HALİL İBRAHİM ÖZBAY

(30 Ağustos 1966, Karataş / Adana - )

       Karadeniz Teknik Üniversitesi Fatih Eğitim Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü mezunu. Öğretmenlik yapıyor. İzmir'de yaşıyor.

       İlk şiiri Mavi dergisinde yayımlandı. Şiirleri, öyküleri, yazıları ve söyleşileri Akatalpa, Akköy, Amanos Edebiyat, Askıda Öykü, Beri Gel Oğlan Beri Gel, Evrensel Kültür, İle, Oğlan Bizim Kız Bizim, Öteki-siz, Sincan İstasyonu, Şiirden, Şiiri Özlüyorum,  Varlık, Yeniyazı, Yolcu vb. gibi dergi ve fanzinlerde yayımlandı.

Ödülleri: 2007 yılında “Düşkondu” isimli şiiri ile Ümraniye Belediyesi tarafından düzenlenen ‘Anne’ konulu 3. Geleneksel Şiir Yarışması’nda birinci oldu. “Kül Falı” adlı dosyasıyla 2008 Arkadaş Z. Özger Şiir Ödülü’nü aldı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Kül Falı (2008, Mayıs Yayınları, İzmir)

& Elmanın İlk Anlamı (2012, Yeniyazı Yayınları, İst.)

Şiirlerinden Seçmeler:

AY SESİ

anlayıverdi gölgem ölümün gerçek yüzünü

ve yalanını duvarlarda çivili kitapların

giymeden tenimi girdiği gölde

duymayınca serinliğini balkıyan suyun

çöl kumunu eşeleyen bir kumrunun umudu benimki

görüp göreceğim başka bir kum tanesi

duyup duyacağım karanlık boşluklardan

yeryüzüne bırakılmış kristal bir ay sesi

niçin yavaştı bildim…iştahla batan her kaşığın

çukurumuzu da büyüttüğünü anlayanlar

neden çoğalmıştı yalnızlığımızla bir

bakmayla yüz bulduğumuz aynalar…gördüm

hayat tebdil gezen ölüm dışarda

BİR SÖZCÜK HAYAT

aynada görüntüm kadar kısa kaldım

bir göründüm bir kayboldu ayna

camın aklına geldim

gövdemi bağladığım toprağa gölgemi bağışladım

ardımdan döktüğüm sular karşıladı beni

ne çok ses eskittimse

dilinde kaldım neyin

kulağıma üflenen ömürmüş bilemedim

bana kadar ölüm diye gelen

gürültüler içinde bir oyun

kulaktan kulağa oynanan

hayat

kestiğim yerlerinden çoğalan kör solucan

dilimle kanırttığım her sözcüğün altında

ve camdan

yalanıp durduğum yalan

Akatalpa, Sayı: 113, Mayıs 2009

ECZA

göz alıştıkça eşyaya karanlığı seçer

çeker tetiği kendini ölümle avutur avcı

hayatı ölümle unutur hayatı gürültüyle

gökyüzüne çarpan kuşların tüyü

duyulur

yer ki iki yüzlüdür gündüz ve gece

tanrısı bekler içinde yürek yerine

çarpan bir tanrı utanmaktan yapılma

esvab ile örterken dünya edep yerlerini

söylenmez en edepsiz yeri tetikteki elleridir

zaman eski cambaz olsa da şaşar

aşağıda nasıl durakaldığına ipsiz

kalabalığın

kalbine her kim kıble ayarlar

yıkadığı ölüden ağır ölü

sulara değdikçe daha kirlidir

su bir de dağılmayı sever

toprak dağ olmayı uzak

bir kapıya sıkışan insan

- yine başka bir duvara açılan kapıya -

tanrının yaralı serçe parmağıdır

her gün geçen

kahverengi bir rengeyiği sürüsü alır

aklın ağrımayışını

üzerimizden

ve denir ki sonsuz uzayan cezadır

iyi olmayan yaraya sürdüğü ecza

yer: yüzünden düşen bin parçayken tanrının

Akatalpa, Sayı: 121, Ocak 2010

GÖZÜN SAKARLIĞI

buğdayın gürültüsü ekmeğe geçiyor

zamana geçiyor her şeyin ölüsü zaman insana

sonunda aleve mumyalanmış ipiz

sonunda yaşamaktan ölmüş her adam

taammüden iyi davranıyor kadavraya

susku: aramızda o derin nehir

sesim bilinsin diye bir ağacın yokuşundan düşüyorum

en çok hangi taş kanatırsa şeytanı oradan

taşlıyorum çünkü en iyisi dil

narkozunu almak unutulmuş her şey densin

densiz ve dengesiz yakalanma korkusuzluğuyla

aslında ölümü en çok cellat ipliyor

daha ilk ilikte parmağı şaşırınca hayat kısa

kalıyor göğsümüzde öbür yarısından

sular tuzla kanatırken kendini mahcup

vurup orada öylece duruyor kıyı

ya da susku: kuyumuzda o rehin nehir

dünya ateşler içinde tanrının sayıklaması

göz kapaklarında unutulmuş bir parça an

bulsam hiçbir şeye vakti olmayan ölülerin

ah inansam boşluk mürekkep lekesi uçurum kenarında

ve ölüm bir kerelik sakarlığı gözün

TÜY

hayatım gerçek oldu

düşüydü annemin tanrıya görünmeden

harfsiz ve tensiz denediği şiir ve sevişmelerden

topladı beni genzi şarapla yıkanmış kentin

nasırlı avlularından avuç içi kadar yoksul

geçimsiz bir de lekesi çıkmaz sokaklarından

hayata kancayla asılı bir ipin inancıyla sarıldım

boşluğa asılı yükünü kendi çeken

ama kendinden çok boşluğa inanan ipin

kimliksizdim ve suratsız duvarda durdum aynayla yüzleştim

sonunda her ayna duvara açılan yalancı gökyüzüdür

sonunda her ayna yalancı yüzümde gök ama hiç kimse

kendine bakamaz yalnızca kör bir yarasa

karanlığı en iyi görür belki dilimi tutsam

yani ayaklarım yere basmasa hafifler mi dünya

kuşlara kalsa hepimiz yerliyiz bir yılanın diliyle

sokuluyoruz birbirimize kim daha zehirliyse

en az o ağrıyor oysa farketmiyor bir insan dağda

ya da şehirde ölümü tam cepheden görüyor

cehennem oluyor yolu cennet oluyor

yokluğun bahçesine varmak için herkes

zamanın çattığı çitin içinden geçiyor

sonra insanın biçimini alıyor zaman

keyifsiz bildiğim hikayenin en keyfi harfi bu

bilmediğimse: ölsem

yani aynanın arkasına geçsem sır olsam

hafifler mi dünya de ki rüzgarda cılız tüyüm

çürüyen kabuğundan tüyüyorum bir şeftalinin

“Elmanın İlk Anlamı” adlı kitabından