OSMAN YOLUÇ

Şiirlerinden Seçmeler:

BİR ŞEYİN ÖZETİDİR

her tatminin büyük bir dikkatle

seçerken insan en alâsını

şaşar beşer elbet üçer beşer

aldığı her soluk

yıkıyor kalbinin kalâsını!

her önüne gelen günün

silip de itinayla pasını

biri gelip çoğu kez de gelmeyerek

kırıyor insanın ne yapıp edip

hayat içtiği cân-ı sefver tasını!

kokmuş ete saplanmış ruhuyla

tutarken üstündeki bedenin yasını

iki dirhem merhem sürüp ömrüne

insan ya manasını buluyor

ya belasını!

Akatalpa, Sayı: 137, Mayıs 2011

SİMETRİK KESİM

'İnsan boş bir tüfektir ama bakarsın bir gün patlar*'

bir yerden yaşlanalım birlikte, hadi.

diri süsü verilen hayatın en ücra köşesinden

ve benden çıkarak herkese karışmalıyım ama

niye beni en gerçek gerekçe gibi sürdünüz önüme?

aynada yüzümü tersleyen bir kadın resmi.

ne çok inanmışlar bana oysa bu

eğilen bir boynun sessizliği değil mi?

bana artık bir dünyanın geçmesi gerek

bunca hep vaatle sıvanmış suratlara bakmaktan

her sabah aç karnına öksürerek

her sabah kendime ölmediğimi göstererek

sahi,

bana ölmediğimi söyleyen de kimdi?

ne çok inandırmışlar beni oysa bu

hep kendini kesen bıçağın sesi değil mi?

güneşine bakıp karanlığını nereden bildim

ey hep bir şeylerle bölünen dünya!

bunca boşlukla nasıl dolar zaman peki?

ve nasıl da seviniyor insan çoğala çoğala

kendinden olma başka bir soluğa sığınır gibi.

ne çok inandırmışlar seni oysa bu

hazzın özünde yuvalanan acının sesi değil mi?

her oyun başladığı yerde bitiyordu anladım sanki

her beden içindeki ruhun sancılarından ölme

mutlak bi yerde aynılaşan yollar gibi.

tamam, her şey bir yana da

neyle kırılırdı ölümün kalbi?

ne çok inanmışlar size oysa bu

gitmek için geldiğinizin sessizliği değil mi?

* Ergin Günçe

Akatalpa, Sayı: 134, Şubat 2011

ŞİİRİ ŞİİR İÇİN DÜŞÜNDÜKLERİMDEN

TENZİH EDERİM’DİR

çocukluk denirmiş

başını yastığa koyunca hemen uyumaya

bunca sene hayatı nasıl da kandırmışım hep

inanmışım da abim, hayatın güzel olduğuna

güzel güzel gemiler geçermiş denizlerden

güzel güzel çiçekler açarmış kırlarda

koskoca bir çocukmuşum işte

onca işe, onca yaşamaya, onca zamana karşı

çocukmuşum hâlâ.

hiç derdim tasam yoktu da

tekmili birden şiirle geldi galiba ve sonra

hatırladım hep kaç kadın terk etti beni

neden bu kadar hastadır susuzdur afrika

neden insanlar böyle anlamaktan yana eksik

nasıl gülünebilir bu eğri büğrü hayata

kime kurşun sıkar devlet

kim devlete kurşun sıkar yarım ağzıyla

kaç doğru getirir bana kendimi

daha doğrusu kaç hata?

vurmadan insanlar ve hayat henüz kıyıya

durmadan göğüs kafesimi çarpan ciğerlerimi

bunlar için efkâra karıp öylesine

hibe ettim ki

artık midemin acı suyunu ağzıma getiriyor

sigara!

ey gecenin bir yarısı ışıklanan

nedeni belli dar banyo pencereleri

siz söyleyin hiç olmazsa

gecenin bu saati beni uyutmayan

tahta kurusu mu şiir mi yoksa?

şiirse söylemeyin şiire laf ettirmem

gücenir varlığım laf ettirmem

şiir benim için gül kurusudur

şiir kalımım ölümüm iki cihanda!

      Akatalpa, Sayı: 139, Temmuz 2011

YANILMA PAYI

kabuğunu kırdı bir buyrukla uyluk

ve yolculuk dedik adına

tastamam bir yolculuk.

unuttuğum bir şey varsa diye avuttuğum

avucumda tuttuğum bir şey varsa diye korktuğum

bir su gibi geldi hayat

bir buluta tutunup sırılsıklam dayadım ki

kaç kalibre? bir umuda tutunup da koptum

ve koştum soruyorum şimdi kaç kalbe?

unutmuyorum aşkı unutmuyorum:

hâlâ elimde olan bir şeydir diye !

Akatalpa, Sayı: 129, Eylül 2010

YÜZBİNSATIR

ben seni mahvetmek için tutuldum böyle bil

birden konuşup birden susmaya meyil verip

üç aşağı beş yukarı aynı sabra namlu

aynı tüfeğe tetik oluyoruz. anladın mı?

anlamadıysan öyle değil.

mesele ne ki ortada kapalı kartlar

mesele şu ki neden bu kadar kapalı kartlar

dilimin kemiğinden, etinden, iliğinden

betinden benzinden bırakıp yağmuru ortaya

mesele ne ki korkmuyorum, seni seviyorum

mesele şu ki korkuyorum hoşçakal dersem.

aslında kafam karışık değil senin de değil

hiçbir zamirin kafası karışık değil, ya ne?

boş bulunup izin versen, seni sevsem

hani hoş bulunup diyorum beni sevsen

yüzbinsatıryüzbinsatıryüzbinsatır

hepsi de itinayla bakışın odaklı.

ben seni affetmek için tutuldum böyle de bil

az önce üzülüp az sonra mutlu olalım

diye değil, üç aşağı beş yukarı aynıdır aşklar

bütün bütün alfabetik duruyoruz anladın mı?

anlamadıysan öyle değil.

biri şu gemiyi çevirsin hayatın tarlasını

hangi terzi bizi kesip biçsin çünkü mümkün

çünkü senin için şeklimi bozarım gülümsersin

kendim olduğum için gülümsersin

mesele şu ki tam da o anda hoşçakal dersem.

aslında kafam karışıyor bak seni de karıştırdım

istedikçe elde edememek nedir derseniz aşktır

istendikçe kaçmak nedir derseniz gene aşk

nitekim bunu bilirken, nitekim bunu bilmezden gelirken

mesele şu ki işte böyleyken hoşçakal dersem

ben seni hatmetmek için tutuldum böyle daha iyi

oturup yeniden başladım yanlış okumuşsam diye

sen tutup kapandın, dallarım sıkıştı yapraklarına

kaç yıl dursam kururum içinde kaç yıl beklesem

mesele ne ki bak şimdi anlatamıyorum sanırım

ya sen giderken seni seviyorum dersem

ben seni mahvetmek için tutuldum işte yine başlıyorum

bak gözlerimi yumdum, zihnimi haşlıyorum

ben kimseye hoşçakal demedim merak etme bunu bil

seni seviyorum diyorum sen kısmet diyorsun

anlamadım, anlamadıysam öyle değil.

bu nasıl bir ikilemdir tetikten başlar bir parmak kırmaya

gülmek arkadaşlıktan ziyade aşka meyil anlamıyorsun.

öyle

değil

değil.

 5 Nisan 2010’a

Akatalpa, Sayı: 135, Mart 2011