RECEP YILMAZ

(1963, Pelitçik köyü, Göynük / Bolu - )

       İlkokulu köyünde, ortaokulun 1. sınıfını Eskişehir 19 Mayıs Ortaokulu’nda, 2. ve 3. sınıflarını Sarıcakaya’da, liseyi devlet parasız yatılı lise olarak Eskişehir Atatürk Lisesi’nde okudu. İstanbul Üniversitesi İktisat Fakültesi Ekonometri Bölümü’nü bitirdi. İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü’nde (Hukuk Fakültesi) mali hukuk dalında yüksek lisansını tamamladı. 1989 yılında Maliye Bakanlığı’nda Stajyer Gelirler Kontrolörü olarak başladığı denetim elemanlığı görevinden 2000 yılında Gelirler Başkontrolörü iken ayrıldı. Halen İstanbul’da serbest çalışmaktadır. Evli ve iki çocuk babası.

       İlk öyküsü ile ilk şiiri 1981 yılında Eskişehir’in günlük gazetesi Sakarya’da yayımlandı. Şiirleri, öyküleri ve yazıları Akatalpa, Berfin Bahar, Ekin Sanat, Galapera Öykü, Kurşun Kalem, Lacivert, Patika, Sanat Yaprağı, Sincan İstasyonu, Tmolos Edebiyat, Varlık, Yaşam Sanat vb. gibi dergi ve fanzinlerde yayımlandı.

Yapıtları:

      Deneme Kitapları:

& Karanfiller Kanarken (2016, Cross Yayıncılık)

Şiirlerinden Seçmeler:

AH SÜHEYLA! MUTSUZUZ!

Dusenberry demedi mi görecelidir gelirin etkisi diye

Süheyla’yı ve asla fındıkkıranları ilgilendiren bir konu değil

Bakarsın bu gidişle erkek sakaların seslerini de bozabilir

Ah Süheyla! Bilsen, bunlar Şakir Abi’nin umurunda bile değil

Kızınca birilerine “Ağzına sıçtırtma!” deyişin var ya! Doğallığın!

O güzelliğin bakmışsın beklemediğin şekilde bir şiire girebilir

Süheyla gidecek yerimiz mi var, ne yana baksan zebani ve alev

Kızılcık ağaçlarını, oğlakları sevdim diye beni suçlayabilir misin?

