MUHARREM SÖNMEZ

(1978, Bursa - )

   Bursa’da yaşıyor.

  Şiir, yazı ve söyleşileri Akatalpa, Eliz Edebiyat, Ihlamur, Mavi Yeşil, Onaltıkırkbeş gibi dergilerde yayımlandı.

Yapıtları: Şiir: Merdivendeki Çocuk (2011, Zımba Kitap, Bursa; Taşra Baskısı (2012, Zımba Kitap, Bursa; Kargaşa (2013, Zımba Kitap, Bursa; Acil Çıkış (2015, Asa Kitabevi, Zımba Kitap Şiir Dizisi, Bursa)

Şiirlerinden Seçmeler:

BENİ YAANIŞ ANNAYIN!

bu yaz kara bir sünger gibi emdi her şeyi

dünya asimetrik bir halayda

eller ayaklar omuzlar ve başlar

herkes birbirine geçmiş

her kez birbirinden uzak

hani deseler bu gördüğümüz en anlamlı şey

hani bu ilk defa oluyormuşçasına eski

bu çocuklar bu kadınlar bu adamlar

bu gençler bu orta yaşlılar bu ihtiyarlar

bu işçiler bu öğrenciler bu her neyseler

bu ağaçlar bu ve bu ve bu

tekerleği sevme nedenimiz

beni yaanış annayın

korkmayın söndürmem hevesinizi

size maaş bağlarım

size ümit beslerim

size tabak koyarım

size masa bulurum

size üzerine koyacağınız şeyler

size yukardan sevişeceğiniz devletler ayarlarım

size medya kurarım size sosyalizm

size liberal pişirilmiş mısırlar alırım

ve n'olur beni yaanış annayın

yoksa size benzemek yaşatacak beni…

“Acil Çıkış” adlı kitabından

DEVŞİRME

Barışabilir miyiz ölümle?

Yıkmadan suların evini

Ve geçmeden uykusuna taşların

Yeniden olabilir miyiz kuşkusuz?

Diyetini ödemiş bir ağaç gibi

Kökümle gömerler mi beni?

Kalabalığa söylediklerimiz azsa

Yalnızlığa sustuklarımızdan

Ve silemiyorsak hiçbir lekeyi

Sevebilir miyiz kirlenmeyi?

Bir yokluk gibi düşmüşsem rahmine

Var edebilir misin sessizliği?

