ADEM YAZICI

(1977, Sivas - )

       Öğretmen.

       Şiirleri Dergâh, Hece, İtibar, Karabatak, Temmuz, Yedi İklim vb. gibi dergilerde yayımlandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Minyatür Okuyucuları (2008, Ebabil Yayınları, Ank., 64 s.)

& Taş Beşik (2008, İstanbul Yayınları, Bir Nokta Kitaplığı, İst., 69 s.)

Şiirlerinden Seçmeler:

EVE DÖNÜŞ

gün biterken yanaklarında gölgeler soğur biraz

sonra bilemem hangi sevgiyi kovar kokusu yorgunluğun

içindeki yağı akıtır ahşap bir kapı alnımızda

aldanış ömrün ırmaklarından yavaş yavaş geçer

senin kan biriktiren kalbinde ellerimiz alkış tutarken

yanımızdan diri ama duyarsız adamlar geçer

ben gidiyorum artık benzersiz bir öfkeye

bir uçurum eklemeye yürüyüşleri kuşatan saatlere

duvarları yıkıp onları aşan her söz işaret ediyor

işaret ediyor yamuk bir tarladan geçen it sürüleri

üçgen bir evde her türlü göğe alışık insanları bekliyor

koltuklar ve onların alçak seslerini işiten aynalar

işaret ediyor pencereler, dışa açılıyor, tamışığın yönüne

her akşam sabun kokan ellerim yıldızlarla yalan

söylerken benindeki kanı kurutmaya gidiyor

dönmek için geldik ne de olsa kendine hayran eve

yine sözün bittiği yerden korkular geçiyor

uzakların anlattığı bir şey olmalı iklimler mesela

mesela patagonya zor bulunur bir haritada

mesela siyah kargaların ölümü çağrıştırması

ağaçların bir eve dönüşmesi kuzgunlar kovulurken

kesilmiş ve yontulmuş bir orman ağacı dönüşürken eve

bize bakıyor büyük ayı gittikçe yol uzuyor

yerde beton ve kavga başlıyor

doğu guta ölürken bizim içimizden nasıl ‘yaşamak’ geçiyor

bu şehrin sokakları bilir bir kıymık gökten iner

bir vadiye ağlar bu tepeler bu yurttan uzak bloklar

bu uykusuz geceler sabahı dar eder

beddua edilen batı’dan gelen bir rüzgar geçer

ismail biz şimdi eve dönüyoruz değil mi

çocuklarımız bekler pencerelerde beş yaşında kızım var

beş öpüşle beni dünyada mesut eder

ona bir rüya gördüğümüzü söylüyorum

haberlere ansızın bakarken ekran hep kan

hep kıpırdayan dualar kalbimizi kazıyan

gülüşleriyle dünyanın en şanslısı ben oluyorum

en güzel araba bizim evin önünden geçiyor

böyle çok mesut olduk ama bir şey eksik ismail

beş vakit beş defa camiler dolup taşıyor

durup baktığımızda şu cıvıl cıvıl parklara

bir savaş çocuğunun okuyacağı aşk şiiri

ocakta yanan ateşin içine düşüyor

cennet neden açlıktan ölen bir çocuğun düşlerinde

çiçek açıyor

VAKİTSİZ BİR HOROZ

Anahtarı iki kere çevirince açılan kapıdan girersin sahneye

her şey olur kapıda bekleme, kapıya vurma çivisine asılan harfler

betondan kaçan seslenişle aldırmadan kendine ve ötekine bir sual

bitimsiz bir yürüyüş, ışıkları gelip geçen toprağa duyarlı sokaklarda

bana baktıkça yüzünün izi kalıyor aklımda bilmem ki neden

iki kez kalıyor, gündüz ve gece böyle sürüp gidiyor acımasız gök üstümüzde

iki yarım cümle kelimelerini birleştiriyor bazen- ki sen biliyorsun

eski bir halıyla neden konuşur ıspartalı bunu da eskiden

üstü kalsın derken de yöneticiyken de damarlı karpuz yetiştiren Trakyalı adamlar

yaşamanın içine bir şilep gibi sızarlar ansızın oralarda şehrin diplerinde

saksılardan içeriye taşan akşamlar sarı saçlarında öyle parlasın

Malta’ya sürgün edilişim gibi ellerim sızlar ya üç gün sürer ateşe hazırlanışım

çantamda elektrikli ev aletlerimle ilmihal yazılan öğle vakitlerinde

bir cennetten çıkıp bir cehenneme girer gibi veya tersine

öyle susturulup kalakalırız incitmemek için altın tüylerinizi bedenlerinizin diplerinde

vakit sayıp biriktirdiğiniz ibadetlerinizi kavanozlara kapatıp beklesinler

cam sağanaklarında biraz bardak doldururuz topraktan akıtarak kendimizi

benliğimizi mezarlıkta bir ceset gibi çukurun içinde cevaplar hazırlarken buluruz

öksürüktür yaşamak belirtisi kopmamış hayattan kırık dökük kelimelerle

evraklar post gibi asılıyor yakamıza iyi akşamlar basketbol topu gibi geçiyor potaya

günde beş vakit düşüyor filenin aralığından uykusuz gözlerini ne ile doldurursa bekarlar

ayak bileklerinden başlar uyuşma demiştim doktor daha neler birkaç kalem atılmış çekmeceye

açılıp kapatılıyor dünya iki de bir var elde bir yok giden kadar gelen

avurtları çökmüş bir ömrün bedelinden korka korka kaybolurlar o seste

ellerini son defa kilide bırakıyorsun belki de