SEDA ERİŞ

(20 Temmuz 1986, İstanbul - )

      İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Felsefe ve Tiyatro Eleştirmenliği Dramaturji Bölümü’nü bitirdi. İstanbul’da yaşıyor. Öğretmen.

       Şiirleri Akatalpa, Hayal, Onaltıkırkbeş, Spleen, Yuxexes Karakalem vb. gibi dergilerde yayımlandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Gölge Oyunu (2011, Hayâl Yayınları, İst., 64 s.)

Şiirlerinden Seçmeler:

APSİSİ ÇÜRÜK ORDİNATIN İRADESİZ GEÇİRİMİ

“doğuya bakan yüzünle bak bana

 ve kalbimin porselen gibi olduğunu

 hiç unutma.”

 Lale Müldür   

Ve o hakikat kendisi değilmiş doğruluğun meğer.

Koordinatlarından yürüdüğüm

Koridor boyunca.

İçime öyle bir kondun ki tanrım sana rağmen yerinden

edemiyorum

                                                                                 Mutsuzluğumu.

 —İçimi dondurup öylece bırakın.

İnzivaya çekilmiş göktaşlarını

Ağırlardın bütün o sabahlar huzursuzca. Uğursuzca salınışı

şuurun o bitmeyen

Kelimelerin gibi en iç açıcı saatlerin telepatisinde

uyandırdım seni sonra

                             —İnfilak sonrası bütün alarmların…

 Celbeden simülasyon cezbettirir

                 Si

Minör                  Losyon koruyacak ellerini talaş

Parçacıklarından

Bilmezdin şimdilik kanama yapar apsisi çürük ordinatın

geçirimsiz iradesi

Akatalpa, Sayı: 138, Haziran 2011

FLAMİNGO

Şom bir sülfürdür şimdi yalayıp geçen tenimizi

Ben uzun bir süre Varlıkla yılgındım

Nasıldım peki, doğrulttum yüzümü meta-feza’ya

Işıdı benden beklenmeyen acımalarla:

Benim küçük evrenselim şizoid bir tutkuydu sadece

Kutsala rağmen ezoterik bir duruşsun Denge Sen

Yüzünde semenderin kutupsal istikrarına karşı

İnkârını yakaran rahatlık.

Yakaran susturan Tinin flamingosu

Senin gelgitlerinle yaşardı.

Ey flamingo kutsal direnişçi!

Yakaran ve susturan Tinin Tınısı

Hangimiz kutba daha yakınız?

Semenderin istikrar sağlamaya çalışan

Terazisi mi yoksa Flamingonun rasyonel

Rahipliği mi?

Gül Ateşin Tanrıyla dansıdır, Savrul

Ben uzun bir süre Varlıkla dargındım

Sen yokluğumun özdeşliğine vardın

İlk malumata duran Sırrımdın.

Doğruldum dünyadaki Anlam’a

Veluttu: ışıdım yılgınca dürtülere

Bir ses kırıldı çarpan dağlarda aşındım

Vardım

İsmine sülfür üfleyen Evrenseli karşılamaya

Gidiyorum bu Denge karmaşasında

Düşünen Semenderin dönüşümü bu

Birliğime duruyorum parçalanmış larvalara

Aşk kader mi teklif ediyor şimdi bana yüzünde?

Akatalpa, Sayı: 113, Mayıs 2009

GÖLGE OYUNU

                                                   Deniz’e…

Seni ki bu un ufak eleyip rüzgârına saldığım geceyi

Kır çiçeklerinden ihtişamın olasıdır büyülüsün yazıyorum

Sakladığım hırpani susuşun odalarda erteleme ayetlerini

Bırak insin yeryüzüne akran gibi dalgınlık.

Gökyüzü dualarımdan da ağır kapanmayan ağzıma

Soruyorum karanfiller taraf tutarlar mı yargılarken

Gerginleşen kuvvetiyle kaldırım taşları mı hırpalayan tenimi

Ne çare, sağıyla soluyla ardışık değilim birinin maviliğine.

Düşün şimdi baldıran otuyla çıplaklığımı çırpındıkça

İçimden ilk karşılaşma geçti -söndür

Ölümlülerin bu bendeki açık emanetini-

Yağmuru oyalıyorum raylara dalgınlık süren gözlerin yerine

İkindilerde ve hep korkuyorum bana baktığında ilk dizeye

Başlamış olarak görmekten kendimi.

Bu sessiz hükümlü geceyi giydir bana saflığından çılgınlığı

Akıt çığlığıma döşe bir ikimiz geciktirelim şeylerin nihayetsizliğini

Gizlice dağıt yerleşikliğini saklan göçebe surların karaltılarına

Umur çok erken daha, bu sünepe yeraltı yeryüzü kovuğuna henüz

Daha derin; isterdim ki yaşmaklı kadın başı denizel insin martı tozu

Serpsin tortularına yaşamın karşıtı değildir ölüm biriktirdiğin uçkur

Toprağın yağdırdığı kırmızı lalelerdir aslında.

