İRFAN ÇİNAR

       Şiirleri ve yazıları Akatalpa, Hayal, Natama vb. gibi dergilerde yayımlandı.

Ödülleri: “Öte İçin Solo” adlı dosyasıyla 2014 Arkadaş Z. Özger Şiir Ödülü’nü aldı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Öte İçin Solo (2014, Mayıs Yayınları, İst., 72 s.)

Şiirlerinden Seçmeler:

BU

sarı ışıklar yakılmış

odamıza dağılan bu - mors alfabesi

istanbul’u istiyorlar ibrahim

ateşler içinde

deniz duvarlarına çekilmiş

görüme alınmış surlarımızın kavsi - mahrem

uyan ey uykumuzu almaya gelmişler

kızıl göğül bir öpüşle

felaketlerimiz de dahil sokaklarımızı da

o delik tastaki hamamımızı - su-

yu da uyan ey yüzünü

ellerini yumaya gelmişler

sıratlarında dünya işçilikleri

ellerinde gökölümler

oysa ilk sevinçti haliç

ve son; sustukları yerde esrar

kapılara dayanmışlar

ocağımızda tüten bu - firavun fermanı

istanbul’u istiyorlar

istanbul’u istiyorlar

ibrahim ateşler içinde.

ÇOCUK SUSARSA BİLEKLERİ AĞLAR

tekleyen nabızlarıyla bir lamba

tablamda sigara dağları

fikrimde düşüncelerin fil yürüyüşleri

söylesenize virane evlerin deniz manzaraları

düşleri kesilmiş bir çocuğun acısını hangi oyun alabilir

duvardan duvara savrulan çığlıklarından

susmak vahim bir edebiyattır, toz kağıtlarda sürgün

satır aralarında zindanlar kazar kendine,

sütun boylarına doğru

lugat

konuş şimdi sesin yeterse

mevkisiz yığınların kuytu sandıkları cadde boylarında

desibel desibel bağır

çocuk susarsa bilekleri ağlar

sen bunu anlamazsın

her insan ölümünde bekaretini terk eden toprak ana

bir çocuk ağlarsa bir dam akar tepene

gök delinir boğulursun

çamur olursun, çirkinliğinde akan

bir ömür geçer rüyalardan

sanrılarımda aldanmışlığın kesik sesi

nehirler akıyor kapımdan

içinde ete sığınmış ruhlar

hep aynı gün

hep aynı yarın

insansınız ne de olsa

sonucunda her işlemin

ipe dizilin siz şimdi

ununuz bol olsun

en pembesinden aşklar çaldım kendime

gecenin soysuzluğuna düştü

soğudum gecelerden

teklik yatağında iki insan

nasıl tek olamaz anladım

yalnızlık konuş artık

ne zaman koptu kıyametin

ne zaman dayandı intihara merdivenlerin

yok’luğunun var olan apartmanında

intihara çıkıyor tüm pencerelerin

susuyorum ...

