BELGİN GÜNAY

(1980 - )

       Şiirleri, Akatalpa, Denizsuyukasesi, Mor Taka, Mühür, Şiirden vb. gibi dergi, fanzin, gazete ve eklerinde yayımlandı.

Şiirlerinden Seçmeler:

EPİNEPHELUS MARGİNATUS

Aynada gözlerime baktığımda,

Uçsuz bucaksız sessizliği duydum.

Sorular sordum öfkeme;

Karanlık balığına krater göllerinin,

Dilsiz cevherime.

Nice olduğunu anlattım ona,

Tözden bir evren düşlediğimi söyledim,

Şeklin gayb olduğu.

Dedi ki “Kandırmayın kendinizi Lord’um”;

“Eni sonu siz de herhangi budala fanisiniz

Bu kol ve bacak, kelle ve gövde ambarında.

Kendiliğinden ve benliğiniz uğruna var olmak

Değil meseleniz.

Bu denli dallandırıp budaklandırdığınız acınız,

Salt leziz bir av.

Kabul edin,

Ben değilim sizi var eden şey;

Varlığınızdan duyduğunuz utanç

Ve korku..!”

EVDEN UZAKTA

“Masal bitkileri sarıyor kafamızı,

kendi mitine tapıyor herkes;

Babil, yıkıldı çoktan!”

Souad; Benimle gelir misin?

Bu akşam ayrılıyorum şehirden; eve giden son şiirle.

Benim de pırıl pırıl bir çöl yaşıyor içimde,

Evimi ellerinde taşıyan.

Ayakları deniz, köpürüyor,

Yemişler yüklü bir nehir dökülüyor

Narin bileklerinden,

Yüzüne çarpıyor suyunu.

Sırtını mavi saçlı dağlara yaslamış

Avuçlarında telleri.

Sedir ağaçlarım da vardı üstelik,

Çakıl taşlarım,

Kertenkelelerim.

Göğsünü dağ rüzgârlarıyla dolduran güzel mağaram;

Şimdi sen ol.

Souad; Bana öyle bir söz bağışla ki;

Burada olmayalım artık.

HASTANE BAHÇESİNDEKİ BANK

sarp kayalıklarla ıslak longozlar arasında koşuşturan,

diyeceklerini portakal kabuklarına diyen,

bıçaksırtı kız çocuğu, şehirlerarası atlıkarıncalara abone.

acıt beni, güneş görmedik kutuplarımı acıt,

bu bizi götüren, ambivalan topografyası mazosch dudaklarımızın.

muhtacım dalgalanmaya, tüm küreme sıçrıyor ikililik çünkü,

çarpışan gezegenlerin sesini dinle, o benim

kavlim, bozmam inadımdan tertemiz o benim ağrıyan yanım.

atlarıma yer açtın ki indim çıktım yokuşlarını dört nala ben

ve eski bir lunapark türküsü döküldü yere,

"beni kimse anlamıyor" makamından;

işte buna sallarım kalçalarımı, işte tozlu yollara düşemeyen biz,

ne verdin bana; bahar ayları taze nane kokusu,

lavaboda sebze yıkayan masumiyeti kollarının,

saçların sandıkta.

eksik kalıyor tüm kollar bana, yok kucaklayabilen dikenlerimi;

biz buraların unutulmuş melekleriyiz, rüyadayız deliksiz,

hatırlamadıkça kendimizi başka da kimsenin gelmeyiz aklına

emin ol, unut kendini. bulurum belki diye, onaylamak için

kabuğumda açılan yarıkların yanıtlarını, acıt beni,

acıt, kabarsın suları kendine kanıt aramaktan yılmayan bedenimin.

HORTLAKTA

Kem geldin cefa getirdin hortlağım!

Kimsenin anımsamadığı bir alfabeyle

Yazıyor öyküsünü şeyler,

Tenime ateşle kazıdığım kan harfler

Ellerini gırtlağıma götürüyorlar yine,

Lanet kutsal mancınığını hazırladı:

Dışarıya, en dışarıya fırlatılacağız...

Üzerine kusulmuştur sahici ışığın, karadır ışık,

Ateş ise ıslak, soğuk ve dışkın.

Elbet yakacağız şimdi tenimizi

Onlar öğrendiler yüzmeyi, kurtuldular tufanlardan

Alevler sarsın artık bizi!

Kül, Ağustos 2002       

İÇKUMSAL

güneş tepede, çamur bulanığı sarı bir yaz günü.

köprünün üzerinden dereye atlayan beyaz donlu çelimsiz oğlanlar

yırtıyor öğlen uykularını.

boklu dere, küçük balıkçı motorlarını ufka kavuşturuyor

gölden denize, denizden göle, şehrin yorgun ama gülümseyen kenarlarını,

kuytu çizgilerini taşıyor motorlar.

dört başı mamur bir yarınsızlık,

suyu evin bellemenin yüreğine serptiği naif emniyet duygusu,

suya güvenmenin ve bağlanmanın meyvesi,

hürriyetle yürüyen bir iç ferahlığı ve istavrit.

bir adam, bir yengeç bırakıyor teknenin kıç aynasına

yüzme öğretmeye çalıştığı küçük kız korkar da suya girer belki diye,

oltaya dolaşıyor kız, iğneler bacaklarını kanatıyor telaş edince.

göz yaşlarının sonu mutlu, şehrin en denizci mahallesinde

bir çocuk daha yüreğini yumuşatacak dalgalara yürüyor.

yüzen, balık tutan, sıcak lakırdılar eden insanlar,

tükenmeye yüz tutmuş bir düşte yaşadıklarından habersiz,

kendilerini yazıyorlar.

sonra seslerin rengi soluyor, serinliyor.

bahçelerinde solucanları, salyangozları, ballıbabaları tanıdığımız loş evleri,

cılız banliyö ağaçlarını, hayatı boyayan yosun kokusunun göğsüne

çelikten dev hançerler saplanıyor, göğü değil belleklerimizi deliyor.

dipten bir sızı tarıyor kıta sahanlıklarımızı,

kumsal artık sahiden içimizde.