Herhangi bir çiçeğe bastım diye cebelleşecek bir durumumuz bile

olmadı. Henüz kumunu dökmemiş ortaçağın böbrekleri gibi

sancılıyken nefes aldığımız memleketin kentleri biz mutsuzuz

Ah Süheyla! Gülüşün sazlıklarıma düşen ay ışığı, iyimserliğim

Menevişli akşamüstlerindeki söyleşileri hâlâ sevmekteyim

Bak Süheyla! Bir kenarda garipsemiş çocuğun durumuyuz

Ezik domatesten bin beteriz bu insan tezgâhlarının arasında

Parıltılı bir hançer saplı ki kan damlıyor döşü yaralı günlerden

Üstelik kriz zamanlarının gücenik yanlarına düşenler var ya

Ne emperyalizmi bilirler ne de tinsel gerilimle baş etmeyi

Hep hamur işi ürün yerler de azıcık Platon falan okumazlar

Süheyla! Politikacıların söylediklerine inanmayacaksın

İşin gerçeği şu: Kandırmacadır iktisat bilimi. Yatar kalkar

emek sermaye tüketim diye geveler de kıt kaynakları unutmuştur

Üstelik bütün gençler Giffenci. Yanıltmaçlarında inadına işsizler ki

bu cendereyle kimse baş edemiyor. Hem kurabiye tutkunu anneler

hamurlu elleriyle ağlıyor şimdilerde. İt ürür kervan yürür, Süheyla

Şakir Abi tasalarını unutmak için sepet örerdi, bilirsin

Yusuf Dayı bütün zamanların en iyi nalbandıydı Allah için

Ağustos 2015

Berfin Bahar, Sayı: 222, Ağustos 2016

GÜZ

Usumun pusuna salınıp uzayıp giden pan flüt ezgisi

Rüzgârın dalgasıyla gizemli sonsuzluğa sürüklüyor

Dal eğilmiş. Sarı benizli yaprakla bakışıyoruz, umarsız

Öykülerini suskunluğa gizleyen utangaç iki yavukluyuz

Bu yıl güz erken mi geldi, ben mi mevsimleri kısalttım

Yoksa kısırdöngüler mi bitirir başı göğe değen gençliği

Turnalar göçtü. Dostlardan bazıları erkenden ve apansız

Hayat çürük tahtaymış meğer aniden basmaya gelmiyor

Eh, güz bu! Varıp yalınlığıma çekileyim diye siftinirken

Kapıda kedi, yapıda karga, pencerede ben, üşümekteyiz

Ekim 2014

Akatalpa, Sayı: 181, Ocak 2015

İÇİMDEKİ RÜZGÂR

Bilmem ekinler yeşil seremoniler serer mi gayrı ömrümüze

Bak! İşte hâlâ gülümsemen gibi güzel esiyor bugün de rüzgâr

Eskisi gibi ne de menevişli akıyor dere, değil mi? Tıpkı sen!

Güneş bilgeliğiyle keyifli, çay içiyor daldırıp bardağını suya

Bakışı alaycı, muzipçe saklanıyor boşa gümbürdeyen buluta

Sesin çağlıyor, harman yerine dönüyor sözlerinin bereketi

Kardeştik seninle, hayat ağacının dalında tazecik iki filiz

Çiçeğe durmuş çocukluğun güzel düşlerinden geçip gelen

Gün açardı önceleri sen gülünce ben sevinince erikler çiçekti

Havalar soğurken neden birer bit yeniği girdi her işin içine

Usulca sinelim diyedir kuytuya belki de bu kötü kandırmaca

Hele sağanak başlasa, solucan toprakta kımıldasa, ötse kuğu

Bir de haziran gelse, çekilse gözlerini göl sanıp inen o buğu

Yaz bitti! İçimin sürgünlerinden ufak umutlar örsem az gelir

Ne desem nafile! Kişi içini eşeleyip yaratıyor asıl gurbetini

Sahi, diyorum, hangi taşlı tozlu yolları çizmiştik tinsel tuvale

Anıların kan sızan yazgısından derleyip sersek bütün keşkeleri

Gençliğin ateşi sönmüş içimiz ıslak köze dönmüş toprak kuru

Ah, ne çabuk unutmuşuz uçsuz bucaksız o derbeder günleri

Çaresi yok, karakalem resimlere benzeyeceğiz bundan böyle

Hele, kan revan, ejderhanın iri dudaklarından döküldüğünde

Acılanır neye değse, bulanır gölet, kanlanır yer, gölgeler ağar

Biz gene hayat ağacının dalında olgun kardeş meyvelerizdir

Kırağı düşmeden her tümceye ve yerin serinliğine gitmeden

Bir umut: akıl durulur da yine başlar mı insanlığın kardeşliği

Kim bilir acılarla dağlanır gene bir yerde buluşuruz belki de

Biliriz ki, hâlâ hayat ağacının dalında kardeş meyveleriz biz

Sesin su, nefesinde serinlik, saçların çağlayıp karışıyor ırmağa

Hâlâ gülümsemen gibi güzel esiyor bugün de içimdeki rüzgâr

Ekim 2013

Akatalpa, Sayı: 189, Eylül 2015 –

PRAG’DA

 Prag şehri yaldızlı bir dumandır- N.H.

Prag’da, bir öğle vakti; uçmaktan yorulup suya inen göçmen

kuşlar gibiydi insanlar. Gotik yapıların dışları bakımlıydı,

açık pastel renklerle; içlerinde böcekler gezinen bütün oda

duvarlarının kesif küf kokularında muhakkak eski masalları

saklıydı barbar şövalyelerin ki, ruhları başlarını uzatıyordu

pencerelerden ve sarışın kızlar bir düşe girer gibi

geçiyorlardı dar sokaklardan. Ihlamur ağaçlarının çeşidine

şaşırırken ben, sarı saçlarını Vltava Nehri’ne bırakmıştı

kentin ışıkları, sularda gümüşi yaldızlar oynaşırken

uzaklardan gelmiş insanlar tekne gezilerinde ağır ağır kendi

hayallerine aktılar.

Onu gördüm, güneş soluktu, domuz çevirmelerin dumanları

ve kokusu karışıyordu ağır ve rutubetli havasına caddelerin.

Merhaba dedim güzel kıza turistik eşya dükkânında ve

“Merhaba! Nasılsınız?” diyerek şaşırttı beni ve “Ben

Kırgız’ım!” dedi. Cemile’dir bu diye geçti aklımdan, bir de

kesin Aytmatov’un bozkırlarından gelmiştir al bir atın

terkisinde diye düşündüm, en güzel aşk hikâyesinin tanıdık

kahramanına gülümserken.

