BAHTİYAR ASLAN

(15 Nisan (28 Aralık) 1971,  Ortaören köyü,  Elbistan / Kahramanmaraş - )

       İlkokulu köyünde, ortaokulu Elbistan’da, liseyi Kahramanmaraş’ta tamamladı. (1988). Fırat Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümünü bitirdi (1994). Aynı yıl Muğla Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümünde Araştırma Görevlisi olarak çalışmaya başladı. Aynı üniversitenin Sosyal Bilimler Enstitüsünce yürütülen Yüksek Lisans Programı çerçevesinde Yeni Türk Edebiyatı Ana Bilim Dalında, “Sezai Karakoç’un Şiirlerinde Kadın ve Aşk Olgusu” adlı teziyle mezun oldu (1998). Doktora eğitimini yapmak üzere YÖK Kanununun 35. Maddesiyle, İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsüne görevlendirildi (2002). “Cumhuriyet Dönemi Roman Kahramanlarında Kültürel Bocalama” başlıklı teziyle Doktorasını tamamladı (2009). Bir süre Muğla Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümünde görev yaptı (2009-2010). Daha sonra Ardahan Üniversitesi İnsani Bilimler ve Edebiyat Fakültesinde öğretim üyesi olarak çalıştı (2010-2012). Halen İstanbul Kültür Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümünde öğretim üyesidir. Üniversitede okurken bir grup arkadaşıyla Nilüfer isminde bir dergi çıkarttı. “Türk Edebiyatı” dergisinin yayın yönetmenliğini yapıyor. İstanbul’da yaşıyor; evli.

       Şiirleri, öyküleri, yazıları ve söyleşileri  Bizim Külliye, Dergâh, Dil ve Edebiyat, Gerçek Hayat, Nilüfer, Süveydâ, Şiiri Özlüyorum, Türk Dili, Türk Edebiyatı, Yedi İklim, Yom Sanat gibi dergilerde yayımlandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Su (2004, Babıali Kültür, 111 s.) 

& Kalaycının Dediği (2015, Okur Kitaplığı, İst., 112 s.)

Öykü Kitapları:

& Kentin Haberi Yok - Sessiz Hikayeler (2012, Kesit Yayınları, İst., 131 s.) 

& Cennetin Son Saatleri - Sessiz Hikayeler (2015, Ötüken Neşriyat, İst., 151 s.) 

      Deneme, İnceleme, Eleştiri Kitapları:

& Günebakan - Yeni Türk Edebiyatı Değerlendirmeleri (2012, Kesit Yayınları, İst., 213 s.)

& Muhan Bali’ye Mektuplar (Araştırma-İnceleme; 2015, Kesit Yayınları, İst., 272 s.; Kitapta on yedisi Prof. Dr. Mehmet Kaplan’a, on dördü Turgut Günay’a, üçü Behçet Necatigil’e, dördü Orhan Şaik Gökyay’a, dördü Andreas Tietze’ye, altısı Cemil Cahit Güzelbey’e, on biri Talat Sait Halman’a, onu İnal Cem Aşkun’a, ikisi M. Sabri Koz’a ve yedisi Uğur İbrahimhakkıoğlu’na ait olmak üzere toplam yetmiş dokuz mektup yer almaktadır.) 

Şiirlerinden Seçmeler:

