RAMAZAN AYDIN

(8 Mayıs 1988, Zonguldak - )

Atatürk Üni. Kimya Teknolojileri Bölümü’nü bitirdikten sonra, Cumhuriyet Üni. Fen Fakültesi Kimya Bölümü’nden mezun oldu. 

Şiire ilgisi lise yıllarında başladı. Şiirleri Akköy, Caz Kedisi, Hayâl, Karahindiba, Kıyı, Kurşun Kalem, Mavi Yeşil, Sunak, Şehir, Şiir Dalı (e-dergi), Şiiri Özlüyorum, Temren, Temrin gibi dergi, fanzin, gazete ve eklerinde yayımlandı.

Ödül: 2010 yılı Memet Fuat Genç Şiir ödülü’nde seçici kurul tarafından dosyası Yasemin Orhun, A. Orçun Can, Özgür Asan, Atacan Öztekin, Nüket Cansın Ünver, Cihan Barış Budak, Serap Aslı Araklı’nın dosyaları ile birlikte “övgüye değer” bulundu. “Şairi Meçhul Cinayetler” adlı dosyasıyla 2015 Ali Rıza Ertan Şiir Yarışması Başarı Ödülü’nü aldı. Bu dosyası “Taşın Kavmi Yok” adıyla yayınlandı.

Yapıtları: Şiir: *Taşın Kavmi Yok, Şiiri Özlüyorum Kitaplığı, Nevşehir: 2016 * Yıldızlar Açtığında Gözlerin Çocuk, Klaros, Ank.: 2019.

*27 Nisan 2020 tarihinde güncellendi.

Şiirlerinden Seçmeler:

AÇTIĞI GÜL KAVGANIN BURCUNDA

I.   

Şiir öle devran döne

Gör o vakit zulmün bayraklarını

Kan eğirir gözleri yurdumun

Bir halk geçer içimizden

Gürül gürül sevdaya uzanıyor dalları

Üç öğün sofrasında ekmeğinin adı

Ölüm

II. 

Ola ki yakılmıştır meydanlar

Barikatlar büyür geceye

Bize kalır acısı yenilginin

Nefes almayı bile kurşun sesine denk getiren

Ağzı türkülü çocuklar gömdüm

Şiirimin içine

III.

Bir keresinde öptüm sokağı

Taşın nimet olduğunu bildim

Sürdüm sapanıma umudun bin rengini

Ölürsem, namerdim!

DAĞMESELİ

Hâlâ emzirir gözyaşlarıyla

Toprağı annem…

I.    Dağa sormalı acıyı dönmeyen oğullara

Çok denenmiş bu konaklarda ölüm korkusu

Öyle yer etmiş ki kalplerimizde zaman

Dilini yitirdiği söylenir çocukluğumun

Tevazu göstermeden dikermiş gözlerini dağa

Hangi kurşun deştiyse oğlumu düşüvermiş kirpikleri suya

II.  Dağa sormalı acıyı köklerinden incinen toprağa

Elinin tersiyle ayıklanmış gölgesi varlığından

Bir müddet yarasından anımsamamış kimseyi

Süratle öpmek için dağın merhametinden

Yazmasına takılan kelimelerle örmüş kaderini

Nasıl sevebilirsin tenine sokuluyorsa inkâr

III. Dağa sormalı acıyı tez çiçeklenen umuda

Böyle ağardı rüzgâr arşınlarken gövdemi

Tıkır tıkır işliyordu zulamda efkâr

Namluya sürmüşken mıhladın cesaretimi

Ben haylaz bir düş derme çatma bir dua

Uğruna terk edilince yaktım gülümsediğin cenneti

IV. Dağa sormalı acıyı eskiyen bakışlarına Tanrı’nın

İnsandan olma insandan doğma bu kan

Her ölüm için bir işaret bıraktın, sofrasına aklımın

Afiyetle doyurdun toprağın nefsini ki;

Kim şikâyetçi olsa birazcık hâlinden

Dağ ile korkuttun küçücük kalbimizi

FİLİSTİN ASKISI

Ah! Kör çağ, kanın emzirdiği garabet

Geniş avlularda daralan gökyüzü

Ve kudretinden sual olunmayan hikmet

Kalbe eza diye muştalanmış bahar

Yitirmiş marifetini gözlerindeki efsun

Ayak diredikçe yaşama, kırılıyor kabuğu ömrün

Denedim duvarları kafatasımda zonkladı ölüm

Sayıklayarak öğrendim, devletin bekası için gerekli zulüm!

