HİCRAN ASLAN

(1978, Diyarbakır - )

       Dicle Üniversitesi Resim İş Öğretmenliği Bölümü’nden mezun oldu. Mardin’de bir ortaöğretim kurumunda Görsel Sanatlar Öğretmeni olarak çalışıyor. Artuklu Üniversitesi Kürdoloji Bölümü’nde tezsiz yüksek lisans yaptı.

       İlk yazıları Yeni perspektif isimli internet dergisinde çıktı, ardından Kulp Haber Gazetesi, Batman Postası, Silvan Sesi gazetelerinde köşe yazarlığı yaptı. Şiirleri ve yazıları Esmer, Mardin Time, Muaf Şiir, Ötekisiz, Sınır vb. gibi dergilerinde yayımlandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Sesimi Yuttum Önce (2016, Hel Yayınları, İst., 128 s.)

& Esmerê (Kürtçe, 2016, Hel Yayınları, İst., 64 s.)

      Deneme Kitapları:

& Sandık Tozu (2010, Ava Yayınevi, İst.)      

     

Şiirlerinden Seçmeler:

ANLAR KİTLESİ

kendisiyle beslenen bu ben

acıkmaya korkak iştahlı

ikimizde yaşlıyız artık anne

ikimizin de kırışıklarını aralayacak kız çocukları

arkadaşız artık doyasıya sarılabilirim sana

hep pasta koksun istediğim o ellerinin

acısını gizlediğin sargı bezleriyle kaplandığını

o aralıkta neler biriktirdiğini biliyorum

ben de susuyorum artık anne

içimde gözyaşlarından şehirler büyütüyorum

her çocuğunla açıktaki o kalbin

nasıl tartaklandığını ve yorulduğunu

seni küçümsediğim

kızdığım

kınadığım her şeyle sınadı beni hayat

eli yüreğinde çocuklarını beklemeyi de

haksızlıklara uğrayıp görmezden gelinmeyi de

hakareti yutmayı da yaşadım

giderim deyip gidememeyi

kalgınlığımda küskün ve mutsuz olmayı da

sonra o kadar çok kimsesizleşip

içimdeki huzursuz o anlar kitlesiyle

anılarıma sarılıp kendi kendime konuşmayı da

geceler boyu duyduğum gözyaşlarına nasıl öfkeliydim

kızdığım her şeyle sınadı beni hayat

zaman dudak büktüğüm her şeyin intikamcısı

ne eskiye dönüp af ettirebilirim kendimi

ne şimdi dönüştüğüm kişiye sarılabilirim

duygusal araf verdi sanırken hep alan

bitek sana sarılıp beni afet diyebilirim

ses halini hiç duyamayacağın bir özür gibi

sarılırım sana anne

BOŞLUĞUNUZA SORULAR

1-  

Bilinmezi yazıyorum ben. İstediğim, sizi bu bilinmezliğin kollarında bırakmak.

Sonucunu, yeteneğiniz ve birikimiz belirleyecek. İnsanlar öldürüldü bu şehirde,

her öldürülen beden, kendisiyle birlikte insani olan yönlerini de sildi katillerinin…

Geride; sadece kirli bir boşluk kaldı. Kendi-kendini güçlendirmeye kodlanmış-çarşaflanmış-bir boşluk- bir tek gözleri var bu kirlenmişliğin,

Bilinmezliğin bakışları ürkütücüdür, gözlerinizi alamazsınız, insanlığınız titreyerek durur bu kaosta…

Sadece anları yazarım… Geri dönüşü imkânsız, artık kendinizin olamayacağınız anları.

Herkes kendi çıkmazına gömüyor ya kendini. Size gömüldüğünüz yeri gösteriyorum.

-timsah gözyaşları bezeli bir yardım severlik

-bedeninize kavuşup uyuyacaksınız yerin alt katmanlarında-onu canlandırmaya çalışacaksınız ya da-En azından ayaklarınızın olacak, bastığınız yeri hissedip, kendinizi yakalatma riskini yaratacaksınız

Öyle ya eğer yakalanma riskiniz yoksa.-işlediğiniz cinayetler ne kadar zevk verebilir ki size-

Ya da haklı olduğunuz o duyumsuz tadını – nasıl-hissettirebileceksiniz?

Muhatabınız yoksa Kime? Neye? tepki geliştirebilirsiniz ki.

Bu yüzden-izler bırakır insan, acımasızlaşır, savaşın her türlüsüne tapar.

Boşluğunuza soruyorum sorularımı, yörüngenizde bir yerlere takılıp, cevap bulabilir diye.

