MERYEM KILIÇ

(1982, İstanbul - )

       Şiirleri ve denemeleri Karabatak vb. gibi dergilerde yayımlandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Üzüm Bağında Serenat (2012, Şule Yayınları, İst.)       

& Sokaktan Kuyudan Şarkıdan (2015, Şule Yayınları, İst., 46 s.)       

Şiirlerinden Seçmeler:

BEREKET

gözlerime sızıyor sabah

sabah açılıp kapanan akordeon oluyor

bir gidip bir gelen peygambere benziyor rüzgâr

güneye biraz sonra kuzeye vadinin ortasında

rüzgâr

ta kendisi rüzgârın

bana hükmedeceğini sanıyor

kaynayan ağzına bakmayıp

ben hükmetseydim inanın

kaygı duymazdı atılan ok

ben hükmetseydim taşlar sıralanmazdı suların kenarında

bilirsiniz her taş çocuğudur her suyun

bir peygamber telâşla

arı uğultusuna kapılıyor aklım

arı uğultusu aklımı kapıyor

hiç susmadan konuşuyorum -ne garip-

eşiklerin içinden evler çıkıyor

bir de balkonları

çağrılıyorum hemen -ne garip-

öyleyse yaşasın kirazlara doğru büyüyen sabah

çakıl taşları

şehirler vesaire tüccarlar da yaşasın

hepsi yanımda bakın

CEHENNEM VE KÜREK

ölü tohumları dirilten duamdır benim

geçtiğim yollarda daha çok biriksin isterim taş ve nar

Hızır’lar biriksin

yüzüme yakışmayan gürültüsüz bir sabah ekmek kadar aydınlık

yanaşmasın isterim

bak nasıl kollarımı bağlıyorum ince dalları dökülüyor kollarımdan

kumlara çizdiğim parmağımla

yoksulbir iktidar

bana ah eder başlarını yontmadığım atlar

merhamet etmekten yorulmasaydı ellerim

merhametle yontardım

ve derdim

nasıl da rüzgara karışıyor koşmaları

bak nasıl kollarımı bağlıyorum

ince dalları dökülüyor kollarımdan

yeniden koyarım isimlerini çocukların kapı aralarında

göç ederkapılar

göç

uğunmasıkış mevsiminin

kulağına söylerim

eğilip söylerim

sığınarak söylerim

kürekleri okyanusa kurban etmeyi bırak

CEPHEDE UNUTULAN ASKERİ ANLAMAK

her şey bitti sonunda ve örüldü kızların saçları

düşerken yelesini savurdu ve henüz bahar gelmemişti

bahar gelseydi ancak haberli ya da belki önceden haberli

ekmek kokusuyla yer değiştirdi kutsallar

nehre kırılan kalem, aydınlıkta boğulmak yoksa rüyada mıydı

hepsi kutsal bunların asker

yaşlı kedilerin sesine evrildiğinde ne kadar kutsalsa gece

silahının soğuyan cesedi

senin silahın

diyor ki senin ellerin şu ağacın gölgesi düşman olsaydı

senin ağzında unutulurken makaslar

şehirde iplere serildi yükler

diyor ki Kafka

gülünç olan dünyada bu dünya için koşum takman

ne Kafka umurunda senin

ne de yaratılması dünyanın

yaratılması altı günde

karganın gagası silahının üstünde

sen beklerken uğurlandı misafirler

misafirler uğurlanırken savaş marşları

bir iki üç sonra tekrar bir iki üç

herkes birbirinin omzuna baktı

bir çiçeğin resmini kokla asker bu son sözüm

siyah beyaz resimde ölüler gömüldü çoktan

DÜPEDÜZ DELİLİK

yaşamaz diye bırakılıyor çocuk evin ucuna

bütün üzüntüm bundandır belki

kanatsız topraksız ve ayinsiz cenaze

bundandır belki

bundan değil diyorum sonra

güneşten değil beklemekten değil uyuşan ellerimden değil

bomboş bir vadi sarkıyor başlarından

gövdelerini bile göremiyorlar nasıl anlarlar beni

bütün üzüntüm bundan

hiç dinlenmeyeceğiz öyle mi dinlenmeden köprüyü geçmek

kimse ölmek istemiyor henüz

koşmak istemiyor

yağmur yağsa biraz fazla lânet okuyorlar kaldırıma

nefesleri pes ediyor onca boş kelime tonlarca yük

üstelik bir de korkuyorlar ölmekten

ben koşmayı seviyorum

bütün sevincim bundan

bizim aramızdaki sed Zülkarneyn’in çektiği sed

işte yüksek duvar ve burada petrol var

ama ben inanıyorum Allah’a

deseler ki bize bakma

gözlerimi kör ederim

deseler ki bize bakma

duvar diplerini selamlamam onlara göre delilik

düpedüz onlara göre nereden baksak üstelik

artık çekişip durmayacağım yırtıldı lambanın gecesi

ama ben seviyorum ışığı aramızdaki ışığı

açlık sarhoşluk sofra sofraya uzanan eli

geçerken duvarın yakınından

ki görsün diye onlar

başımla selamlıyorum ürkütmeyeyim akrebi

GÖÇ YOLU BULMAK İÇİN

bu babadır

uykuda dişlerinin tek tek düştüğünü görür

konuşmasını öğrenemez hiçbir zaman baba

konuşmasını öğrenemez akşam yemeği

özenle dört köşesinden katlanan