Sana dilimi verdim dünya

Paslı bir kerpetenle söktün kalbimi…

Onaltıkırkbeş, Sayı: 26

FALÇATA

cezvesi ceneviz işi

hep ilerisine zamanın

başka kim sektirebilir bunca gereksizliği

artık ütopyası bu yüzsüzlükte bakışmak

neden birbirine karşıdır metro koltukları

kimse yokken üzerlerinde

başkası huzur başka yerlerin

ötede bir gölgenin sarkacı

güneşe karşı bir ağaç rüzgâr dilinde

dudakları neden gözlerim hayat

bu ne saadet içinde gelişigüzellik

uzanmış otel odalarına

ya da gittiğini düşünürken otobüsün

tekerleğin dönüşüne saklanan kenevir

aşağıdan geliyorum aşağılara

bir elinde keder işi ceneviz

belleği usta bir harakiri

söyleyin hangi midenin aslanında

huzursuzluğumu besleyen o falçata…

“Acil Çıkış” adlı kitabından

GANDİYİ VURMAK

parçalamak için yapılmış bir çeneyim

sıkıntıyla tasarlanmış bir dil

iki tükürüğün karşılaşması gibi

tarih denen o tuhaf ağızda

çamur kemik ve inkâr

-ben onu vurmayı seçtim-

Her sabah bu soruyu gezdiriyor oysa

yukarı hintten aşağı çine

insan sıcaklığı bak hâlâ

her sabah biliyormuş gibi

huzursuz ediyor korkuları

kayanın üstü bulut altı bilinmez

gelip kavrayacak diyorum

gözleri parıldayan o yalnızlıkta

sadece umutlu sözcükler

onunla besleyebilir bütün kuşları

“Acil Çıkış” adlı kitabından

HARAKİRİ GEREKTİRİR BU SÖYLEDİĞİN

kabuğu inceymiş her güzelden şey

soyulur gerektirir soyunura

yetişilmez yine de hızına amok koşucusu

kaçından kaçı çıkık

ne çok var ortamızda

giyinmek mi

bir delilikten daha gömleği

evet evet öyle mi

değil estağfirullah

sayfaları çevirsin kendine kitap

kütüphanelerde sevişmek mola

kahveler gerektirir uykunuzun azlığı

bahanelerle gelinse ne hoş

ey zavallılık

sana kimlerdi böyle makûs

sıyırırken aklın koşumlarını

kimlerdi giyinik ardı sıra

yumuşak karnıymış vicdanın

insan gölgesine perde

başkasına gerektir çalmalı vurgu

ve hiçbir zaman gibiymiş ölmek

yontup durursun kabuksuz

bir manadan dumanı…

“Acil Çıkış” adlı kitabından

HER ŞEYİN TERK ETTİĞİ

bunu öğrendiğim var bir dolmuşta

havada on kusurlu söylem

kabul etmem gerekirse gayet kafkaesk

buharlaşan dünyadan geriye kalmışız sanki

ellerimiz yok ama tutulmamız var

boynumuzdan aşağı dökülen

kasveti başa geçirilmiş ritüel

içinden en içindenlerin geçerek gelmekteyiz

gittiğimiz neredeyse

sözcükler bizi bıraktığından beri

zehrimi çoğalttınız artık daha zehirli bir kederliyim

bunu öğrendiğim var bir hastane koridorunda

adımın o mavi ekranda çıkmasını beklerken

yaşlı bir kadının beni delip geçen tecrübesi

mermer bir sabırla iki yüzlüleştim o gün

kendimin biricik zavallılığı

şimdilerde azalan bir ilgi

dinleyerek tüketerek sürtünerek zaman

şunu öğrendiğim var mezarlıklarda

her şeyin terk ettiği ağırlık herkeste

herçekimi diye bişi var…

“Acil Çıkış” adlı kitabından

KAREKÖKÜ AŞK

 ‘aşkın aşkla çarpımı

 nedendir bilinmez

 garip bir biçimde

 hep sonsuzdur

 kare kökü de yoktur’

 Turgut Uyar

Bölünmüyor suyun içindeki anlam

Ayrıştıramıyorlar yalnızlığı benimle

Dünyada her nesnenin bir yeri var

Taşların, bulutların ve çiçeklerin

Yağmurun bile var gidecek bir evi

Benim yok

Kendimi terk ettim bir yaz günü törenle

Ağzımda haziran damgalı kartpostallar

Bir ağacın gölgesine yaslanmış zaman

Söküyor yaralarımı

Peşimde tutanaklarıyla temmuz

Hangi yangından sağ çıksam suç

Kalbin en gösterişli sayısı

Ömrümün üç virgül on dördü

Ellerin ellerime eşittir

Tenin tenime biçilmiş denklem

Her şeyin her şeyde başladığı umut

Hayatın kareköküdür aşk…

Akatalpa, Sayı: 125, Mayıs 2010

MOR FİN

Kadife bir iştahla parlattım silahı

Üç dize verdim ağzına şiirlerin

Son

Ki

Üç

Ve başlasın seyir

Köşedeki deliden biliyor herkes

Oysa ben yedim kalbinizi

Ne iş

Ne para

Ne kadın

Ne erkek

Mazgallara methiyeler düzülüyor

Çöp kovalarının boynu eğik

Dik tut oğlum başını

Dik tut oğlum

Dik tut

Dik

Herkes böyle seviliyor

Namlusu geniş ağrılar geçidi

Çöplükte son bulan şehir

Masum oğlanlar ve kızlar morgu

Gir içeri

Bu perde kapanmayacak

Toplayıp yedim bütün martıları

Show must fuck off ! Huh !

Terimi teninle sileyim

Böylece anlaşılır aşkın kerameti

Yalnızlıktan ibaret

Dövmelerden fal tutayım

Belinde kelebek olan kız

Büyürken bir otel odasında

Dünyanın öbür ucunda ceninler

Denize dökülecek

Utanmaktan utancımın felsefe taşları

Bir beyaz çubuk

Bir siyah pelerin

Bir gri tavşan

Ama herkes biliyor ya

Silah sonunda patlayacak…

Akatalpa, Sayı: 123, Mart 2010

PADİŞAHIM ÇOK YAŞA!

Teneke düşleriyle gülüyor zaman

Çocuklarını ölüme gönderen “ana”lar gibi

Yaşama biçimiyle uyuşmuyor hayat

Hep yarım kalıyor bir şeyler

Kirli adamlarla yatar İstanbul

Kaç gece tiz bir sesle uyandım

Ortalığa dökülen ibnelerle

Birkaç şişeden sonra

Herkes hermafrodit

Bu aşkı içinin en terli yerine sakla

Ya da sok bulduğun her deliğe

Kimin yalanıysa bu yaşadığımız

Git ona de ki dünya girsin

Gözüne gözüne

Bu yalnızlıktan kaç ölü çıkar

Kaç sağır ve dilsiz

Ya kimleri sakat bırakır gölgemiz

Bahanesi çok

İç cebinde gezdirir bizi tarih

Birkaç cılız itirazdan sonra

Kim kalır geriye

Padişahım çok yaşa!

Padişahım çok yaşa!

Padişahım çok yaşa!

Akatalpa, Sayı: 121, Ocak 2010