RAFHET CANDAN

(18 Temmuz 1964, Midyat / Mardin - )

       Latif Candan’ın oğlu.  İlk ve ortaokulu Midyat’ta bitirdi. Diyarbakır Cumhuriyet Lisesi (1984) mezunu. Bazı özel nedenlerden dolayı öğrenimine uzun bir ara verdi.  2002 yılında Eskişehir Anadolu Üniversitesi İşletme Bölümü’nden mezun oldu.  Ticaretle uğraştı. Halen Özel bir Sağlık Kurumunun kadrosunda idareci olarak  çalışmaktadır. 1988 yılından beri İzmir’de yaşıyor; evli ve dört çocuk babasıdır.

       İlk şiiri Harman Dergisinde, (1990 yılında) yayımlandı. Daha sonra şiirleri ve yazıları Ada, Alaz, Aramis, Berfin Bahar, Dem, Hayal, Memleket Edebiyat, Sığınak, Tasfiye, Taşra, Ütopya Sanat, Yazı Kültürü vb. gibi dergi ve bazı gazetelerin sanat sayfasında yayımlandı, yayımlanıyor.             

       Hayal Edebiyat Dergisi’nin kuruluşunda yer aldı. Alaz Edebiyat Dergisi’nin Yayın Kurulunda yer aldı. Sığınak Edebiyat Dergisini Dokuz Eylül Üniversitesi’nden bir grup öğrenciyle 9 sayı çıkardı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Bedensiz Bakışlarında Yaşadım (2000, İskenderiye Kitaplığı İzmir, 88 s.)

& Şafaklar Alaca Değil (2005, Hayal Yayınları, Ank., 144 s.)         

& Hep Aynı (2008, Hayal Yayın            ları, Ank., 96 s.)       

& Aşkın İnsan Halleri - Gergef (2012, Yazı Kültürü Yayınları, İzmir, 128 s.)    

& Aşkın İnsan Halleri - Tırnak (2012, Yazı Kültürü Yayınları, İzmir, 128 s.)

& Aşkın İnsan Halleri – Mesafe (2012, Yazı Kültürü Yayınları, İzmir, 128 s.)   

& Aşkın İnsan Halleri -   Sükûnet (2012, Yazı Kültürü Yayınları, İzmir, 128 s.)

Şiirlerinden Seçmeler:

AŞK YANGINLARA SARAR KENDİNİ

Sar hüzünleri

ölümün kanlı eli soğusun biraz

yoksa kırıntısı kalmaz sokaklarda insanlığın

cumartesi sıradan bir gündü önceleri

annelerin başına toplaya toplaya öfkeleri

şimdi bir Arasat, ölümle kalım arasında

üşüyorum anne, artık vicdanlar kurusıkı

biber gazına sürüyorlar çocukları

gözlerinden güneşi çalıp

dal gibi kırıyorlar toprağa

biliyorum anne

iliklenmiyor kederimizin kopçaları

bir insanın kanı meçhul kaldıkça

direnebilir bir ülkeye

direnebilir haklılığı zırh gibi

üzerinde taşıyan halklar.

HEP AYNI

İçime incinen sular kırılıyor

kayalar içinde kanıyor öfke

yapraklar kız yüreği titriyor ayna

bukalemun tuzağı cin hafifliğinde

sokağıma kovulmuş külkedisi

sunulan deprem belalardan duvar dipleri

kambura yatmadan durmuyor oyuklar

yol yorgunu Samanyolu her gece

durmadan deliren arkası yarına düşen

düşeşe gelmiş insancıklar

kumarbaz aymazlığı cesarete dipçikli uyku

düşmüyor suya düşlerin gemisi bu limanda

ki bakmasam da sevdalanır en bakımsız yanım

daha temiz gösteriyor içimin körfezi

şehrin arka sokaklarına düşüyor adımlarım

her yer sıla, özlem kaynatıyor mülteciler

derisi karaya vurmuş bir Afrika oteller sokağı

dönertaş’ın dinmeyen sancısı kahveler

yedi düvelin tuvalinden çıkmış manzara

toplasan toplanmıyor fasoncu kızların saçları, tırnakları

saklasan deşifre edilmiş toprak bölünür

suya azizleşen kaçak gece kuşları

siren sesleri gözlerine devriliyor Somali’nin

çiçekler çarşı boyunca mahzun

bugüne bir sevda düştüm şarkısı şarap eskisi

sözlere inen tokat bakışlara düş bıçkısı

her yer tiner içinde çantası çat kalbim

güle benziyor hatırası solmuş diken

saplanan balta biçiyor denizi martı kanadına

bilsem ağlamazdım boğulduğuma serin sulara

ne rahat döşektir anası toprak olanın gölgesi

terazisi kaçmış terbiyesiz köşe başları

kinimi kamçılıyorum hızlanacak merhamet

basmane’de bir fahişe dibine düşüyor şişenin

alev dibini gazlıyor gözyaşının

işte agora harabesi işte tarihe düşen hüznü içimin

                 

ne yana baksam deli bir düşünce büyüyor

sağıma düşmeyen kalbim solumu tetikliyor korsan gösterilerde

varmıyor akşama hilemiz

yaşamak hiçbir yerde mağlup değil

SAKIZ AĞACI

Anne ben şimdi sakız atsam

tohum yerine

bahçemizde sakız ağacı biter mi

bir okkaya bir ağaç düşlerimde

her dalında salınarak zümrüt gibi

bire bin verir mi alıntersiz

günün tatlı bir anındayım şu an

güneşin yükseldiği

ne düştür ne düşüştür yaşadığım

denizin maviliği dizlerimde

hayranlığımsa sırtlarda kaldı

     

anne ben şimdi bir öykü diksem

bahçemizde ağaçlaşır mı dallarında

beni anlatan bizi anlatan

tohumu düşer mi soframıza bereketin

kuş konmalarında

düşer mi düşlerimize yağmur ormanlarından

karanfiller rüzgarlarımızla

hani herkes biçare ya

sahiden öylemi

yoksa biz mi hükmüne ferman kıldık

yılgın bakışlarımıza gün ortası

anne ben sakız atsam tohum yerine

ve bir öykü diksem ağaç yerine

her şey güzelleşir mi bir daha