(1926, Çitköy, Simav /
Kütahya – 10 Nisan 2008, Simav / Kütahya)
Şiir tutkusu ilkokul yıllarında başladı.
Sırf bu yüzden 1950’li yıllarda İstanbul ve Eskişehir’de çıkan değişik dergi ve
gazetelerde çalıştı. Köyünde çiftçilik yaptı, daha sonra ticaret hayatına
atıldı. Yirmi beş yıl bu işle uğraştı.
1957 yılında köyünden ilçeye taşındı. 1981 yılında Simav’da Anadolu
Matbaasını kurarak, Anadolu Gazetesi’ni çıkardı. Yirmiyi aşkın şiiri bestelendi.
Simav’ın ülke genelinde tanıtımını sağlayan Ali Abdülkerimoğlu, Basın
-Yayın Enformasyon Genel Müdürlüğü’nün 1990 yılında düzenlediği “Anadolu Basını
Özendirme Yarışması”nda, ülke genelindeki 800 gazete arasındaki
değerlendirmede, fıkra ve makale dalında “Türkiye Birinciliği”ne layık
görülerek Devlet Ödülü’nü ve Amasya
Valiliği tarafından düzenlenen Türk Sanat Müziği Beste Yarışmasında Altın Elma
Ödülü’nü aldı.
Ali Abdülkerimoğlu özellikle sevgi konusundaki şiirleriyle dikkat çekti.
10 Nisan 2008 tarihinde evinin balkonundan düşerek yaşamını yitirdi.
Yapıtları:
Şiir
Kitapları:
&
İlkbahar İkindileri (2002)
&
Güz Çiçekleri (2004)
&
Sonbahar (2004)
Kaynaklar:
Şiirlerinden
Seçmeler:
GÖNÜLE
SİTEM
Şu dünyada sana uydum uyalı
Usandırdın el âlemin dilinden
Aşk sözünü senden duydum duyalı
Neler çektim gönül senin elinden
Sevgi ektim yüreklere bitmedi
Nasihatler kulağıma gitmedi
Yetmişinde âşık ettin yetmedi
Neler çektim gönül senin elinden
Gül dururken dikenlere takıldım
Aşk yüzünden köle oldum satıldım
Leyla sanıp cadılara kapıldım
Neler çektim gönül senin elinden
Sokaklarda bana yosma güttürdün
Sultan diye eteğini öptürdün
Şen yuvamda karga, baykuş öttürdün
Neler çektim gönül senin elinden
“Güz Çiçekleri” adlı kitabından
DOSTLARA VEDA
Ömür boyu dostlarım bir olduk gündüz gece
Şiirlerle yaşadık sevgiyi hece hece
Kalmadı aramızda çözülmedik bilmece
Gayri ben gidiyorum, elveda can dostlarım
Yaşadığım sürece aranızda konuktum
Kaygı, tasa ne varsa sizler ile unuttum
Sevginiz köprü oldu, kalpten kalbe yol
tuttum
Gayri ben gidiyorum, elveda can dostlarım
Sevginin süzgecinde arındık ve süzüldük
Birimiz üzüldükse, hep birlikte üzüldük
Aynı renkte, kokuda, bu bahçede tek
güldük
Gayri ben gidiyorum, elveda can dostlarım
Ama böyle müstesna bir dünyamız var iken
Onun ufuklarında evren bize dar iken
Yüreğimiz, gönlümüz çiçekli bahar iken
Buna rağmen yolcuyum, elveda can
dostlarım
“Güz Çiçekleri” adlı kitabından
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder