MİNE ÖMER

(10 Ağustos 1961, Larnaka / Kıbrıs - )

       Asıl adı Emine Ömer’dir. 20 Temmuz 1974 Barış Harekatı başladığı gün, Larnaka’da şehit olan Necmi Ali Kaya’nın (Necmi Çavuş) kızıdır. İlkokulu doğduğu kent Larnaka’da, liseyi Girne Anafartalar Lisesi’nde bitirdi (1979). Aynı yıl Bayrak Radyosu’nun haber spikerliği sınavını kazanarak Bayrak Radyo Televizyonu’nda memur olarak çalışmaya başladı.

       2007 yılında İzmir’de Alaz dergisini yayınladı. 2009 yılından bu yana Kurşun Kalem dergisini yayınlamaya başladı. Evli, bir çocuk annesi. İzmir’de yaşıyor. Edebiyatçılar Derneği, Egeli Kadın Yazarlar Platformu, KIBATEK ve Kadın Yazarlar Derneği üyesidir.

       Şiirlerini takma isimlerle, ilk yazılarını BRT yıllıklarında yayımladı. Şiirleri, öyküleri, yazıları ve söyleşileri Afrodisyas Sanat, Akatalpa, Akköy, Alaz Edebiyat, Berfin Bahar, Cumhuriyet  Kitap, Çini Kitap, Denizsuyukasesi, Eliz Edebiyat, Gediz,  Hayal, İnsan- Zaman ve Mekan, Karşıyaka Karşıyaka, Kasaba Sanat, Kurşun Kalem, Mühür, Pygmilion (Kıbrıs), Sincan İstasyonu, Şehir, Şiiri Özlüyorum, Şiiristan, Varlık vb. gibi dergi, fanzin, gazete ve eklerinde yayımlandı. Bazı şiirleri İngilizce, Bulgarcaya ve Azericeye çevrildi.

Ödülleri: “İstanbul, Kalabalık Yalnızlık” şiiri 2006 yılında Ümraniye Belediyesince düzenlenen “İstanbul” konulu şiir yarışmasında mansiyon aldı. 2007 yılında Kar-Sav Vakfı ve Karşıyaka Belediyesinin ortaklaşa düzenledikleri Egeli Kadınlar Şiir Yazma Yarışmasında “Cellat” (Bağrıyanık Anılar) şiiri birinci seçildi.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Rüzgârın Kızı Değilim Artık (2002)

& Dünyamıza Bir Kıyı (2007, Etki/Dize Yayınları, İzmir, 48 s.)

& Düş İskelesi (2011, İlya Yayınları, İzmir)

& Sev Diyebiliriz Hâlâ (2016, Nezih-Er Yayınları, İzmir, 96 s.)  

       Öykü Kitapları:

& Gökyüzü Sevinci (2014, Nezih-Er Yayınları, İzmir)  

       Çocuk Kitapları:

& Gökyüzü Sevinci (2013, Nezih-Er Yayınları, İzmir)  

& Kınalı Kedicik (2015, Nezih-Er Yayınları, İzmir)  

      Şiirlerinden Seçmeler:

AŞK İÇİN...

Gözbebeklerini kırmayınız çiçeklerin.

Onlar, hayatın ince örgüsü

Artır,

Sonra ör hepimizi.

Seviyorum

Yüzü çizgili insanları

Geceler, durmadan yara

Yalan kokan sözcüklerle avuturuz kendimizi

Dar gelir yaşamak, mahcup kırmızı göğün altında.

“Su ölümü ağartmaz” diyor Arife Kalender

Şiirler adadım ölü çocuklara...

Safran kokulu hanayda olsam

Gün ışığı ipekten perdeler değse sancılara.

Pencereden umudu çalan

Şimşekleri tutsam yüreğinden

Miskin acılar, delmese günün omuzlarını

İçirmesek yarasalara güneşi

Biz olsak, yeniden!

Çocukluğumuzun sütbeyaz karanfili

Anımsa! Sevgi taşıyan kırlangıçları

Yasemin kokulu yağmuru.

Öptüğün o yaz bahçesi değil artık yüzüm

Takvimden kopan yıllar gibiyim

Ama bu kıyılar senin gözlerin hâlâ

İçime düşler yığıyor.

Çoğalıyoruz.

Aşk için...

