UFUK AYMAZ

(23 Nisan 1985, Zonguldak - )

       Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Sınıf Öğretmenliği Bölümü mezunu. 2008 yılından bu yana İstanbul’da sınıf öğretmenliği yapıyor. Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı 4. sınıf öğrencisi. Edebiyat ve sinemayla ilgisini sürdürüyor.   

       Şiirleri Alfabe, Aydos Edebiyat, Berfin Bahar, Eliz Edebiyat, Güney, Kıyı, Kültür Çıkmazı, rŞiiri Özlüyorum, Uçarı gibi dergilerde yayımlandı. “Kıyı” dergisinin “Her Sayı Kıyı’da Bir Şair”  bölümünde (Sayı: 298, Kasım-Aralık 2015) şiirleriyle yer aldı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Dünya Nüfusunun Sonuncusu (2016, Mühür Kitaplığı, İst., 88 s.)

Şiirlerinden Seçmeler:

ANNELER SADECE DOĞURMAZ ÖLEBİLİR DE

cevapla anne

kaç çamaşır ipini birbirine ekleyip

halat yaptın da

astın kendini balkona

rüzgarda kuruyacak yaşta değildin oysa

bak anne

devrildi yılların ağırlığından

düşlerine dayadığın merdiven

kırılan basamaklarında kaldı bedenin

şimdi ne zor olacak defni

bir ruhun cenazesinin

duy anne

öğrettiğin ninni

ağıt yerine söylenir şimdi

vasiyetin ağır bir yük

eziyor ruhumuzu

istediğin olsun anne

bizi büyüttüğün beşikten yapalım tabutunu

düşün anne

ölümün seccadede secde

ütüde buhar izi, bulaşıkta köpük

ve başörtüsü çekmecede

ölümün dipdiri duracak evin her köşesinde

niye anne

en büyük çocuğunu

sakladın bizden

seni yıkarken gördük

kalbinin ortasındaki

sezaryen kesiğini

meğer ilk kendini doğurmuşsun

anladık anne

anneler sadece doğurmaz

ölebilirmiş de.

“Dünya Nüfusunun Sonuncusu” adlı kitabından

TEMRİN

/ sen bir yaprağı düşünürken

Ben bir ağacı soymuştum bile

Bundandır ellerimin kabuk bağlaması

/ aramızda sıcak bir çöl duruyor

Ya kumları üfle ya güneşi kapat

Bundandır  bu aşkın kavurması

/ bir  cenaze evinde saçlarını tarıyorsun

Her telinde ayrı bir yas

Bundandır tel tel ölüşün  taraklarda

/ annem okuma yazma bilmiyor diye

Doğduğumda beni bir kitabın arasına koydular

Bundandır  hep  yeni  bir sayfa çevirişim.

/ Şimdi ayrılığı bir sayfa gibi çevir kendine

   Ki bu aşk tahliye olabilsin benden

 Bundandır  bu aşkın yatılmış bir hapis  gibi bitişi

“Dünya Nüfusunun Sonuncusu” adlı kitabından

TÜM MEZAR TAŞLARI AYNI DUAYI BEKLER

Ölüm kendinden önce doğurunca adını,

Fonda düşen bir zemin oluyor kahverengi

Tanrının verdiği ikinci kulağıma yerleşiyor

Yanıklığına alkış tutulmuş balıkçı ağıtları

İşte son anım da gecenin kışına katılıyor

Titriyorum evsizlerim not alın tarihe!

Göz kapaklarıma dikilmiş kalın kara perdeler yüzünden

Film şeridi gibi geçemiyor yaşamım gözlerimin önünden.

Tenimde sisli  sabahlardan kalan bir ürperti

Dişlerimde çürük yapan bir sıkıntı var.

Köprünün üstündeyim acemi bacaklarla,

Düşersem lakabımı yanlış koyun ardımdan.

Taşın tozu, ekmeğin küfü, suyun nemi kaldı,

 İlk yıkamada çeken yaşamımdan geriye.

 Sıkan bel,yapışan kumaş,ilikleyemediğim düğme...

Dar geliyor artık Tanrı’nın diktiği elbise.

Acemice yaşayan ustaca ölüyormuş meğer.

Hiçbir şey sormayın şimdi bana,

Tüm mezar taşları aynı duayı bekler.

“Dünya Nüfusunun Sonuncusu” adlı kitabından