MUSTAFA MUHARREM

(1968, İstanbul - )

       Tam adı Mustafa Muharrem Tüfekçi’dir. Mustafa Muharrem, Talha Bedirhan imzalarını da kullandı.  İlk ve ortaöğrenimini Bursa’da tamamladı. 1990 yılında Gazi Üniversitesi Eğitim Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü’nü bitirerek öğretmenliğe başladı. Ankara, Mardin ve Bursa’da çeşitli liselerde çalıştı. Evli, iki çocuk babasıdır. Halen Bursa’da yaşıyor; evli ve iki çocuk babasıdır.

       Haftalık Ülke Dergisinde siyasal yazılar ile göründü (1996-97). Şiirleri, yazıları ve söyleşileri Aylık Dergi, Dergâh, Dolunay, Hece, İlkyaz, İpek Dili, İtibar, Marmara, Mavera, Mim, Şiirden, Türk Dili, Vivo vb. gibi dergi ve gazetelerde yayımlandı.

Ödülleri:

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& İsa’dan Önce Gül (1999, Hece Yayınları, Ank., 68 s.)

& Öç Terimleri (2002, Sır Yayıncılık, Bursa, 63 s.)

& Kemansız Kare (2006, Sır Yayıncılık, Bursa, 95 s.)

& Acemi Çisenti (2010, Hece Yayınları, Ank., 64 s.)

& Dikkat Köpük (2013, Okur Kitaplığı, İst., 64 s.)

& Yaprak Ahalisi (2016, İz Yayıncılık, İst., 64 s.)

      Deneme, İnceleme, Eleştiri Kitapları:

& Şiirin Fiilleri Hakkında (2002, Sır Yayıncılık, Bursa, 80 s.; Genişletilmiş 2. Baskı: 2016, İz Yayıncılık, İst., 118 s.)

& Korkudan Yontulmuş Bastonlar (2018, İz Yayıncılık, İst., 130 s.)

Şiirlerinden Seçmeler:

       

EKSİ SÜLEYMAN

benim belkıs ben örümceğin   

kumla konuştuğu lisan  

ses heybesini şeylere boşaltıp  

yüzün uçabilecek yüksekliğini  

bağışlayan serçeye 

şarabın al kabilesi ve 

bir şan değmemiş  dudağı ekmeğin 

seherin bu kaçıncı emri  

bu böğürtlenin  

bu kanın kekeme skeci  

benim belkıs   

ben su sâzendesi  nisan 

kim 

eye gibi sürter içini kesemedikçe geceye  

kim  

iliğinde müzevir bir gök için  

tasvir akrepleri için 

kelime için   

söz için   

yakamozu güvey veren bilmeceye     

benim belkıs   

ben geyik endişesi ben av 

unutuşun bastonu 

ökçeleri rüzgârdan yontulan sav    

  

benim belkıs 

ben kendimi yağmura 

“çöl intihar etmez” hükmüne delil  

diye asan    kapındayız ben ve mağara  

yani kuşlar işaretin tekerlekleri  

yani kavlimizin zenaati mutlak bora  

sen beni kılıcı kör beyazlık san   

benim belkıs  

ben olmayan süleyman

“Öç Terimleri” adlı kitabından

GAREZ

kuşlar gitti  

yağmursa duruş alametleriyle dişi bir org

tıyneti edindi şehir 

ve hiçbir kuşku bilmez öpüşmek nedir 

nasıl bir dudaksızlık şavkı bu 

sözcüklerin zangocu 

incir için yedek peri 

ıskartaya çıkmış bir ısırık elma için

hançer bahaneleri pazenin ve tülbendin 

kuşlar gitti

ödlek vaadler vadisinde 

bisiklete biniyor ümmi gece 

bir babanın alnı kırış kırış 

bir anne 

saçların ilmine yuvalanarak 

sunuyor sur ihtimalleri heybesini geyiklere  

bir kızdaki kar iniyor meleksiz 

sönüyor bir çıra  

künyelerin fesadına kanarak

  

kuşlar gitti   

her ağaç

uzak gündüzler iblisini anarak    

esnemesinden müzevir mevsimler silkeleyen bir kadın  

sayılır  

kuşlar gitti 

artık alnımız yetim şarkılara pusat kalır

bir us kıpkızıl kapanarak 

üzümler öder mahşerler alır

  

kuşlar gitti 

delinmeden saf ağrılar sepeti seher  

tekme gibi vurmalı yabanlığı çisentiye 

çarşıları yakmalı  

elimizin batık kalyonlara kardeş 

menekşe vezniyle 

bir manolya koparıp bir şairi öldürmeli  

gülsek bile perçemi softa ilgisizlikler 

sarışın Bizans dengeleri 

ve ayin

ağustos mızmız  

yemin dilber             

kuşlar gitti  

kaç deniz varsa 

çocuk başlarına dair hırçın menkıbe 

kaç kemanı yalamaktan oluyorsa  

gökteki pütürlerin oynadığı ganyan 

orda namlulara sevgilim aç kediler sürmeli

“Öç Terimleri” adlı kitabından

UYARI

dünyalı bir şey mi ellerinden edindiğim yankı

elma düşüncesiyle, suyla tüylerimi onayan?

dans acizliği bize balkonda yağmurla isa,

denizi felsefenin ve zikrin başına koyan.

hatırla! ürkekliğimi kanıtlıyordu lale:

epik yanılgılar omuz vururken kabaca, şehir

bizi alfabenin o nobran faytonuna kilitliyordu;

bizi lakap takınarak kabuslar, küller ve şiir.

ben yürürdüm, ışıklar parçalarından tutup

sürüklerdi meydanlara bakış bahçeni.

genç kızlar olurdu pastel seyyah, yolun yanağında!

uzak çimenler bir dua gibi tekrarlarken seni.

seni, ey yazların o mayhoş santuru!

ey bir kediyi ağaçla konuşturan imlası kör dil!

bir adım atsak menekşedeki yemine doğru

yüzünle başlardı su, siyah kaynarken iskambil.

hatırla! kana kalkıyordu otobüsler,

kalbi durmuş harflerden, tellaklardan çok sonra.

kana: lambaların mazeretini başka ne süsler?

kana: kirpik destanlarına, mimozalara.

gözlerine ait bir vecize bu sabah, bütün gök

savaşla pekmezin ilişkisi üstüne kuş temsilleri:

bir tayı çözmüş, bir hırsı anlamış olacağız

çökertince gövdeyi dokunuşun o deli zilleri.

Hece, Sayı: 68