SÜREYYA AYLİN ANTMEN

 (22 Haziran 1981, İstanbul - )

       Anadolu Üniversitesi AÖF Sosyoloji ve Felsefe Bölümlerinde okudu.

       İlk şiiri Patika Dergisi’nde yayımlandı. Şiirleri, yazıları ve söyleşileri Birgün, Cumhuriyet Kitap, Diri Ozanlar Derneği, NO Edebiyat, Öteki-siz, Özgür Edebiyat, Patika, Şiir’den, Şiir Ülkesi, Varlık, gibi pek çok dergide yayımlandı. Uluslararası şiir festivallerinde yer aldı.

       2006 yılında, Aykut Osman Antmen’in şiirlerini onun anısına kitaplaştırdı.

       Yalnızca geleceğin değil, geçmişin sonsuzluğunun bir parçası da olan şiirle, rûyaların ve ıstırapların kubbesi altında ölümüne tanıklık etmeyi sürdürüyor.

      Ödülleri: “Sonsuzluğa Kiracı” adlı şiir dosyasıyla, 2008 Yaşar Nabi Nayır Gençlik Ödülleri’nde ‘dikkate değer’ görüldü.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Sonsuzluğa Kiracı (2011, Şiirden Digraf Yayınları, İst.)

& Geceyle Bir (2016, Ve Yayınevi, İst., 72 s.)

       Katkıda Bulunduğu Kitaplar:

&  Şairler Arasında Kadın Olmak: Konuşmalar Kitabı (2013, Paradoks Yayınları)

& Kadınların Şehirleri (2016, Sakarya Büyükşehir Belediyesi Yayınları)

Kaynaklar:

A  http://www.sureyyaantmen.com/

Yazarla Yapılan Söyleşiler:

J  Süreyya Aylin Antmen ile söyleşi: “Yeryüzünü Dinliyorum”, Diri Ozanlar Derneği, Sayı: 3, Kasım / Aralık 2016, s. 42-43

Şiirlerinden Seçmeler:

ANNEM

sessiz bir koruluk

koynunda soğutur batan güneşi,

anbean kararan bir sıcaklığı taşır

kendinden kopardığı toprağa;

yaldızlanan, hep tetikte bekleyen,

alevlerin çarpıntısına.

sandım ki söz ağzında bir varlık oluverir

uçarı bir imkân gerçeğe yaklaşamaz ama yerleşir

eksile eksile süren iki fark arasında her an

sandım keder düşünceler arasında bir cürettir.

bir gün zamanın kıymıkları arasında

buldum onu, tâ içerde, usulca taşlaşmış,

çok değil, her şeyi yitirmeden önce, oydu

annem sessiz bir koruluktu.

DİK YAMAÇLAR

gecenin derin uykusu

sessizliğin üzerine çöktüğünde,

apaçık zincirimizdir, sürülen evler,

köklerini yitiren ağaçlar gibi

umut kırıcı bir kavrayışla anlatılan bize.

sonsuz ve dik yamaçların,

yukarıların sahibi, sesi çevreledi

ve bir sonu olmadığını duyurdu düşüşün.

doğrulmanın yıkıcı gülünü deriyor şimdi

çok uzak bahçelere.

içimin tanımadığı suları göklerde buldum

artık temizim. yaşarken ve bir parçası

değilken yaşamanın. temizim.

bunu söyledim kendime.

içe akan bir doruktur tohumlar gecede,

yalnız gecede, ölümle ışıldar.

bunu gördüm kendimde.

OĞULUN YAKTIĞI ATEŞLE

düşlerinde, ölülerin yaktığı ateşi harlar

kadınlar, ve acı üfler günün borazanlarına.

böyle sabahlar, otlar nasıl titrer ve sular

nasıl konuşur sonsuzluktan kurtarılmış olanlarla.

görmelisin.

görmelisin saklı ve açık yaralarıyla

ormanlar nasıl gürler hafif iniltilere.

birkaç yaprak yitirirken bile

nasıl diriltir, güneşsiz kalan dünyayı.

dolup boşalmanın kaynağı elleri

yerin yedi kat altında bulur sevinci,

yine de ürkütür onları, incitmenin

ve ayrıklığın bilinci.

bir gün kırdılar sıcak kabuklarını

olabildiğince birleşmiş şekilde

oğulun yaktığı ateşle.

SESSİZLİĞİN MİRACI

tatmadığım bir esin kalmadı kanayan gökte

ne hoyrat rüzgârı ne yağmurları unutabildim

sonu yok ikrarı yoktu yitip giden dalgaların

ne uzaklardaki yaşlı budağı ne de genç

ve başı dik yaprakları avutabildim

esintinin katmanlarından

ağrısı olduğum bir deniz getirdim

bu ben ki teni dirilik ve istek tohumlarıyla dolu

yemyeşil, engin bozkıra içlenen

göklerdeki yangınım

sense hep tanrı gibi düşledin denizi

huşuyla kıvrılan incecik bir filiz gibi

itikadın yükseğeydi

işte yeniden yükseliyorsun

yitirmeksizin iyileşmenin cesaretini

göğsümde kırılan eski bir umut taşı gibi

toprakla birleşiyor ve yükseliyorsun

hep daha ötesini arzuladığım

kavranılamaz karanlıkla kalıyorum

oysa ben

sık sık çağıran bir sesin koynunda geceler geçiren

ağrısına yükseldikçe bir yaprak yitiren

erişilmez sessizliklerin miracıyım

TATLI MEZAR

içimden taşıdım seni

sanma ki boş bir ev gibi kederle açılır

heybetli kapıları göğsümün

istersen defnet bu kalbe soğuğun şiddetini

onun diri yaraları eşliğinde söylenen şarkıyı duyur

ben hep şafağın acısından bileceğim

günün zerrinliğini

yitirdik kurduğumuz göğü ve değişti sesler

mukaddes kılmak için yaranın derinliğini

ağzımda kısacık bir ânın serinliği

nekahetli korunu taşıyarak

sarmaşıklar taşırdım gecenin parıltılı kadehinden

o gece bilmem hangi meyve acıydı kalbimizden

istencin sularında tek bir nefes için

ada olmayı istedi kanatlar

kandan çok önce söze açılan bir mezar

fısıldadı dinmiş olmanın tatlı zevkini

içimden taşıdım seni

artık heyecanın bilinmeyen ayetleriyle ben

ötekiyi gömdüğün bir mezarım

ağrılarımı duy dağılıyor sonunda harflerim

ağrılarımı duy ey tatlı mezar

yüreğim acı bir yemiştir senin için