İPEK DİLİ

dünyadan uzak

karanlık bir köşede

şakıyan birbirimize dokunurken

yalnızca ikimiz arasında akan o dil

aşkın ipeğini dokuyan dil

bizim olurdu hayat, öğrenebilseydik

onun örümceğiyle konuşmayı

gözlerimi araladığımda beliren naif yüzün

ruhumun madencisi

bir mağaranın derinliklerine inerdi

başında lambasıyla

kendi karanlığımdan da bir parça vardı sende

yaralarıma denk düşen yaraların da

gözlerimi araladığımda yüzündeki bakış

aradığım kadını yerine koyup

ruhuma ağırlık eden adamı içine çekiyordu

sen ki istesen martılara kanat olur

istesen lodosa binip gelirsin

yoksun ya yanımda sabah pencereden zihnime süzülen rüzgarda

şimdi bekliyoruz zamanın yorulup evcilleşmesini ya

bize ne gerekse, hepsi ipek dilinde yazılıydı bir zaman

KAYIP DÜNYA

Dünyanın var olduğu zamanlarda benim

canım yanardı ve ölmediğimi anlardım

uyurken kediler, ilk yağmurlar, fırtınalar perdeleri şişirirken.

Kırtikoz kadınlar vardı ki hepsi birer turunç bahçesi,

ıssız tepelerde, fırdolayı diken ve içi kan dolu hendekler...

Arada bir kıyıya vurup parıldayan omuzlarıyla

ağlardan aklı yuğar, şehveti toplarlardı.

Göçebe balıklarsa ruhları kayıp adamlar,

ölümleri o kokulu çiçekleri içlerine çekerken oldu,

kadınların memelerinde açan.

İşte ben turunç kokusuna aldandım.

Adını bilmediğim en temiziydin korkularımın,

kalbimin bir köşesinde sessizce çağlayan

yabani, yabani, yabani bir su.

Sessizliğin ülkesini yıktım ben

senin sadece gidiş biletli iki kişilik söylencendeki.

Kendimi hangi bahçeye eksem

ne kök saldım ne rüzgâra kattım tohumumu,

belki kırılır düşer diye görmediğim zincirlerim

talan ettim ne varsa bana sahip olan ve sahip olduğum.

Sen o talanın içinden geçen bir yolcuydun.

Akatalpa, Sayı: 132, Aralık 2010

VARSIN SEN

Yaz ortası, sesi ilk oklarını fırlatır gibi sabah güneşi,

alacakaranlık serininin hemen ardı, bozkırda kadife zaman,

kayalar kızıla çalmaya başlıyor, dağları tırmanıyor Akdeniz kokusu.

Birkaç saat sonra benimle konuşan o surların dibinde

çimenlere uzanıp kitap okuyacağımı,

kemiklerimin ısınacağını müjdeliyor ışık.

Turunç çiçekleri beni bekliyor.

Açlığımın içinden geçip geldim sana, yoksunluğu yırttım,

öfkem hatırladıkça yeşerdi sokaklar ve

onlarca ciğeri dumanlı ve soğuk kenti yıkadım.

Bir hayaletsin, okşuyor nefesin omuzlarımı, kaçıyor

efsun, sen yitiriyorsun kendini, ben buluyorum!

Dinle, daha korkunç ve daha güzel ne var,

hem var olmayan hem de camdan bakan şövalyelerin

sevişmesinden, sevmesinden gözleri çakmaktaşı iki delinin birbirini?

Kimse inanmıyor artık ağaçlara sarılmanın kerametine,

ben direniyorum, ağaçlıktan başka hünerim yok,

ormandan başka evim. Haritam sonsuz sarhoşluğunsa sevgilim,

ben bozkırda taşan bir iç denizim, kuru çalılar arasında ağaç.

Yol ısınıyor, ışıyor ağladıkça ben, diyorsun ki çok uzaklarda gözlerin,

yanında, aydınlık tarafındayım, bana sarıl.

Şırıldıyor, dinle, saçlarını okşadığım yerde küçük nehir.

Akatalpa, Sayı: 124, Nisan 2010

VODOU DAVULU

mutfaktadır iki kadın, biraz fasulye, biraz pirinç

derken rahvan giden bir at arabasındadır yüreğimin kilidi

açılır kafes, kanlı cevher boşanır yola

bir çayıra çıkarız kentin orta yerindeki o mağaradan

her yanda köpekler, ballıbabalar.

rüyalarını bana postala sevgilim

onlar ki çaresizliğimizin şarkıları

bir tutam çimene yüz sürer kedi

bilmem hangi tutsak çayırın şehvetidir

bu bende büyüyüp duran.

dummm dum dum du dum dummm

taşlar anlatıyor ben dinliyorum

orada bir ben varmış kendini çağırıyor

hanidir gitmeye korkuyorum.

ayaklarımı geri alıyorum anne, beni yürüme artık!

mutfaktadır üç kadın ve akşam güneşinde kızarır patlıcanlar

en alâ cinayet masasıdır bu ohhh...

tam tamm tamm ta ta tammm

beni içine çekmeyen toprak

yazının düzünde ıssız bırakan rüzgar

kıyısında durup incisine el sürmediğim her derya

kabuğunu delip geçemediğim her yumurta

bin asırdır hayaletler izledim buzlu camlardan

şimdi ben size soyunuyorum!