bardaktan taşan kırlangıç sürüsü

ve ben bir kere yutkunsam

sarhoşluğum derim

kemirmeseydi ırmak beni uykumda

ne sarhoş olur ne de yalan söylerdim

konuştuğum zannedilsin diye ellerimin yardımı

pencerenin önündeki tembelliğim

babanın karşısında

göç yolu bulmak için derim

fırtınaya sığınmak için en güvenilir yer

hey!

hem de en sahici yer pencere önüdür

fırtına çıkar

her şey katlanır özenle dört köşesinden

böyle böyle yer değiştiririm masanın ayağı

masanın ayağı sonra ben

baba telaşla ağzını yoklar

HAZIRLIKSIZ

kıyıya yanaşır gibi yanaştı çiçekler uçuruma: tedirginlik

muska çözüldü deniz çok renksiz hepsi çok uzun

denizin varlığı değilken kesin

üstelik bunca karışık yüz

dünyanın ilk konserine gelir gibi hepsi hazır

kulak fazlaydı halbuki

biraz cesaret işi gabya iman

biraz cesaret işi uçurumu itelemek

ahsen’ul kasas, ölümlülük kuralı, göze çizilen yüz

gerçek şu ki

bazen

fakat

aşktan konuştuğu vakit şaşırıyor insan

dalga düşecekse kıyıya ağır ağır düşmeli

bunu sezdirmeden anlatmak: çarpıntı

bahara çiçeklerini hatırlatan da kalmadı

ya bu kimin çözülmemiş büyüsü

büyü demişken çiçekler

çiçekler demişken uçurum

MÜLTECİ

 “her mancınıkla daha uzağa gidiyorum düştüğüm her yer mancınık”         A. Ali Ural

yüzlerce kamış sazlığın kıyısında köklerinden su damlıyor sazlığa

suya  bakarak yürünmüyor ayaklarıma bakarak yürüyeceğim

aklım iyilerle beraber olmalı iyiler, kervanlar, yemek tasları

biri çocuğu susturmalı ağlamak yaşam belirtisi

ölüler sularını ısıtıyor kendi elleriyle

yürüyenlerin ölebilme isteği

gölgelenip biraz kalkıyor insan başka ağacı aramaya

başka ağaç sonra bir başka

başka ağaca sonra

yok sonra

yüzlerce insan duvarın kıyısında ayaklarını arıyor

bakır bir kayık saklı içinde duvarın nasıl izah edilir

hatırlayacak beni insanlar serinletirken odalarını

ben de hatırlayacağım elbet mevsim değişiyor şimdi

düşmek diyorlar

evet diyorlar bekleyen sabahtır o

avını ıskalamak için kırpmadan gözlerini

ne diyor sevgilisine adam “korkma bize bir şey olmayacak”

demek bir şey olmayacak

çanta çocuğun elinden kayıyor

eşiğine takılı bekliyorken sahibini

şaşkınlığım soruyor  “nerede ayakların?”

çünkü şaşkınlık sarsıntıyla solmasıdır renklerin

PARMAKLAR “Mİ”DEN “LA”YA GEÇERKEN

kaybolduğum olur günlerce

yani günlerce kaybolurum

muradı nedir bilemem

hiçbir yer benim evim değil

gemiye yükleyemem de çölü bileğime dolanır

yani kumdan fışkırarak pusulalar

heyecanla ısırırken elmayı ince bir keder sızar dişlerimden

ne güneşin altına gemiyi

ne şaşırmış müneccimi taşların ortasına

meşgul etmeyin beni

göze görmeyi unutturan öğle sıcağı geçer

yerine göze görmeyi unutturan öğle sıcağı

alkış tutacak ne var

son nefesini verecek parmaklarında

avını küçük küçük lokmalara bölecek

kopacak yine bir tel

benim karşıma müneccim

putun karşısına müneccim

dizini kırarak ve bir gözünü kısarak oturur

çamura ne gerek

sabahları ilk lokma

lokma duadan önce

sessizce dürülür

karanlıkta biri kendini

dökerek omuzlarını

üç kere hem gururlanarak

nasıl da alkışlar

iki kurumuş dal

meyvelerini verir

iki dal ne güzel meyvelerini ne iyi

gemi ne yavaş

gemi giderek

giderek

giderek küçülür

UYKU BAHSİ

avlanmayı bekleyen bir köle asıldı

kapatınca gözlerimi

bir at sahibini vurdu

saman taneleri ve rüzgar

dağınık sahnede yankısını bulamayan bir replik

kapatınca gözlerimi

anne güneşi yoğurup hamurunun karşısına koydu

kollarım selam vermedi

sonra Van Gogh

çıldırmadan önceki

kemiklerini saydılar kölenin kaburga kemiklerini

kemiklerine nişan aldılar kölenin beş para etmez kemiklerine

kapatınca gözlerimi

on ikinci havari

insan anılacak bir şey değil

on, on bir ve on ikinci

insan anılacak bir şey değil

orkestra şefi ceketindeki nehirleri düzeltti

kapanınca pencereler

kutsananlar, kutsanmayanlar ve buna benzer

VESVESE

savaş uçakları alçaktan uçuyor başımın üstünde

iyi bir giriş değil bu

bu sözleri unutacağım

ağır başakları nasıl ufaladığını

yolları kapadığını

korkan başımı ve kulaklarımı unutmak ahmaklıktır baş senin değil mi?

oyun ağrısını dindirir çocuğun buna benzer şeyle iyilik urdur, büyür aklında, aklını koru

unutacağım ahmaklıktır bu

göl vardı, hem karanlık hem değil

ağaçların ezemediği hem benim hem değil

kendini göl sanan ne çok şey

bir anlaşma

inip kalenin burcundan soluk soluğa

hızla koşan bir anlaşma

kaç günüm kaldı hem burada tek isteğin sonsuzluk

anlaşılır değil mi Allah’ın iyileri sevdiği sonsuzluk

günlerimi unutmakla geçireceğim

azdan başlayıp çoğaltarak

uzasın binalar şehirde ben yavaş yavaş

sâdık kalmayı öğreneceğim

bir anlaşma

elimi kavrayan ellerine

kaç  güzel gün kurban edilir kaç teşekkür kaç adak

durmadan bunun hesabını hesap aldatır kalbini koru

hesap öldürür sessiz bir nehirdin

sonsuzluk şimdi çıtırtı bir sestir beni dinle güzel bir son bu

YARIM YAMALAK GÖKYÜZÜ TASVİRİ

işte pencerenin önünde dirileceğim yer

taze yara

taze yaradan çıkan uykusuz ann

pervazını düşünüyorum şu pencerenin

düşünmüyor

çiğniyorum

çiğnediğim yaprak ölüleri diyorum

helal miydi?

gözü kör edilmiş hurafelerim?

bağışlanma diliyorum

ki sahip değilken günaha

bağışlanma diliyorum

sırtı ikiye bölünürken çiftçinin güneş karşısında

neden dilenir bağışlanma bilmem

yine de diliyorum

ekinleri ve otları sevdirsin diye

yaptığım yarım yamalak gökyüzü

benim de mi bir gözüm yoksa

hesaplarım

omuzlarım arasında nasıl ufalanıyor

sen küçük pencere

küçük kırılgan pencere

ekinleri ve otları sevdiresin diye mi seni

üç âciz kulu alnına dayaman

hidayet bulsunlar diye

benden öğrendin sanırım bilmediğin yerde dudak bükmeyi

evet evet benden

ne koyduysam göğe kırılıp yere düşüyor

ne yolladıysam yeryüzüne varlığımı inkar ediyor

YENİ GÜN KUTLAMASI

nehrin ötesini düşlemekten dalgaları görmez oldum

aynı dalın aynı pencereye vurması her sabah

anlatamaz oldum

önce efendiler sonra yoksullar sonra ayetler harpteyken inen

kesik kesik havlamalar sonra yol göstermelerim

oturduğum yer nehrin kenarı senin yerin neresi benim bu sözlerim

çok mu dağınık sözlerim yoksa dünya dağınık değil mi?

upuzun düşündüm kendiliğinden düşen incirin

akşamı hatırlatan incire denk olmadığını senin akşamın hangisi?

ölmek mevsimini bitirdi orman, uzattı ömrünü kaldım öylece

hastalığı sızdıran duvar yok burada üstelik kaldım öylece

yanımdan insanlar geçti şehre yetişir gibi

doğar doğmaz nefesini çalsam bebeğin

dalsam bir kahkahanın içine ürkütmeden kimseyi

olsun bütün bunlar dalgaları görmek isterim

ben dalgaları isterim

dalgaları Allah’ım

akşam yaklaşınca salıncağa asıldı yine zaman

olsun

bütün bunlara rağmen ben de varım

YÜRÜYÜŞ DENEMESİ

bulutlara bulaşıyor yemin ederim yeni pencereleri şehrin

tren sesleri yolumu kesiyor

önceki yıldan asılıp kalmışlar

belki iki yıl

belki itibar görür sözlerim

bulutlara bulaşıyor yemin ederim yeni pencereleri şehrin

kabul edilir bir şey değil zamanın bölünebilir olduğu

ve Yakup peygamber ölüm döşeğindedir

bir şair karşıya geçmek için otuz dokuz yıl şehrin ortasında

elinde domatesler beklemektedir

kabul edilir bir şey değil mi zamanın

iç içe geçmiş bir orman yolu olduğu

sizi temin ederim

bu yıl topladığımız meyveleri

geçen yıl yemiştik belki

çok sebebim var doğrulmak esnemek ve kaybolmak için

yakınlardan sefer alayı geçmektedir