SELMAN CAHİT

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Kelebek Düğünleri (1999, Birey Yayınları, İst., 128 s.)

      Diğer Kitapları:

& Ayışığına Mektuplar

Şiirlerinden Seçmeler:

BİR KADIN VE YALNIZLIK

Sen, bir hayalet gibi böyle her akşam

Tekinsiz caddelerde gezinen kadın

Gözlerin ötelerde, yüreğinde gam

Bu uzun bekleyişten nedir muradın?

Telaşlı adımlarla geçip şehirden

Yiter kuytu korularda ayak sesin

Yolunu karanlığa çevirip birden

Çirkin bir tarafını gizler gibisin

Tutuşur eteğinde akşamın rengi

Ümidini bırakır ay, saçlarına

Aşk ömründe içli bir hatıradır ki

Taşıyıp götürürsün dünden yarına

Yalnızlığın böylesi var mıdır bilmem

Böylesi yaşanmış mı çaresizliğin?

Dost mudur, arkadaşın mı, yar mıdır, bilmem

Çılgınlar gibi arayıp beklediğin?

Titreyen her gölgeyi, odur diyerek

Çarpılır ince tarafın, kırılırsın

Bu kadar sevmelere dayanmaz yürek

Bir alaca aydınlıkla yorulursun

Ve her sabah dönersin gittiğin yerden

Göğsünde nefeslenir melez uykular

Güneşi perdeler ardına çekerken

Hayalinde yeni bir akşam uyuklar

Sen, bu akşam vaktinde hayalet gibi

Ağlayıp karanlığı ıslatan kadın

Beklediğin sen kadar sevebilmez ki

Unut artık, bu hasretle çok yaşadın!

BOŞA GİDER

Ömür bitiyor

Bir aşkı çiçeklemedim daha

Bir peygamber yüzü görmedim

Üstümde uçsun isterdim

Kar kanatlı bir kuş

Ne olmuş

Nasıl kaybolmuş içimin bir yanı

Tanrı, böceklenmiş fikrimde

Arayıp duruyor, kendini tanıyanı.

Tam oradan yakalanmışım

Bu benim umûdum.

Öyle çirkin bir dünyâ ki, çevremde

Zincir zincir vurulup

Duvar duvar hapsolundum

Önce ben şarkıları söyledim

Önce ben yazdım şiirleri

Neylesin

Yine ismim kaldı tünellerde

Yine idam fermânlarında okundum.

Beni böyle, kim kırıyor içerimden

Akan nedir gönlüme ki

Gönlüm aşk işitiyor?

Yalnızım, mahşer gibi yalnız

Bir peygamber yüzü görmedim daha

Bir aşkı çiçeklemedim

Ömür bitiyor!

İLHÂM

Vuslat belki uzakta, bilmem, yakında belki

Özlenen sen olunca hasret öyle güzel ki,

Gökyüzümde açılan geniş cam kapılardan

Nazarı sudan almış, beyaz rengini kardan

Periler uğruyorlar, masalından firarlı

Periler ki, gönlümü incitmeye kararlı.

Oysa yalnızım işte, yalnız, yapayalnızım

Şiirin kumsalında tutmadı ayak izim

Dostum dediğim ilhâm lûtfen bir gülümsüyor

Geceler dil bağlamış, karanlıklar susuyor

Söylediğim ne varsa; yazdığım, satır satır

Değil mi ki sevdâsız, biliyorum, günahtır

Bu yalnız ibadetler günahtır, biliyorum

Yorulan yüreğimle bak neler diliyorum;

Yarı fısıldamaksa aşkı, yarı söylemek

Rûhumu titreten o kavgaları söylemek

Geceyi parça parça edivermek, hunharca

Ki düşerse bizim de hissemize bir parça

Uyumak orada hiç uyumamışlar gibi

Tenhâya düşmek için arda kalışlar gibi…

Cevabını ararken ezelden kalma sorum

Birşeylere yeniden başlamak istiyorum

Ötenin yangınında kavrulmak, diri diri

Yakarmak sahibinden soylu, büyük şiiri

Ve sonra sermek senin o loş ayakaltına

Koklamak, dudağımla sokulup başörtüne

Bir fındık kabuğunun ekşi kokusu gibi

-Tanrım benim!- O koku, toprak gibi, su gibi…

O zaman dirilecek, o zaman aşkım işte!