çocuk sustu şimdi bilekleri ağlıyor

HABERSİZ

haberim yok

kuşlarımın telgraf tellerinde intihar ettiklerinden

haberim yok

gramofonda çalmayan kırkbeşlik babammış

annemin sesiyle

haberim yok

ikindileyin kaldırırmışım kadınını uykularımın

yenilerek tümden büyük gidimlere

haberim yok

göçtüğünde tanrı mevsimleri yüzümde

öyle dediler

ah bu ben

ah aptal örümcek

tek suyu öptüğünde mi adamakıllı toplanırsın sen

KIŞ OLGUNU

Sarkaç keskin mevsime benziyor biraz şimdi

Hiç acımadan tümleçlerinden kırdığım zamanlar

Ve kendinden alacaklı o köstek

Duyunuz diye çömeliyor dizlerimde

Zaman niye çoğul konuşur ki

Nefese odaklı tüm dakikalarım

Gerdeksiz soyunduğum hayata yaşama isteği

Bir devriklik sergileniyor damarlarımda

Mahvolmuş havalardan biraz ayaz

Portede güz akıyor

Tuvalde yaz

Olgunlaşan tüm kelimeleriyle

Mevsim beyaza benziyor şimdi biraz

Aynı tene kurulan çok sesli iki kamp gibi

Nesnelerinden ayrı yaşıyor cümlesi

Üstelik ergen karları da hâlâ üzerindeyken

Ciğerlerim şimdi neden ellerimde üşüyor ki

Ben bilmem imgenin iyisini

Ama yaz iyi bilir öğelerine ayırmasını

Buzlu bir şiiri

PRELÜD

seni uzun saçlı bir devlet sandım prelüd

iki ilkokul bitiren babaya sahipsin sen ağır

annen yaşlandıkça güzeldir sonra ablan

çok namuslu bir devrin işçisidir

prelüd görüldükçe adını göze çıkaran

kalabalıkta kendi şiirini yazabilmektir devletlilik

ellerin zambak kokusu ve bahçesi

uzayan duyargalıların

prelüd hep en güzeli yaşadığını sanmak,

ağrılı acıya neresinden yaklaşmaktır

sen italyan pantolonlu bir italyan çocuğun tekisin prelüd

bir gün tarihini yazacaklar kendilerini trablus’lu bilecekler

kırık kalemli öğrencilerdir onlar - öncesi sendin

tahta sırasında masasız zarif düşler kuran

prelüd kırık kalemli öğrenciler neyle suçlanır?

seni uzun saçlı bir devlet sandım prelüd

çünkü sen hiç başlamayansın.

RAKI YALNIZ

güzel içiyoruz güzel adamlar ve güzel yalnızlıkları

dünya dönüyor biz de dönüyoruz her şey duruyor

uzun bir çizgi timsali sıralanıyor noktalarımız

karanlığını tanımadığımız bir gecedeyiz - hiç

biz insanlara nasıl bir baksak sayrık bir ayna duruyor

inceden bir yazyüzü düşürüyor bir kadın da ayağa gülüyoruz

içimiz soğumasa diyorum hani yanmazdı o mevsim öyle

- kadınları sevmiyorum

yangın merdivenine çiçek ekmişler dünya çirkin ve anlamsız böyle

kadın diyorum kadın diyorum kadın kesici trafiği ellerimin

erkek diyorum erkek kesici trafikte karşıya geçebilme zaferi

devrilmeyen bir ikiyi soruyoruz kimse ölmemiş

herkes de inmiş otobüsten bizi kimse eve götürmüyor

şarkılar dönüyor ben de dönüyorum her şey duruyor

ayrıcalıklı bir yalnızlık gibi salınıyor hayat gerimde

en sonra

tarifsiz bir kadeh yontup ev diyorum ev zamanı zamanın

odamı uzağa kurmuşum yazık kalabalığı bulamıyorum.

SAİT VE TURGUT VE ELLERİM

sait:                  bunlar bir para kazansa iki

                        bunlar bir kız çocuğu okşasınlar kız iki

                        sokakta dolansalar sokak iki

                        bir sevmesinler hemen iki

                        uyumaları aynı anda

                        kalkmaları yeme-içmeleri alabildiğine zarif

                        sonra gitmeleri bir iki

                        dirilerini duyuyorum güneş aniden yüzlerinde iki

                        nefeslerine dolanıyorum ciğerleri iki

                        eylemlerini izliyorum devrimleri iki

                        kutlamaları var bir de şarap sıcak ve iki

                        bir ben iki değilim aynalarında bir bile yokum

                        denizi dağlasam yokum

                        balkonları intihar süsünden kurtarsam yokum

                        ağrılarını koşsam bile yok oğlu yokum

                        onların iki ışığı var ve ben orada yokum

turgut:              bundandır her gece uykumu kaldırıyorum

                        kesip gövdemden yüzüme ekliyorum ayaklarımı

                        aklımı bir ağrıya saplıyorum sonra gidilecek bir yer yok

                        bir kabusu onlar boyu alnından seviyorum aramak

                        en son tutup yüreğimin ellerinden kendime gidemiyorum

ellerim: sevgili ışığım neredesin.

Yİ ÇİNG

el kör uzanımı tek düş

uzaklaşmış ülke topraklarına

doğuya göç var

ağartılarak ağulu dili suyun

unutuluyor öğrenilen

ağrılı ve dik

sınıfından kovuluyor

cihangir süslü anayasalar

gibisidir bir üstüakşam

gitmek pek iyidir

geçiliyor mavi

geçiliyor sarı

geçiliyor öncesi göç

geçmişine yüz çevirip

yarınla kaybediyor revan

eğildiği kadar

yoktur ardı ölünün

hepimiz görüyoruz

söylenmemiş hiçbir şeyi

söylemiyor insan

Akatalpa, Sayı: 129, Eylül 2010