Akatalpa, Sayı: 125, Mayıs 2010

BİR ANLIK ÖLÜMSÜZLÜK

Öperiz dağınık göçlerini kırlangıçların

Kalkıp giderler yalnızlığa

Deliaşk topacımın ucu

Döndükçe çoğalan hayat

Delişmen günbatımları şımarık bulut

Kum tanecikleri kadar özlem

Yıldız kayması içimiz

Süzüle süzüle gelir aşk

Yapraklarında göz kırpar kırmızı gülün

Sökükleri diker taşkın sevgi

Bir anlık Ö l ü m s ü z l ü k olmalı bu

Aralık 2009

Akatalpa, Sayı: 123, Mart 2010

GÜLBAHAR ANNELER İÇİN...

Fokur fokur umutlarınla ısınır sabah

Gözlerin

Çatık kaşlı bulutlar mevsimi

Kara kuru üç beş zeytin masanda

Eğri büğrü yıllardan sesinin buruşukluğu

Masmavi türküler gibi gelişin

Ovup ovup neşelendirirsin camları

Kilim dokuyan sözcüklerle

Fal kapatır

Solgun düşlerimizin

Terini kurularız

Gözlerin

Uzun havalar kadar hüzün

Yüzünde

Erken bir göç telâşı

Sesini çoktan unutmuş şarkılar

Çocuk çığlıkları tenin

İki damla mutluluk diyorsun

Kahve tabağında

Kalkıp cilalıyorsun güneşi

Baharsu doluyor odalara

Gün’ü ağartan ellerinle

Mis çiçekleri bırakıyorsun

Bir sonraki çarşambaya

Gülümseyen alınterini pencereye uzatıp

Düşünüyorum... Gülbahar anneler için

Borsada düş alan

Var mı acaba

Nisan 2010, İzmir

Gediz Dergisi, Ağustos 2010

GÜNAYDIN

Günaydın taşlara ezilen yüzüm

Bulutları göğsüme iten sabah

Gülerken tırnakları uzayan hoş bayan

Göğü dişleyen fırtına

Çatılarda söyleşen kent

Günaydın

Akatalpa, Sayı: 132, Aralık 2010

GÜNEŞLİ GEL

Sözler kısaldı sonra

Karalama yazıldı aşk.

Saten tenine ateş giyinen Leyla

Çömelir alnımızın ortasına

Karaya vurur bütün gemileri içimizin

yakamozların intiharı demiştin sönen ışıklara

mecnun dalgalar döver şimdi sonbaharı

Yazmak bir işçinin terini silen umudu

Rüzgârı sarhoş eden menekşeleri

Fabrika düdüğüne koşan neşeyi

Pazarcının yağmurda ıslanan emeğini

Parçalı bulutlu gözlerimizde nemli uzar yaşamak.

İncecik yaz günü yüzün

Alnıma biriken gün ışığı düşünmek seni.

Güneşli gel

Akatalpa, Sayı: 119, Kasım 2009

ŞİİR GÖZYAŞINI KOVAR

 Ahmet Uysal’a

Uysal sözcükleri maviye bandırır, umuda yazardı Troya’nın

nefesini. Yüzü güneşe doğru nöbette. Toprak ve servi

derinden öper teni. Giderken sesini bıraktı… Denize

gözlerini. Aşkı, Mecbure Abla’ya emanet etti. İnatçı günlük

yaz diyor Antandros’ta ölüm, yemyeşil uzanmaktır

Altınoluk’a.

Tenha eteklerine örter Ağustos sıcağını

İ

Da

Zeus! Üflediğin kızgın ateş hâlâ insan! Şerefe kalkıyor hırs.

Teyzeler, dayılar, yetimlerin gözyaşları omurgalarınız.

Ölürken çıplaktır eller. Unuttunuz

Yakan bir topun ucunda başlayan çocukluklar, kırlara ekilen

düşleri yeşertir. Sofra kurulurken şeytan tepesine, arsız bir

oluktan akan sözcükler söndürür yakamozları. Geceye

gömerken körfezi mahzundu deniz. Ölürken şairler şiir

gözyaşını kovsa da dişlenen umudu, Uzak Mesellere*

yazardı Ahmet Abi

*Uzaklıklar Meseli Ahmet Uysal'ın kurşun kalem ed.

dergisinde Temmuz 2010’da yayımlanan şiirinin adı

Mağusa, Ağustos 2011

Akatalpa, Sayı: 142, Ekim 2011