-yankısı bana ulaşmadan tüketen sorular-

Sorular soruyorum bilinmezliklerinize, canınızı yakamıyorum, keskin kızıl akmıyor kaleminden.

Çünkü siz muhatap değilsiniz. Bense; yaşamımı netleştirmek için-belki diyerek-çıkıyorum yola.

Yollara…

2-

Yalnızlık, güncesine kaç aşk düşürür? Yaşanmamış eller, kimlere hizmet eder kaos duygularda? Aynı anda damarlara kaç beden yüklenirde, hızlanır kalbin atışları?

Yakarışlar, nelerin infazına ses düşürür delice? Kimler! Kimler kayboluşu kabullenir, tılsımlı içkilerde?

Filizler eker misiniz? Yeryüzünüze… Nasıl taşınır? Kapalı çantalarda umudunuz…

Kül tabaklarında kaç yüz söndürürsünüz? Sinsice… Kaç bahar dumanlarla dağılır? Gökyüzüne… Bırakılsa kaç yaşam sığdırır? İçine gece… Ayaklar, kaç ayda öğrenir? Cam keskinliğini… Damarlar, ne zaman kan akıtmaz kılar kendini…

Neler yitirilir suskunlukta? Geriye dönemeyeceğin kaç an kalır? Konuşulduğunda…

Kokusuna bağlanacağı kaç enseye duyarsızlaşır? Burun… Kimin, öpüşünün tadı ağız boşluğunda sonsuzlanır… Korkak, renklerin hasreti hangi tuvalde zafer kazanır?

Yıllar, kimlere yağmur akıtır apansız…

Kime? Neyi? Çoğaltır tarih…

Tarih; yazılanların ötesindekileri, hangi çöplükte barındırır?

3-

Beklettiğiniz kaç şarkı? Zamanı gelince kendini çalar…

Gözlerinize yerleştirdiğiniz resimler şehirlice midir?

Toplu iğneler canını yakar mı panoların?

En sevdiğiniz yalanın yüzü, kimin repliklerinde dalgalanır…

Köprülerin iki ucu arasında, neylerin fotoğrafları dökülür…

Zaman, en çok hangi anda kendinden utanır?

Bir daha gelemeyecek olan nedir? Aklınızı hep yarım bırakır… 

Spatül darbesiyle anlatmalı bir ilişkinin önsözünü.

Kaç kalem? Mürekkebinin gölgesi düşer ki aşklarınıza…

Açtığınız kapıların eşiğinde, neden? Takılı kalır ayaklarınız…

Boğazda düğümlenen eski yaraları, ne yeniden acıtır?

Ömrünüzce öncelediğiniz süre, ne kadar zamanı alır?

Kimler, yüzünüzün ışık görmezliğinden sizi tanır?

Dondurduğunuz duygulardaki bayatlama, ne zaman bir küfü çarpar suratınıza?  

Ve cetvellerle ölçseniz yalnızlığı, ne tutar? Ağılığı, neyle eşdeğerdir yenilgilerin?

Herkes kendi saydamlığını gizlerken, yağmurda yürüyüşlerimiz kimin ayak izini taşır?

