VURAL UZUNDAĞ'DAN ÜÇ ŞİİR

FIRTINA HEVESİ

asırlar geçiyor bir kentin üzerinde şimşekler büyümeyeli, derin

bir darbe gibi sonra yerküreye çakılan sağanak baktıkça göğe

is sarmaşıkları, vaktin duasında derinleşen sanki iki uzak beklenti

    

kor vedaların ikileminde döneniyor ateşin gövdeme çizdiği sınır

bekle diyor kör kuyulardan Dionysos, zaman da ıslanacak boşlukta

dökülen her kum tanesi camlara doğru azaltarak güneşi, çatlayan

kristal üzüm salkımlarından görülen ancak ayarsız terazi

kollarım düşüyor iki yana, kollarım iki bronz külçe: öğreniyor

belki uzam, kil’den yapılan sır sandıklarını. açılsa gözleri havanın

yalçın bir dağın doruklarından yukarı daha yukarı sallansa aklım

                

sayrılı bir iklimi konuşuyoruz kilitlenirken damarlarım aşk patikasında

sorulmuyor hiçbir adrese, nasıl varılır yeniden doğduğumuz kurgana o

gizleri açılmış, pulları dökülmüş, boyası atmış kemiklerimin, serin

kumullara uzanılan kıyıdan ancak lir ezgileriyle uyandırılan masum çatlak

gözenekleri açılıyor uzandığım her sancının, yankısı kısaltıyor ışığın ömrünü

daha kıssam akrebin gözlerini, strafor çevrilse zül çağlarından omurgama

serkeş bir rüzgârın kanatlarından yukarı daha yukarı savrulsa sabrım

yüzümdü ayrılan ve bir kâğıt zarafetiyle mimlenen, tabiat geri çekti

zarlarını uğultulu bir dehlizin koyuluğuna doğru, kan, damar, bükülen

cıva, nerde doğdumsa orda hileli bir kundak, çoğaltan erkil bir yanılgıyı

sesim de yok artık, ses s s s. im, belki bir işaret fişeği dönüp gövdeme çakılan.

kollarım düşüyor iki yana, kollarım iki bronz külçe: öğreniyor

mutlak güneş, kentin örülü karanlığı açmayacak hevesimi, çarpışsa gövdem bulutla

dingin bir ağrıdan yukarı daha yukarı bağışlansa kanım

“Sağanak, Şimdi!” adlı kitabından

İNTİBA

yüzyılların örttüğü efsunlu fırtına

râm eder göğünde daha kaç kez sular

incelmiş tayf, öğrenilmiş kavın nefesinden aşk

birbiriyle yer değiştiren iki mevsim

toprakla döllenmiş iki kızıl duvak

dağılıyor tarhlar, ölü çiçek tufanları

bir okyanustan açılanım sana

kıyısında kırmızı buğdaylar biten

deli yağmur, acemi poyraz, kekeme uçurtma

göğü yar

yar göğü

gerilsin kasıkları cennetin

hoş geldin!

dağınık avluların suyu

gece mahremi günahkâr semazen

kaç kez tavaf etti güvercinler

kaç kez döndü toprak

eğreti başak, yer yedi kat

gök boydan boya amber

yüzyılların kararttığı efsunlu sunak

daha kaç cemre bekler ebemkuşağı renklerin

geri geri çekilen ilkbahar uzaksa ne kadar

ömrü o kadar uzaksa limanlar, yeryüzü meleği

hangi ağacın meyvesi?

“Sağanak, Şimdi!” adlı kitabından

LAV VE FÜGLER

gümüş ve ışık olan tüm patikalardan geçiyor güzün devrik tanrısı

geçilen bir ten değildi oysa, kaybolmuş bir nehirden yeryüzüne

melekleriyle göç eden muteber sağanak. kalbim; ne kadar uzaksa

esriyen hatıralar, yatıştırıcı limandan soğuk bir akşama inen yüzün

ne kadar uzaksa bana ve göl şarkılarına o kadar küçük kaldı ellerim

     

fügler:

I.

yürüyor soluksuz ipeksi vuruşlarıyla, erken hüzün

yokuş değil, eriyik bir daldan çıkıyoruz göğe

diz boyu serçe ve kasımpatı ölüleri geride kalan

nefes aşka tını ilk duyuşundan başağın, düne yakın

II.

kırkikindi yorgunu kaldırımlardan tek uğrak, bahçeler

düşe kalka öğrenilen ahşap salıncak gibi yokluğun gölgesi

bunlar da vahiy oyunlara teşne sonbahardan armağan

bedensiz toprak, korunaksız tapınak; unutmaya yatkın

III.

hangi sığınak günahtı aynalara, di’li geçmiş zamandan

kasıklarımın acemi suçu, temmuz yangını bilsek

yine konuşmazdınız yine kırılırken meydan aşkla

kendini kendiyle geçen ıslak çöl, kanatsız zümrüdüanka

IV.

içine dökülen ırmakla boğulan her deniz poyrazdan sızı

öldürülen armonik dalgalar, atonal çığlık: annem!

bak kuşlar da kalktı ıslak bir istasyondan bak kuşlar da

heves kana özlem son duyuşundan sesin, külden aşkın

gümüş ve ışık olan tüm patikalardan geçiyor güzün devrik tanrısı

geçilen bir düş değildi oysa, taşmış bir okyanustan gövdene

melekleriyle göç eden muteber kasırga. kalbin; ne kadar uzaksa

kirlenen çocuklar, bağışlayıcı vedadan ılık bir akşama inen yüzüm

ne kadar uzaksa sana ve göl şarkılarına o kadar yalnız kaldı evler

“Sağanak, Şimdi!” adlı kitabından

 Vural Uzundağ

* Şiirler, Vural Uzundağ'ın izniyle yayınlanmıştır.