Kafka’nın Prag’ı nere dedim, Aytmatov’un bozkırları nere?

Bir de paslı raylardan Nâzım geçer eski bir vagonda, fena

hâlde zatürre, ta 1957’lerde. Hâlâ Slavia Kafe’de dostu

Tavfer’le yarenlik ederken arada bir Vltava Nehri’ne,

İstanbul’u, Boğaziçi’ni hayal ederek öylece bakar kalır,

sılada yoksul bir evin dumanı gibi tüter yüreğinde özlemi,

dalıp giden mavi gözlerinde acı biber yakıcılığında ayrılığın

burukluğu; haram edilmiş bir arzuyu düşler gibi; gördüm

desem?!

Kaldırımların kibar dilencileri, dar sokaklara sığınan yoksul

bir adam, pardösüsüne saklanan bir suçlu… Ticari metaa

dönüşmenin kin ve nefreti nereye baksan duvar yazısıydı

kimselerin görüp okumadığı. Sevgilim sen hep bir imge

kadar yanımdaydın ve ben gür yapraklarına saklanmış

ıhlamur ağacı kadar sakin; dünyanın bütün kimsesizleri,

ezilenleri, sömürülenleri kadar güçlü, örgütsüz ve yalnızdım.

Yeryüzünün neresi olursa olsun, asla gurbet olmaktan daha

yakın olmazmış, yuvadan ayrı bir çalı kuşunun yarım

gıdımlık canına.

Kafelerin tabelalarına aparılmış bir marka gibi iliştirilmiş

“Kafka Müzesi” yazıları. Kafka’nın sıkılan ruhu şöyle bir

gelip geçmiş ve onu saklıyorlarmış gibi yapıyorlar ve

Prag’dan çoktan tüymüş oysa Kafka, ta o zaman, acılarıyla

bilenmiş sıska bir adamın umutsuz umarsız sıkıntılarını,

yalnızlığını, ütüsüz pantolon kırışık gömlek görünümünde

bırakarak. Ah, bu puslu şehir, gizemlerine saklanıp durmakta

eski korku yaratıklarının…

St. Vitus Katedrali kirli bir tarihin masalsı ruhunu sindirmiş,

içinde bütün eski mezarları saklıyor gibi. Ejderha

figürlerinde çocuk korkuları veba salgınlarından berbat

sinmiş puslarına coğrafyanın ve sudan sebepler. Sahi, şoför

Peter ömrü hayatında hiç su içmemiş, yoksa kötülükler

gelirmiş, şeytan girermiş, cehenneme gidermiş filan…

Otobüsün yan koltuğuna geceyi bekleyen tazı gibi sinmiş

vatandaş, bira sudan ucuz diyor, gâvur memleketlerinde.

Old Town Meydanı’nda birkaç kişiydiler denilecek kadar az

asker tören yapıyordu ve halk sanki bir piyesi izliyordu.

Piyes kendi içindeki ritüelini geçmişten geleceğe sanki

hafiften aksayarak taşıyordu.

Charles Köprüsü kendi meydanına açılan eşik gibi; cıvıl cıvıl

insanlar, portre yapan ressamlar, sokak müzisyenleri. Ve

ölümsüz ejderhalardır, onlarla savaşanlardır, zamanı

imzalayanlardır, tozlarını kendilerine sepelemiş gibi ruhlarını

karlı soğuk günlerde puslu göklerden alıp gövdelerine

sindirmiş heykeller.

Petrin Tepesi’sinden serin bir sonbahar günü izlenmeli bu

kent, bu yaprakların renk armonisi ve en ağır yalnızlıkların

kahreden acılarını duyumsayarak, geberircesine güz

kederlerinde; eğer insan sığınıp kendi düşlerine, bambaşka

hikâyelerde aranacaksa mutluluğun gizemine dair hiç

bilmediği resimleri. Öyle soğuk, o kadar da güzel olur işte!

Hayat Prag’da da olsa bir yudum. Bunu ben mi keşfettim,

onu da bilmiyorum.

Nereye gidersen git geceleri ay hep aynı, gündüzleri

yapraklar hep aynı, aynı kederlerin halesi ve insanoğlu hep

uygarlığa beş kala, kirlettiği nehirlerle taşınıyor kazdığı

kuyulara ve suya dökülmüş çöp gibi sürükleniyor

bilinmezlerine doğru sonsuzluk puslarının grisinde…

Akatalpa, Sayı: 170, Şubat 2014