Senin için, ne yok ki bu yetim dirilişte

Ay parçası hüzünler, salkımsöğüt acılar,

Yağmura avuç açmış gönüllü duacılar…

Hepsi gözlerindeki çocuk emeller için.

Yüzüne gölgeleri indirip süslenişin

İncitmez sanıyorsan, incitmez mi diyeyim

Şiirini kendin bul, kendin yaz mı diyeyim?

Ellerimi boş bırak, yüreğimden tut beni

Bir dahaki sefere gerçekten avut beni

Ninniler mi söylersin, türküler mi dizersin

Sen benim dileğimi benden iyi sezersin

Ya bir kuru gerçekte, ya mavi bir rûyâda

Yaşadığın mevsime, ya götür beni ya da

Bu son şiirmiş gibi ömrümce susacağım

Gördüğüm ilk bahçeyle anlaşınca kucağım

Kendime bir yer seçip gölgelerin ucunda

Son ilhamdan yadigâr bir kederin ucunda

Bir daha bakacağım sana olduğum yerden

Ve birden bir yabancı gibi ürkek, çekingen

Diyeceğim; “Mâdem ki böyle revâ gördünüz

Örtünüz üzerimi, sıkı sıkı örtünüz!”

KÂBUS

Kış gecesi; yatakta büzülmüş yatıyorum

Dudağımı ısırıp hafif kanatıyorum

Kar kokusu sızıyor duvarın çatlağından

Azade bir ürperti, kurtulmuş da bağından

Gecenin boşluğundan üstüme çullanıyor

Dudaklarım ateşten, gözüm yaştan yanıyor

Azap mıdır, ölüm mü, bir hâle geçiyorum

Kimbilir ardarda kaç merhale geçiyorum

Birden bir sonsuzlukta ışıklar, parıltılar

Kapılar, kapıların ardında gürültüler…

Tedirgin ve sararmış, çalıyorum birini

Menteşe gıcırdıyor, eşikte evsahibi

Elindeki alevi dökünce üzerime

Üzerim tutuşuyor; kapanmış gözlerime

Acılar yükleniyor, açıp haykırıyorum

Kâbusumdan uyanıp arıyorum bir yorum

Meğer bu deli rûyâ uykularımda yokmuş

Göndermiş onu bana sokakta öten baykuş

Gecenin hilesine gülerken hazin hazin

Çalkantısı vuruyor kulağıma denizin

Gemilerin, rıhtımın, halatların türküsü…

Kâbus yok artık ama hakikatin korkusu

Zarif aldatmalarla sarıyor her yanımı

İnce ve ruhsuz bir ses titretiyor tenimi

Buzlanmış pencereme yaşlı bir el vuruyor

Bahçemde donuklaşmış, solgun yüzler duruyor

Kim çağırır beni bu ışıksız vakitlerde

Yüreğimde çınlayan, duyulmayan ses nerde?

Bu kör akşam benimdir, kapıma yaklaşmayın

Ümitlerim takılmış kirişine bir yayın

Sevdâlı bir hedefe atılmayı bekliyor

Nafile ah!.. Gençliğim ardımda emekliyor

Henüz büyüyemeden ölmüş çocuk gibiyim

Lavantalar içinde bir bohçacık gibiyim

Kimsenin açmadığı, bakmadığı bir bohça

Tertemiz çürüyorum, kusursuz ve bedbahtça

Gel dokun bana artık, gel dokun bana hüznüm

Dertlerimle derdim yok, hüzünden yana hüznüm

Limanımı sen doldur ki yanaşan olmasın

Sakın bu yalnızlıkta bir konuşan olmasın

Bozulmasın diyorum bu gök mavisi büyü

Öp beni kimsesizlik, dudaklarımda uyu!

İçime yaldızını serpiştir ilhamının

Gökyüzü üstümüze kapandığında yarın

Yer-gök bir olduğunda, divan kurulduğunda

Herkes günahlarını taşırken bir omzunda

Sen şiir ol gel bana, ben sese bürüneyim

Sarayım vehimleri, vesvese bürüneyim

Günahkârlar ateşi duyarken ensesinde

Gece yüzlü sevgili süzülerek gelsin de

Sevdâyı haykıralım mahşerin ortasına

Son versinler ölmüşlük-dirilmişlik yasına

Fayda etmiyor artık bu vaveylâ desinler

Ateş ne ki; yakıyor bizi Leylâ desinler!