AŞIK RUFAİ

(1825, Yukarı Xod (şimdiki adı Yukarı Maden) Köyü, Artvin - 1878)

       Asıl adı Yusuf’tur. Söz konusu doğum ve ölüm tarihleri kesin değildir. Gözleri görmediği için okuma yazmayı öğrenemedi. Ancak sonraki yıllarda Kuranı ezberleyerek hafız oldu. Aşıklık geleneğinin yoğun olarak varlığını hissettirdiği bir dönemde yaşayan Aşık Rufai, ayrıca gelenekleri öğrenmede dayısı Aşık Saidi’nin (1810-1848) yardımını gördü.

       Rufai'ye ilişkin kaynaklar her ne kadar bu anlamda bir veri aktarmasa da dayısı Saidi’nin akranı olan Xodlu Şamili’den (1810-1865) de etkilendiği düşünülebilir.

       Rufai’nin şiirleri değişik gazete, dergi ve araştırmalarda yayımlandı.

      Xodlu Rafai köyünde öldü ve orada toprağa verildi. Ancak mezarının yeri hakkında bir bilgi yoktur.

Kaynaklar:

A  http://xod.biz/sair/rufai.html

Şiirlerinden Seçmeler:

BU YERLERDEN

Bu yerlerden geçen dilber

Hasret alam yollarından

Ölü insan cana gelir

Onun ruh-i hallarından

Emsem dilin yoktur ruhsat

Yaradan eylesin kısmet

Ölürsem kalırım hasret

Deremedim güllerinden

Der Rufai bilmem n’oldum

Aşkından sararıp soldum

Aklım gitti hayran oldum

Nazik parmak ellerinden

DÜŞÜRDÜ

Kime şekva edem kime yalvaram

Beni bir vefasız yara düşürdü

Muhabbet eylemez selamı kesti

Yaktı dil hanemi nara düşürdü

Ben de o güzeli sadıktır sandım

Tatlı sözlerine aldanıp kandım

Ellere meyletti yandıkça yandım

Dertten kasavetten zara düşürdü

Bana reva gördü derdi efkarı

Tartılmaz bu aşkın zararı karı

Rufai gezemez gurbet diyarı

Felek beni böyle zora düşürdü