(1936, Sirasinkot
(şimdiki adı Çayağzı) Köyü, Şavşat / Artvin - )
Asıl adı Kasım Dursun’dur. İlkokulu köyünde okudu. Aşıklık geleneğini ve
halk şiirini küçük yaşlarda öğrenmeye başladı. Askerlik dönüşü 25 yıl Murgul’da
çalıştıktan sonra emekli oldu.
Şiirlerinde değişik konulara değinen Hatif Cihan, yörede bulunan ve
karşılaştığı öteki aşıklar aracılığıyla geleneğe ilişkin bilgisini pekiştirdi.
Şiir yanında fotoğrafla da uğraşan Cihan’ın şiirleri çeşitli gazete,
dergi ve araştırmalarda yayınlandı.
Kaynaklar:
Şiirlerinden
Seçmeler:
BENİM
Konma bülbül konma viran bağıma
Seni eğleyecek dalım yok benim
Veda ettim neşe saçan çağıma
Sesin dinleyecek halim yok benim
Bülbül sana layık yeşil ovalar
Kur bir dal üstüne mutlu yuvalar
Uzak dur insandan seni kovalar
İnsan denilecek halim yok benim
Çiğ süt emenlerden kendini koru
Daha ne durursun hadi var yürü
Dünya bir kovandır ben de bir arı
Yavru besleyecek balım yok benim
Der Hafiti Cihan keder doluyum
Şüphesiz ki ben de mevla kuluyum
Ümitsizim gezsem bile ölüyüm
Gülüp söyleyecek dilim yok benim
GİDER
Bir insana kader gülmeyecekse
Tersine dolanır işleri gider
Yüzü hüzünlüdür içi kan ağlar
Kan olur kalbinde yaşları gider
Gaflet ile yatar derin uykuya
Orda bile adu girmiş pusuya
Tarafına görmez hayırlı rüya
Kötü gerçekleşir düşleri gider
Bilmeden yaslanır yıkık duvara
Akıl baştan gider olur avare
Yıkılan duvara baş vura vura
Soyulur yüzünde kaşları gider
Gel uyma şeytana kardeş n’olursun
Doğru yürü aradığın bulursun
Der Hatifi Cihan bir gün ölürsün
Ruhlar çekilir de na’şları gider
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder