TANER SARITAŞ

(1991, Tokat - )

İlkokul, ortaokul ve lise eğitimini doğduğu şehirde tamamladı. 19 Mayıs Üniversitesi Türkçe Eğitimi Bölümü’nden mezun oldu ve hâlen yaşadığı İstanbul’a Türkçe Öğretmeni olarak atandı.

Şiirleri ve yazıları Bûtimar, Dergâh, Hece, İzdiham,  Mahalle Mektebi, Muhayyel, Tahrir vb. gibi dergilerde yayımlandı. Arkadaşlarıyla birlikte Tahrir Dergisi’ni çıkarmaya devam ediyor.

Şiirlerinden Seçmeler:

BİR KIRGINLIĞIN ŞİİRİ OLSUN İSTERDİM

Nerden bilebilirdik Galileo’nun şiirimize bir yerden dâhil olacağını

Çatık kaşlarıyla bize bir şeyler anlatan bir dostun varlığını nerden

Uzun bir yolu yürüdük onunla ve bunları hiç hesaba katmamıştık

Çünkü kadim bir kavrayışla biliyorduk kalbin hesap kaldırmadığını

Biliyorduk ve bazı şeyleri bilmesek de haberdardık bazı şeylerden

Günler uzundu o zamanlar biz gençtik ve heyecanlıydı yaşamak

Kitapların içinden geçerken hayatın püf noktalarını arardık daima

Bir ırmak akardı sağ yanımızdan sol yanımız gürültülü kalabalıklar

Mahcuptuk nasibimizi beklerken ve umursamaz görünürdük oysa

İşte böylece öğrenmiştik her şeyin göründüğü gibi olmadığını da

Akşamları kaldırım kenarlarındaki bahçe duvarlarına siperlenirdik

Babalar evlerine dönerdi ve çocukların ellerinden tutardı anneler

İstirahata çekilirdi güneş ve gün yüzüne çıkardı direşken karanlık

Yoksulluklara çare olmazdı ama yorgunlukları örterdi bir müddet

Dünya bu marşı tekrarlardı durmadan sonrası yalnızca unutkanlık

Unutkanlık ah sahi bazı şeyleri hiç unutmamıştık unutmayacağız

Bir dostluğu anıları yazları kitapları kırgınlıkları ve bütün bunları

Hiç unutmayacağız ömrümüzün sonuna taşıyacağız heybemizde

Son kibrit çöpüne denk düşecek ölüm ve biz vademiz yettiğince

Sağalmayan yaranın tazeleneceğini her fırsatta haykıracağız

Dergâh, Sayı: 301

DÜŞTÜKTEN SONRASI

Ayağım takılınca düştüğüm yerin bir adı yoktur

düşerken neyi kaybetmiştim kaybolması gereken

sonra kapalı kapılar boş avlular ve bir gök serçesiz

yarasını büyüten iki şehir arasında yollar bitmeyen

ben nice istesem de bir masaldan içeri giremem

hiçbir masal kabul etmez beni nice ısrar etsem de

boşa çıkar dualarım belki bir başka duanın hatrına

sonraya sakladığım ne varsa kalmıyor kimseye

her şey tükeniyor iştahla yutuyor her şeyi zaman

ansızın bakakalıyoruz yaşadıklarımızın arkasından

oysa yine de biri var kirli sularımızı dupduru kılan

alnımızı ak yüzümüzü aydınlık hatta dilimizi şen

içimize bir damla ışık düşse biliriz sahibi bellidir

gününü inatla doğudan batıya çekerek yürüyen

yorgundur insan acıya ve sevince emanetçidir

ÖNCE İYİLİĞİN VARDI SENİN

İlkin senin iyiliğinden başlamak gerek anlatmaya

çünkü her şey senin iyiliğinden sonra oldu

taşra birkaç yıl daha taşraydı o zamanlar

döner kapıların nispeten acemisiydik yürüyen merdivenlerin

büyük kentler birkaç yıl daha az kalabalık ve dar

Bir selam hayatın patikasından geçince anıya dönüşür

yazdır mevsimlerden takvimler atını ayaza koşturur

masanın üstünde kitaplar ve yerde gözlerim

çocukluğumda kaybettiğim bir şeyi aranıp durur

oturulur biraz konuşulur ve söz tükenir

her hareket buyruksuz hazırlığıdır bir sonrakinin

Gün devrilir ve sırrı büyütür gürültüsüz

mesafeler kısaldı ve herkes kendi hayatının bilirkişisi

yürüdüm bir güze vardı sürdüğüm bütün izler

yürüdüm çetin kış yürüdüm neşeli bahar

yürüdüm durgun yaz ve yine güz

sır dediğin kül altında köz

İki noktayız yeryüzünü çaprazlamakla meşgul

can bulur beklemenin yeni biçimleri bizimle

bir güzel son için göğe açık ellerimiz

sen bir göl kenarında susmayı öğretirken çiçeklere kuşlara

ben kentin içinde tövbe saçağının altında

İlkin senin iyiliğinden başladık anlatmaya

çünkü ne olduysa senin iyiliğinden sonra oldu

iyiliğin hiç kaybolmayan bir şey gibi orada duruyordu

Hece, Sayı: 228