İSKENDER YÜCEL

(1955, Yukarı Maden (Hod) Köyü, Artvin - )

       İlkokulu köyünde okudu. Ortaokula bir yıl Ardanuç'ta devam etti. Daha sonra Artvin Merkezde tamamladı. 1972 yılında Artvin Öğretmen Okulu'na girdim. O yıllardaki siyasi gerginlikten dolayı Balıkesir Savaştepe Öğretmen Okulu'na naklimi yaptırdı. 1975 yılında mezun oldu.

       1975 ile 1983 yılları arasında Rize'nin çeşitli köy ve kasabalarında öğretmenlik yaptı. 1983 yılında İstanbul'a tayin oldu. 1989 yılına kadar İstanbul’da görevine devam etti. 1988 yılında Anadolu Üniversitesi Eğitim Ön Lisans Bölümü’nü bitirdi. O yıllarda meslekten istifa ederek 2008 yılına kadar ticaretle uğraştı. 2008 yılından sonra tekrar öğretmenlik mesleğine Özel Eğitim Sınıf Öğretmeni olarak geri döndü. Halen İstanbul Ataşehir'de mesleğine devam ediyor. Evli ve bir çocuk babası.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Dostlar Sofrası (Seyfettin Kaya, Şemsettin Kaya, Dursun Kurt ve Şaban Özbek ile birlikte 2012)

Kaynaklar:

A  http://www.ozanlar.biz/iskender-yucel.html

A  http://xod.biz/sair/iskender-y.html

Şiirlerinden Seçmeler:

AYRILIK

Gününü karartır saçın ağartır

Kızgın alev ile yakar ayrılık

İlkbaharda çiçeklerin karartır

Gündüzü geceye takar ayrılık

Gözünde fer kalmaz dizinde takat

Kül eder savurur yersin bir tokat

Gül benzin buruşur asılır surat

Acımaz belini büker ayrılık

Yoksulluk yiğidi eder perişan

Yere düşer aslan ile güreşen

Çok bulunur işlerine karışan

Düşlerine fesat eker ayrılık

Neylersin baharı neylersin yazı

Kirpiğin yorulur kapatmaz gözü

Nihayet giyersin dikişsiz bezi

Üzerine çimen diker ayrılık

Ölüm elbet ayrılığı getirir

Yoksulluk gününden günü götürür

Çok düşünme yataklara yatırır

Yücel'in kalbine çöker ayrılık

GÜLÜM

Herkes der sevgilim ince bellidir

Servi boyun bana haz olur gülüm

Kimisi der canım dudu dillidir

Bütün bunlar sana az olur gülüm

Gündüz hayal olur gece düş olur

Ela göz üstünde kalem kaş olur

Saymakla tükenmez inci diş olur

Korkarım söylesem söz olur gülüm

Kimim kurban olur yarin yoluna

Kimi serin verir tatlı diline

Kar beyaz bileğin saçın teline

Dokunsam kışlarım yaz olur gülüm

Yücel gülün dalı yaprağı olsa

Açıp kollarını kapına gelse

Ölüm yok edilse yaşam hep sürse

Diyemem aleme göz olur gülüm

YAYLALAR

Alacalı elbiseyi giyince

Size kollarını açar yaylalar

Arılar kovandan vızvız uçunca

Türlü kokuları saçar yaylalar

Kar altında sakladığı böcekler

İlkbaharda çiçekleri kucaklar

Ağustosta fark edilmez sıcaklar

Hazzından kendinden geçer yaylalar

Temiz havasından soğuk suyundan

Asırlardır vazgeçmiyor huyundan

Yücel tatsa kaymağından yağından

Şimdi ıssız kalmış naçar yaylalar