Sanat, Promete, Varlık, Yazılı Günler vb. gibi dergilerde yayımlandı.

      Ödülleri: 1992 yılında Yaşar Nabi Nayır Gençlik Ödülleri’nde dikkate değer şirler arasında yer aldı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Gizdüşüm (1992, Papirüs Yayınları, İst.)

& Ka n (1997, İzlek Yayınları, Ank., 88 s.)

& Gizdüşüm – (Gizdüşüm / K an / Birinci Defter) (Yayına Hazırlayanlar: Nizamettin Uğur ve Kenan Yücel; Bütün şiirleri; Gizdüşüm ve Ka n kitaplarının yanı sıra defterinde kalmış şiirleri şairin el yazısıyla "Birinci Defter" bölümünde; Kaan İnce albümü, şiirler kaynakçası ve şiir başlıkları dizini ile birlikte, Nizamettin Uğur'un önsözüyle; 2016, Ve Yayınevi, İst., 240 s.)

       

Şiirlerinden Seçmeler:

HÜZÜN KORKUSU

İçime çektiğim gökkuşağı

Beyaz gecelere koro yazılan sabah umudumdu

Şiir ıslatan gözyaşı, yalnızlığım.

Kana kana düş içen esrikliğinde sevginin

Yüzer gibiyim.

Başımda yağmurdan karanlık bir yüz

Güz ölümleri çoğaltır.

Son kez uyanıyorum.

Hıçkırıklar: Kayan yıldız korkusu.

Devraldığın ikizler: Hüzün korusu gözler.

Dünü tersine okuyorum.

Eşitsiz gelişim yaraları kalbimde.

Elime saat zemberekleri döküyor zaman

Sesindeki kınadan.

Mor laleler seraplarımda.

Yazık intiharların salıncaklarına şafak söken

İkindi dudakların yoksa karanlığı

Salınsak… Aşka… Durmadan…

“Ka n” adlı kitabından

KA N

yüzün yakamozlanır akşam saatlerinde

kime çıkmaz ki piyangosu hüznün

belki de sombalığına en son

ve demir kırı bir taya

ertesi yasaktı, es vardı

bir tek uzun gecelerde

çıkrığında intihar edeceğim kuyu

zaman kuyusu, soluksuz ve ıssız

inip çıkar ölüm, durana dek yüzümdeki

sevişen kederlerle gülün gümü

adımdan çıkardım bir a

gözlerimde gezer geriye kalan

“Ka n” adlı kitabından

YAŞAMA SEBEBİ

sıkmışım dişlerimi gözlerim kanayana kadar

çeyizimizde hüzün motifleri

göçebe bir ağıt göğsümün derinliklerinde

bu aşkın dönüşü yoksa

duman kırığı gözlerinde gecenin hıçkırıkları

kırık keman sesi ve adağım var

moraran hercai düşlerim ateşi delip ıslatır mendilimi

kalbime dolar -sonsuz uykuma- korkuya susamış yasadışı

      bir rüzgâr

bu aşkın dönüşü yoksa

suya düşer kokusu menekşelerin

deniz her zamankinden daha köpüklü

serçeler bi garip ötüşlüdür

martıları mavnalarla başka türlü danseder hamuruna sevgi

      katılmış bu dünyanın

küflü yüzler yok hiçlik de

hani ne derler gözlerinden öperim çocuk, gamlı sevda, şiir

ne´m kalır geriye gülüm seni alırlarsa benden

tiksintiler toplamı umutsuzluk sapağında ölüm

“Ka n” adlı kitabından