RÜYAYDI

I

rüyaydı bir rüyadan akan saçlarınla gelişin

ikindi sonrası gelir gibi öldükten hemen sonra

çok var kalbimin atışını dinlemedim

çoktur bir ölünün elini aramadım kendi ellerimde

rüyaydı ölmeyi de unutur insan diyerek tekrarladığımız

kim var öldükten sonra unutmayan ölmeyi

kim kendi aşkının tanrıçası olarak yükselenlerden

yahut bir tanrı yanılgısıyla kendi aşkına uygun kadın yaratarak

ölmeden önce hatırlamadığımız ölümü

kim var öldükten sonra yanında taşıyan

aşkı böyle mi okumalı ölümün ağzıyla

II

rüyaydı uykudan ve ölümden evvel göğsümüze oturan

kapıda bir çıngırak gibi asılı duran

yahut içinden geçildikçe öten perdeler

-bize uzak doğu/mu hatırlatan çın çın ya da çin çin-

o fağfur kâsenin ağzından boşalan dünya çay gibi

öylece ölüp gittin benden benzersiz bir ses bırakarak

uzun asırlar sonra bir kitabın arasında

kurumuş bir çiçek gibi bir ses kapıda bir renk gibi

ağzım sonsuz bir çölün tadını diziyor söz ipine

rüya en güzel kelime en acı en gerçek

rüya bir çölün sonsuzluğuna çeper çünkü

kalbin hükmünün okunduğu tek ülke

III

rüzgârdı kalbinin bir yanı yazının rengi mektupların sırrı

her akşam okunup katlanan uzaklardı

rüyayı da okuyup katlayarak yaşıyoruz belki

ölümü de katlayıp çoğaltarak

çünkü göğsümün sol yanında parlayan bir ocak gibi adın

ağzımın kenarında kanayan kızıl bir lâle

ölüm karda yürüyen beyaz bir gölge gibi sokuluyor

rüyada öleceğim biliyorum gerçek bir ölümle

rüyaydı bir rüyadan akan saçlarınla gelişin

     Yedi İklim, Haziran 2012

TECELLİ

canımın ocağa düştüğü yerde bir ağaç

bir ağaç filizlenir diye oturup bekliyordum

siz bana “gel” dediniz orada ay vardı

çocuklarının gözlerine arpacık için sarımsak süren kadınlar

ruhtan yalnızca onlar anlıyorlardı

onlardan geçerek geldim dedim ya ay vardı orada

orada saçlarını toplayarak yatan ölülerin haberi dolaşıyordu

kubbelerin bir su damlası gibi sessiz sessiz uğuldadığı

bize meleklerine ateşi söndürmeyi emreden

tanrıyı anlatır gibi uzattınız elinizi

orada ölüme aşı yapan rençberler içinde gezinip durdum günlerce

bir tazı gibi koşan ayrılığı geçtim bir hamlede

elmaların içine saklanmış şeytanı

kanımla bilediğim bıçakla doğradım

ayın üstüne kan damlayacak sandımdı irkilerek gölgemden

kapkara taşları ruhumla boyayarak yol yaptımdı

oysa dudaklarınızdan uçan mercan kuşu

-daha önce görülmemiş miydi-

konacak dal ararken bulmuştu yüreğimin en titrek yaprağını

içimden insan fışkırıyordu hançeri nereme vursam

ve sizin bunda parmağınız vardı bir de gözleriniz

kurşun bir koku gibi sokuluyor dağlarda beklerken

alıp götürmesinler diye geceyi

ikimiz bir çıkrığın sesiyle ağlarken avluyu

kaç kere dolaşıyor aynı rüzgâr

ileride kubbelerin altında dünyayı omuzlarının üstünden seyredenlerin

gözlerinin toprak olmadığını söyleyin bana

toprağı ve kurşunu eriten gözlerinizin hatırı için

ölümle hafifliyor insan bunu toprağı dinleyerek öğrendim

çiçekler renginden yıkanırken hafifliyor

yaşadıkça bir kanat dileyin tanrıdan bizim için

yaşamak ağır ağır geliyor yaşamak ağır geliyor

aşk aşığın olmadığı yerde de vardır

toprağa çizerken kalbimin haritasını bir ağaç dalıyla

bunu böylece söyledinizdi

köpüklerin ışığının nasıl toplanacağını talim ediyorduk saçlarınızla

ben yalnız ölümü talim etmek istiyordum gözlerinizin önünde

ölümü sizin gözlerinizle görmek için

alçıdan günahlar işledik alçıdan ve kireçten

hiç kimsenin inancı geçemedi kendi putunu

biz geldik ve kapında çöl develeri gibi yorgun duruverdik

gölgemizin duvarları kana boyadığı bir vakitti

taşların kırılan yerlerinden güvercinler fışkırıyordu gömgök

canımın ocağa düştüğü yerde bir ağaç filizleniyordu