Beni ki bu safran salgını genişletip bırakıyor zarif ağzına

Gümüş kolluklar geçiriyorum tutukluk yaptığım zamanlara

Çarşaflara boyalı terhisimi bütün camekânlar yakarıyor susturuyorum

Elime geçen avazlarla bu şamata dinsin yeter ben göllere birikiyorum

Gökyüzünden uzaklığımı arşınlarla ölçüyorum, sağıyla soluyla ardışığım

Gerekliliğin aczine. Serpiyoruz bir gölge boyuna iliştirdiğimiz bu miracı.

Bağışla bizi Tanrım boyuna uzuyoruz aynanın tersine. Gölge boyunu geçiyor

İlişikliğimiz.

İNDUS’TA ÜÇ EL…

Ve solan bir gülün perdelediği astarsız gerçeklik

Duy yakarışlarını! Ters açan her lalenin kaderine bir

diyeceği var

Çöküntü ovalarda aradım kanımı sulayan nesli

Koşulsuz dinginliğiyle yeşile durdu gözlerin ansızın

Kaç kez diledim yakarışlarını işitmeyi, kaç kez dinledim

Brel’den

“Ne me quitte pas”

“Patetik dokunuşlarla serpilen tohumdun sen

Boy verirken en aykırı duruşunla toprağa

Aydınlık çağrısını yinelerdim sesinin

Geçit vermezdi yaşananlar ikimize birden.”

Çağların yangınıyla yıkanan utancım

En derin yerinden sancıyor kesik yarası

Bütün köşelerimle tutulmuşken mesken

Ayrımında değilim henüz gerçeğin görünmez üç eli

İndus’un karşı boyunda rastladım en kutsal yanına

Üç el restleştik önce.

Üç el sessizlik çekildi kınından geriye.

Üç el sessizce çekildik birbirimizden geriye.

Bir kirli taşkınlıktı bu, ortada bırakılan kan

Derisi yüzülenlerce…

Akatalpa, Sayı: 130, Ekim 2010

KÂBUS

Kâbusların İçin…. R’ye….

Kâbus örtüsünü çekiyor olmalı her gece üstüne

Çünkü tanrılara misafir gittin ayağının tozuyla

Bu yüzden her yarım ay çağırışlarında beni

Kasabalar rüyalarına iner, rivayet odur ki ayetler kurbanlarına

Omuz verir, sen kulak ver şimdi ıslaktır mührün

Cevaz vermez ağızlara. Nil sularını döven sırların var diyeydi

Kaçak uykular.

Metafizik adamlar mı dedin ve onların baş döndüren ivmeleri

Birbirimize yüklenmiş giderken sen tutarsın ellerin gibi naçar

Atlıkarıncalar, sere serpe yatak aylak ve ucuz

Ani hep ani geldin nerde başın o uçsuz bucaksız

Nasıldı bir bavulun hikâyesi, aşk tiner koklatmaktır dinmeyen yağmurlara

Pervazlar uçucu histerik av mevsimini başlatır

İyelik eklerini atlattım da geldim nasıl da üryan pencerelerin

Bir solukta üşürsün kadife perdelerin havalanır

Dağların eteklerinde diz boyu rüzgârlar kalın bedenleriyle

Devşiriyorlar senden daha da vardır, uzar akciğerlerinde sevmediğin

Sakallar uygunsuz evler niyetinedir, çekilir.

Çatlayan kaburgalarından sezdim İlkyaz tümcesinde sarp bir hevestin sen

08.10.2010

Akatalpa, Sayı: 133, Ocak 2011

KARA PARS

                                                                            R. için

Sen! O kara pars düş kendini biraz gecikince ben

Bir yığın kemikle kırışmış kan bulursun ötende nasılsa

Ve duyuların yıpranmış olur ak cumartesilere akarken

Kehribar renginde şiirlere gebe kalırsın benden

Bir yığın azınlık üflemiş olursun böylece

Kazara gider kalbim anımsamalar sofrasında

Onlara dönüşmekteysen ben hiçbir şeyim

Bir yıldızın acısını saklar mı köklerinden koparılmış olmasa

Gözlerinde bozuk imlasıyla yaşam.

Sen bulursun en geniş zamanlı eylem kiplerinden nasıl doğulur

Tek heceli ölümlerin, rüya artığı başın ve samurayın terk ettiği uykusunda

Soluğun kadar ağırdı Pars

Yerçekimine en eğimli yerinden kaldırıyorum tozlarını

Sürmek için oralarına o naif gökyüzünün

Satır aralarını okuyamadığın yüzüm çizer suretini

Büyütürüm kendimi o şeye doğru

Narçiçeklerinin ezemediği ellerim boyunca

Sen az önce yumdun kara zamanını pars kulelerinin

Senden geçmelerim ötesine bir iyilik haliydi eklediğin

Boş amfora, yırtık yelken, suyu çekilmiş derinliğinde akrebin dansı

Unutma iyi geviş getirmiş atların yurdu sürgündür bize.

Duvardır, eleğin ince hava boşluklarından geçemeyen hali.

 07.10.2010

Akatalpa, Sayı: 135, Mart 2011

KAYBEDEN ÇAĞRI

                                                                            Ruhi’ye…

Şimdi sen patikaların uğrağı sessiz parmaklarını

Kubbesinde hahamların dinlendiği geniş kalabalıklara uzatırsın

Göğsündeki silik atları kavuşturan kahverengi balıklar misali

Unuttuğumuz o sonsuz sağlamlık hissidir üşüyen yağmur

Yine de bulunamaz mutsuz sincapların yuvaları bitimsiz arayışlarda

Gidişin: Bozkır ardıçlarının bıraktığı izdir uzarken salarsın gölgesini köklerinin

Ve sen orada öylece gerginliğini bekletirdin uysal ve itaatkâr

Mırıldanmalarından geçir beni çağrısını kaybeden dudaklarından indir

Benden bahsetmemiştim henüz uzun tren yolculuklarından yani

Ele verirsin kendini alçak şeritte düz kavisler çizerken

Majör çıkışlarda mihrap altındaydı ellerin döverdi hiddetini.

Oradaydın işte mutsuz sincapların kanatsız uçuşlarında

Gözlerini dar evlerin bize uzak komplimanlarına çevirmiştin

Düşlerinden sarkmayan cıvıltılarıyla minördü kuşlar öğle sonlarında

Paspasları eşiklerinde bırak yatağını nehirlerin suyollarında

Eskil töreleriyle direnen ey akil adamlar kutup yıldızlarını

 [akıtan teninden

Süt liman şehirlerin demini alarak geldin.

Kaybedecek hiçbir şeyim ya da kaybedemeyeceğin her şeyim olduğunda

Ardıçken susar gözlerin rayların üzerinde mi açardı yoksa kıvrımları yüreğinin?

 Ekim 2010

Akatalpa, Sayı: 132, Aralık 2010

PARADOKSAL GÜNCELER TARİHİ

 “Ve adını yazdırarak matador dövüşlerine

 Korkunç imajlarıyla geliyorlar

 Anlatmalı onlara doğanın eşsiz diyalektiğini

 Geç kalanların kök salanlar olmadığını anlatmalı.” (S. E.)

Deri değiştirmesidir dünyanın saldırıya açık utancı

Şer kırsalında bu kör dudaklar

Boyuna dikizlenen minvalde gizlenir

Alçak şeritte kuş sürülerine tutulur ağzın

Soyunur kadavraların peşrev nağmesini hicazkâr.

Kıvrık su kemerlerinde rastladığın

Boynundan aşağısı İsis’in

Travma etkisinde çözülür, bilmezsin

Birleşik dekadan gecelerinde aşk

Osiris’in ince topuklarıdır.

İlmiksiz atıyorum bütün düğümlerini, çözülmez artık

Bu kent bin yıllık hüznünü buduyor içime

Katliamsız günceler kitabının

Açık tutulmuş okumalarına saklıyorum seni

Ve sürgit bir kuşağın anılarını paylaştığım

Pek ihtiyatsız yüzünde arıyorum katilini.

Akatalpa, Sayı: 127, Temmuz 2010

PARAKLİT’İN GÖZLERİ

ruhun buğusu bu

aydan taşan

ve kıpkırmızı düşü lotusun

çiğ taneleri eğilirken üstüme

yığılan yıldızların kederi gibi

hırçın ve sert ellerinin gölgesi

zihnimde gün ışığından kalan hiçbir şey

çağıltısı olmayan ırmak, paraklit’in muştusu

paraklit’in muştusu çağırıyor beni ve gözlerin çıplak

oluğunda kaynayan su ve acının gözleri simsiyah

paraklit’in de siyah mıydı gözleri ve beni teselliye çağıran

senin gözlerin soluk lotus rengi

kanayan istek, korun sesi ve son akşam yemeği

“ve ölümü bulacaksın tenimde benim cesedimi

bin kez ölmüştüm ben orada buhur kokularıyla”*

bin kez doğurmuştun beni yitirdiğin koynunda,

Paraklit’in gözleri şahit

kulaklarımda muştusunu kaybeden gerçek

senin hırçın ve sert ellerin hazırlıyor toprağımın şölenini

zihnimde gün ışığından kalan her şey

göz oyuklarımdan yükselerek gökyüzüne tırmanan bir gemi

suya düşen şavkı Paraklit’in

ve yalvaran havariler, çarmıhın gergin sesi

oluğunda kanayan ölü yıldızlar bir de

suyu dinlendiren ayindin sen.

18.12.2013

*

 Gülseli İnal, Lale Sesiydiler Ve Yoktular, 1987

Akatalpa, Sayı: 171, Mart 2014