CUMA DUYMAZ

(2

(21 Mart 1977, Elbistan / Kahramanmaraş- )

       Arkadaşlarıyla birlikte Yom Sanat ve Düzyazı Defteri dergilerini çıkardı. Ersun Çıplak’la birlikte Karayazı dergisinin editörlüğünü yaptı. Adana’da yaşıyor.

       İlk şiiri; “Arınma” 2001 yılında E dergisinde yayınlandı. Şiirleri, yazıları, ve söyleşileri Akatalpa, Duvar, E, Edebiyatta Üç Nokta, Heves, Hürriyet Gösteri, Karagöz, Karayazı, Natama, Sincan İstasyonu, Varlık, Yasakmeyve, Yazılıkaya, Yom Sanat vb. gibi dergi, gazete ve eklerinde yayımlandı.

       Ödülleri: “Avunma Mevsimi” adlı dosyası 2005 Arkadaş Z. Özger Şiir Ödülü’ne değer görüldü.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Avunma Mevsimi (2005, Mayıs Yayınları, İzmir, 66 s.)

& Beni Yanlış Bırakın (2017, A5 Yayınları, 64 s.)

    

      İnceleme Kitapları:

& Belki Yarından da Yakın - Mehmet Akif Ersoy'un Hayatı (2016, İskenderiye Kitap, 160 s.)

& Sisi Dağıtan Umut – Tevfik Fikret’in Hayatı (2018, İskenderiye Yayınları, 176 s.)

       Katkıda Bulunduğu Kitaplar:

& Necmi Zekâ Şiiri / Yavru Aslan'dan Konu Komşu'ya (Sempozyum kitabı)

       Hakkında Yazılan Kitaplar:

&  

Kaynaklar:

A  http://cumaduymaz.blogcu.com/

Şiirlerinden Seçmeler:

ALIŞMAK

bir şey var

dilimin ucu

dilimin karıncalanması

öyle uzak

bir söz besbelli

dilimde yarım

müşkül düşüren belli

oldum olası kendime kapı

çıkıp gitmek

içimde

kalmıştır

daha anlatayım

dilimin döndüğü

her şeyi bir gün

çıplak bulmak ortada

aklım benim

ne yapsın bir gün

kimeyse varıp

kapılara güzel cümleler bulmak

alışmak kapılara

güzeldir kilitler pas

güzeldir

çok zaman geçip geçip gitmiştir

insan alışkanlıktır

dilimin altı

Karayazı Dergisi, Sayı: 2, Haziran-Temmuz 2008

DOĞUM: SANCIM

                                 

 taşkın bir asi’ye yataklık etmiştir amik

suçludur

fırat

iki yakasını bir araya getiren

köprüleri yıkmıştır

(denir ki:

taze gelinlerden aldığı gülleri

dicle’ye sunabilmek için terk etmiştir

doğduğu toprakları)

ha/van’da dövülen su

ha bağrımıza saplanan Ağrı

bin dereden su getirilmiştir

bingöl için

meşe var neşe yoktur dağlarında

Kamu bilir

hangi çoban hangi sevdayı gütmüştür

ve ölüm hiçbir zaman

sarıkamış’taki kadar soğuk

göstermemiştir yüzünü

kana kana içtiğimiz pınarlar da

kana bulanmış neden

kim gelip geçmiştir yaylalardan

zamandan başka

diyarbekir

bildiği her şeyi susmuştur...

(kork/mayın diye bağıran çocuk

bacaksızın tekidir artık)

ah doğum

               sancım benim

kış görmüş

alkış görmemiştir

“Avunma Mevsimi” adlı kitabından

KIMILTI

kenarsız bir uçurum

insan düşendir

olsa da kenar tutmaz

insan:

iki yaka arasında

en güzel boşluk

kuyular boşsa güm güm ötendir

nasıl bir güzleyiz bahçelerden

dalında solmuş kuşlarıyla

insan yazdır

ve yağmuru sevmez

ve rüzgarı

kendi yara kendi sara

insan:

kendi bağını kendi bozandır

sarardık evet

güz açıp kapayıncaya

ey en güzel gülü bahçemizin

ey seni biz bile

nasıl kıyalım koklamaya

değil uçurumlara uzatmak

dünyayı soğuttuğumuzda

uzun kış gecelerini evlerinize soktuğumuzda

sizi üryan

it gibi dalayan rüzgarlara tuttuğumuzda

ateşimizi ocaklarınızdan çekip aldığımızda

onları(bize inananları) ılık bir tülle örttüğümüzde

değil baharları beklemek

ey en güzel gülü bahçemizin

kokmaktan korkma

insan oğludur

değil dikenine katlanmak

Duvar Dergisi, Sayı: 2

YAPA'YANLIŞ

beni yalnız bırak tanrım

gül kurutuyorum kuytularda

kuruyunca kül oluyor biliyorsun

yangına ve küle dilimi çıkartıyorum

dilimi eşek arılarına

dilimi dibime

kılıcımı kın'ıyorum

beni kesmiyor

beni büyümek büyümek

(beni büyüyünce ne olmak)

büyüyünce hiçbir şey olmak istiyorum

bir babam vardı

kıldılar götürdüler

çor çocukluğum

öyle eğri duruyorum

beni yanlış bırak tanrım

sokrana sokrana yaşıyorum biliyorsun

ben ermeden

aklım erdi

gavur oldum

cehennemine odun oldum

tanrım benim

beni bırak

ben oldum

      Heves Dergisi, Cilt. 14

YÖRÜNGE

sabrın demiri erittiği zamanlardı

o zamanlar ben

lanetlenmiş bir kavmin takviminde

sığıntı bir bayramdım

ateşten ve baruttan önceydi

payımıza düşen ömrü

angın ölümlerle sınayan neydi

neydi o anneler ki

çocuklarını sabahın bağrına beleyerek

umutlarını bileyerek

sözleri kamaşıncaya kadar susuyorlardı

gökyüzünün altında insanlar

kader çizgilerini bozarak

sınırlar çiziyorlardı

tanrılardan ve sanrılardan ibaretti her şey

gökyüzünün altında

söz ve anlam birbirine düşüyordu

o zamanlar ben

kitabı kutsanmamış acemi bir peygamberdim

biliyordum

bütün yollar bir silahın menziline çıkacaktı

yıkacaktı kumdan kalelerimizi zaman

önce kadınlar terk etti bizi

sonra mevsimler

bir yalan bulduk

o/yalandık

o zamanlar

en mahrem yerimizdi aşk

“Avunma Mevsimi” adlı kitabından

*Şiirler, Cuma Duymaz'ın izniyle yayınlanmıştır.