ÇÖL YAZGISI

o yasaklı şehirde yankılanan silah seslerinden sonra

soprano bir rüzgar eserdi

yatağın içinde kırbaca dönen hislerle

çizikler içinde kalırdı kulaklarımın içi

odamdaki kitle kumdan bir yüz

kucaklaşmaya her yeltendiğimde

dökülüyor bedenim

bir çöl yazgısı son kaç yılım

hem her çizgisini ezbere biliyorum

hem hatırlamaya çalışıyorum durmadan

hep tekrar eden bir anı unutmak gibi

unutulmak gibi

unutan da unutulan da ben

yatağımın ucundaki o kaplan gözleri

son kırıntılara buruştururken iştahla yüzünü

içlerinden birini kaybedeceğini bilen

sürü tek bir beden

suda debelenen koparılan uzuv gibi

bile bile atılır suya insan

kaybedeceğini bile bile çıkar yola

öyle bir çıkar ki hem de

yerinden kıpırdamadan mesela

ölür çırpınır elinde bir anı

çocuğunun cesedi sırtındaki torbada

evine ulaşmaya çalışır adam

toprağa kavuşturmakta zor artık bir cesedi

yükü tüm söylenmişliklerden daha ağır

sözler hiç olmamış olmayı diler bazen

başına üşüşen çakalları kovarcasına hızla

koparıp durur etlerini o avcı

yeniden bombalanır yeminler

kaçak eşya kokusuna karışır

parçalanmış insan ve hayvan hayalleri

hiç hareket etmeden

bir evde bir odada hapisken

çıkar yola insan beklenmedik

yıllar önce seni almıştı içimden o avcı gözler

ilk yatak ucumda belirişiydi

ilk büyük yaram

baş ucumda kemirip durmuştu gün ışıyana kadar

o sesleri unutmak için

silmek için kulağımın o deli hatırasını

sağır olmayı diledim hep

evlendirilirken küçük bir kız çocuğu

düğünün sesinde bir cenaze yürütürken kendini

bıçaklanırken tecavüz edilirken kaçırılırken

sağır olmayı diledim hep

duymuyor taklidi yaptım

acımdan ölmemek için

ölümümü bekleyen hocanın

dua mırıldanan ağzı gibi

geri dönülmezliğin acısı tınlar durmadan

o yaşlı buruşuk ağızdan dökülen seslerle

o kaplanın kemirirkenki iştahı aynı

ve ne zaman o dua başlasa

o gözler bilese bakışlarını

o sürü suya inse

çöl birleşip tel tel dağılsa

çürük elma kokusu sızlar burnumda

bir halk yine aynı sabaha uyanır

ah! insan hiç hareket etmeden çıkar yola bazen

hiç hareket etmeden ölür yıllar öncesi yaşananlara

o odada o kitleyle

çöl yazgısı acı rengi

insan yaşamın içinde koştururken

ölüdür bazen

İNTİHAR

başka kadınlar kokardı babam

şimdi kimi sevsem, annemin babama öfkesi

beni kurcalar

ağaca asardım kendimi

çivi olurdu sonsuz

göğüslerimden süzülen kandamlaları

çamur kokardı korkmazdım

babamı affedemedim hiç

damarlarım boşalırken

salıncakta kendini sallıyordu bir kedi

aydan düştüm kaç gece

çığlığım da çamur kokardı

yere çakılan bilmediğim

bir et parçasıydı ben değil

beyaz bir gülümseyişe tutuldum da

babamı affedemedim hiç

kendinin seri katili birinin itirafları

acıda parıldar

intiharda

babam küçük bir kız çocuğunu bırakıp gitti

annemin bedeni aslında ceset

ölü bir nehri umarsızca sevip durdum yıllarca

ağaca asardım kendimi

jilet olurdu aidiyet

kalbimden buğday akardı inanmazsınız

babamı affedemedim hiç

ama anladım

dokunamayacak kadar derin

bir daha kendimi onaramayacak kadar çaresiz

anlamakta çamur kokardı

ağlamadım hiç

salıncakta kendini sallıyordu bir kedi

indirip bedenimi

elbiseler dikerdim çocuklar gibi

PARFÜM ŞİŞESİ

kulak kuyumuzun derinliği sonsuz

sonsuz içimizdeki uçurum

bir parfüm şişesine hapis edilmiş kurbağa

geziniyor elbiselerimin arasında

bedenim artık orman, durmadan yanıyor ağaçlar

ben bu yok oluşa gözlerimi adadım

çocukluğumun o malum tadı damağımda

parfüm şişesinde bu kez bir zürafa

elimizde eriyen dondurma külahları

külah mı dedim onlar çukur

eriyor ellerimizde

yüze yüklediğimiz anlamlar değişti

değişti bize ezberletilenler

parfüm şişesindeki yarasa

yeniden okuma yazma öğretiyor bana

geceyi kulaklarımızla görmeyi öğretiyor

içi boşalmış o çaresizlikle

derisini doldurmaya çalışıyor eline geçen her şeyle

düşen kurşun kovanları martı çığlıkları gibi

sarhoşun naralarıyla uyanmayı özlüyor sokak

ramazan davulcusunun sesiyle gözyaşlarına boğuluyor

parfüm şişesindeki insan

yalnızlıktan dilini unutmuş

unutmuş annesinin ninnilerini

ellerinde biriken öyküleri

henüz doğmadığı çocukları unutmuş

vücudunu harf kıvamında büküp sürgünlüğü anlatıyor bana

toplu mezarları, çukurlara dökülen kireç torbalarını

kurtlanmış et yığınlarını

kuşların türküler mırıldandığı bedenin bütün incinmişliklerini

kayıp kelimesi yankılanıyor sokaklarda

yankı odaya dönüşüyor

dedem radyonun başında haber dinliyor pürdikkat

eşyalar halılar perdeler ve duvar dinliyor

*Şiirler, Hicran Aslan'ın izniyle yayınlanmıştır.