İşte bileklerim kökten uca teslim

Dengi değil hiçbir varlık bu korkunç cenderenin

Ölçtüm sesimin derinliğini, acıya hürmeten

Kapandım kitaba basireti bağlanmadan dilimin

Sana sığınıyorum Tanrım kemiklerimin gürültüsünden

GÖLGESİNİ ARAYAN RÜZGÂR

Geceyi üzerime iyi kıl,

Çok korkuyorum sıcaklığını yitirmekten…

Bağışla beni! Kabul et!

Esirgeme bakışlarını bu dağ başından

Acısı bedeninden büyük olduğu için,

Toprağı terk eder oldu çocuklar

Bu hududa erişmez gök rahmet bir yere kadar

Havasından mı suyundan mı bilinmez

Daha doğmadan unutulduk insanlığın haritasından

Aldırma kaba saba yürüyüşüme yol yordam bilmez bu dil

Öyle afili elbiselerim yok her güne uygun her yalana bitişik

Ve inanır mısın abi kimsenin ayağı takılmasın diye

Bütün taşlarını temizledim kalbimin

Oldukça iyiyim şu ırmağı saymazsak kendini geçmek konusunda

Yemin olsun bir kerecik incitmişliğim yok ekmeğin kokusunu

Narın cilvesini de bilirim dikenin avuçlarımla kardeşliğini de

Ekseriyetle akşamüzeri inanırız Tanrı’ya

Ustaca saklanırız ahşap kapıların arkasında, önce kadınlar ve çocuklar

Boynumuzda ki muskayla savuştururduk ölümü tesir ettiği kadar

Çileye hamdolsun, belâya minnet, kötülüğe takdir!

Hiç eksilmedi ömür hanemizden yoksulluk ve eşitlik

Ve inanır mısın abi üzerine alınır diye

Kimsenin önünde iliklemiyorum ceketimi

Bağışla beni! Kabul et!

HADİ TOPLA OYUNCAKLARINI GÖK DELİRMEDEN

I.   

İncitmek istemezdim zırhını,

Dev paletleriyle çiğnerken toprağımı dünya!

Senin uykuların güzel, benim ekmeğim kanlı…

Seyir zevki yüksek ölümler kustu haber bültenleri

Rezilliği milyonları aşan gazetelerde manşetlere taşıdık

Bir çocuğun akıl almaz cesaretini

İtinayla tıkamıştık kulaklarımızı insanlığa

Ve daima teğet geçsin diye kalplerimizi zulüm

Kaldırmadık başımızı kuş tüyü yastıklardan

Şiddetle kınayarak doyurduk memleketi

Yürüdük akın akın alkışlar eşliğinde

Şarlatan bir iman yarattık, hiç kimse inanmıyor özüne!

II. 

Fotoğraflarda kaldı gülümsediğim zaman

Kurşun ekiyoruz geceye, yağmurlu ve telaşlı

Anneme üç gül değmiş üçü de kanlı…

Hava ne kadar ağır, zaman nasıl huzursuz etimde

Çeliğin gürültüsüyle ağarıyor gün

Vaat edilmiş ya topraklar sür atını heybetle!

Burada durmayı bilmiyorum kanın eşiğinde

Duvarları yüksek bir gökyüzü istiyorum Tanrım

Uçurtmalarımdan başkası sokulmasın içine

Beşiklerin gıcırtısından kesildi umudumuz

Tel örgüler batıyor karanlığın ağzına

Acının yokuşunda diz çökmüş saçlarımı okşayan rüzgârın

III.

Oysaki bilirdi kuşlar, yeni yetme sapanlarıyla

Ülkelerini savunduğunu çocukların

Secdeye vardığımda işittim rahmanı, seccadem kanlı…

Oğullar yetim, babalar köksüz yanmıyor şehrin ışıkları

Dualar sessiz, feryatlar aciz durmadan kendini yontuyor ağrı

Evet, başımı önümde tutuyorsam ellerimin yokluğundandır!

İzle, siper al ve öldür* dilin makûs tarihi

Sırtını sıvazladıkça genişliyor karnı

Bire bin veriyor bu topraklarda şarapnel atışları

Ey halkım dirildiğin gün kefareti ödenecek Ah’ın

Yeniden inşa edilecek kanatlarımda sevda

Belki de korkmadan ilk defa öpeceğim yanaklarımdan

*Ehud Barak tarafından çocuk izleme ve öldürme operasyonları için verilmiş emir.

TABUTLUK

I.    Gözlerim alışık değil zamanı çürütmeye

Bilirsin yıkamam aklın zilletini

Köhne bir yüz bulsam ufacık bir tebessüm

Geceyi alıp kollarıma sallardım beşiğini

-Yırtılan ten, kanayan diş, geberen insan!

II.  Yüksek sesle tekmil verilecek tanrının huzurunda

Direnci kırılıncaya dek yutacak pisliğini

İkinci bir emre kadar duvarlara talim

Kaç bin voltluk ampullerle aydınlattık içimizi!

-Kime uzansam yok kimi beklesem gitmiş 

III. Yasladım başımı uzak mevsimlerin kokusuna

Çabucak toplasın diye meyvelerimi çocuklar

Sarkıttım dallarımı saçlarının harmanına

Bir vakitler kuşların yurduydu bu dağ

-Tesellisi kalmadı ömrümün gözlerinden başka

IV. Acının lisanı yok kalbe düştü mü cemre

Yoğrulmadan kıvama gelmezmiş fikir

İlişmeyin yağmura dökülsün perde perde

Ateşi solumadan ölmek bilmezmiş kibir

-İmanı kavi olanın niyeti düşmezmiş derde

V.  Ahlâktan yoksun adalet, devrik düzen

Kula kulluk için yaratılmış kuşkusuz ülkem

Hakikat sümen altı, kol geziyor iftira

      Selam vermek dahi suç teşkil ediyor hukukta

-Azabın sonsuzdur kilitli kapılar ardında

TANRI'YA MEKTUPLAR

l.

belki sonsuz olur kuşların sabahı

göğün perdeleri aralanır dikkatle

tanrı’nın kalbini gösterir zaman

kaos, cinnet, savaş ve kan

bitmeyen bir döngü aklın azabında

tasarlandığından beri insan

ll.

şu halime bak, gör marifetini

sıkışıp kaldım çöplüğünde kederin

bir sevdaya hileli, bin ah’a muzdarip

yonttum, hiçe saydım kemirdiğim düşleri

yüzüstü kapaklandım kazıdığım çukura

insaf et ey sahip reva değil kuluna

lll.

bu kusursuz nizam takdire şayan

usta işi bir yalnızlık çıkardım yaşamaktan

dipdiri, sapasağlam

vicdanı kör, ruhu satılık, sözü zorba

işte böyle başladı inkârı dilin

tanrım, sana da kalmaz bu dünya

TAŞIN KAVMİ YOK

Taşın kavmi yok

Kalbimin de öyle

Barındım toprağın koynunda

Kaç asır yaralı bereli

Gücenmedim insanların öfkesine

Yeri geldi atıldım en uzak noktaya

Yeri geldi sınandı suyla cesaretim

Bitmedi göğün rivayetleri:

Recmedilen bir kadının çığlığında gizliymiş

Büyüdüğüme dair ilk kanıtım

Adımı sıkça duyduğum olmuştur Babil’den, Asur’dan

Doğrudur, bir üst basamağa çıkmak için yontulduğum

Yüzüm bir kat astar, acılarımı ezberlemek üzere unutulmuşum

Bağrıma çaldığım günden beri kokunu

Çekiçle dağıttılar, iştahla kardılar yokluğunu

Tükendim, ağır ağır üstlendim suçumu