BEŞİR SEVİM

(30 Mart 1981, Batman - )

Şair. İlk ve orta öğrenimini Batman'da bitirdi. Mersin Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü’nden mezun olduktan sonra aynı üniversitenin Sosyal Bilimler Enstitüsü'nde yüksek lisansını tamamladı (2002). Bitirme tezi: “Hüseyin Ferhad Şiirinin Kültür Sözlüğü”. Bir süre Batman'da öğretmenlik görevi yaptı. M.E.B. Talim Terbiye Kurulu’nda çalıştı. Bilal Kolbüken'in editörlüğünde çıkan Kül Öykü Gazetesi’nin yayın kurulunda yer aldı. Halen Ankara'da  edebiyat öğretmeni olarak görev yapmaktadır..

1999’dan beri şiir, yazı ve söyleşileri Akatalpa, Cumhuriyet Kitap, E, Edebiyatta Üç Nokta, Esmer, Islık, İmgelem, Kaçak Yayın, Kitap-lık, Kül Öykü, Pitoresk, Sonra Edebiyat, Şiirin, Varlık, Yaratım, Yasakmeyve gibi dergi, gazete ve eklerinde yayımlandı.

Ödül: 2004 yılında "Mürûr-ı Zaman" adlı şiiriyle Arkadaş Kitabevi Şiir Ödülü'nü,  2005 yılında "Kayıp Sözler Divanı" adlı dosyasıyla da Arkadaş Z. Özger Şiir Ödülü, 10. Yıl Pagasist Özel Ödülü'nü aldı.

Yapıtları: Şiir: Yalancı Kehribar, 2006, Mayıs, İzmir; Bildiğim Bütün Kırmızılar, 2019, Everest, İst.

Şiirlerinden Seçmeler:

AĞIR KESİK

yanan kibritin

boynunu bükmesi bir tükenişti

…gördüm.

o büyük suskuyla düştü

korunaksız balkonlardan ömrüm.

camın kenarından

girdi içeriye o karanlık.

or’dan düştü bu serçe,

bu suç…

kendini tellerinden kanatan

bir kemanın sesiyle

kalbimdeki çatlağı büyüterek

nasıl da geçiyor zaman.

ki et ve kan

hoşnutluğu değil tenimde yatan

öyle bakma, çok eski sevdim.

sondan başladık söz’e

şimdi başa dönelim.

her ne varsa yalan…

bir yılan sayıklar

kendileriyle bu rüyâda,

tüm yalanları kadınlar

çiçek kılığında saklar.

bur’da uzak

“gözlerini kısıp ardından bakmak-“

-la başlar… yol uzar

çünkü sabır,

boşluğa ipek tellerle yaslanır

diye…söz,

dirimin ölüme kınsız yasıdır.

hayat! ölü biri gibi uzuyor gövden

irinler, siyahlar akıyor

uykusu ağır kesiklerinden

kendini tekrar ederse

aynalarda suretler

şehirlerin arka yüzlerinde

iç çekişini saklar gölgeler.

her şeyi ben inkâr ettim râvî

artık ters çevirme kum saatini.

yol gitmeye meyillidir,

belli bir

vakti yoktur akıp gitmenin

ne gündüzdür

ne de gece…

mesafelere yol taşıyorum işte

uzak yakına gelebilsin diye

diye…

AĞLAYAN HARFLER MASALI

adındaki ağlayan harften başlayarak

öpüyorum seni aşk,

dedim ve dilimi verdim kışa,

yüzümü döndüm güneşe başladım son-

ra’nın masalına… dediler

iyi şeyler de vardır hayatta

iyi şeyler de… karın yağması,

yağmurun ıskalamaması gibi iyi şeyler…

dedim iyi şeyler de gelir bazen başımıza.

dediler kalbin tam ortasında unutulacak

ayak izleri olsa da… gün gelir bir rüzgâr

nasılsa gün… gelir bir rüzgâr daha…

bir rüzgâr böylelikle siler izleri

kalp katran… ve taştan yoğrulmamışsa

iyi şeyler de gelir bazen başımıza

dedim yanlış anladı beni herkes sonra.

iyi şeyler de dediler… sustum da susamadım

yalnız dedim, yalnız iki harf var bu masalda

ilki tüm aşkların… dediler, ah akşamların

ortasında ağlıyor mahsur ve mahzun

içimde kalmış dedim ikincisi.

dedi, adımdaki ağlayan harften başlayarak

beni öper misin aşk?

ağır sustum ve uzun… diyemedim

ah aşk…

göz yaşın damlıyor

kalbime… eğil de

gözlerimde biriken harfe bak!

CİN MASALI

kirpiklerinde kar biriktiren

bir kadın anlattı, ben yazdım.

kırk parçaya bölünmüş bir…

kalp kadar darmadağın

geldi ve bozdu dengesini dünyanın.

o an ikiye bölmüş kendini zaman,

ve acı; bir yılan…

uyanmış ağır uykusundan.

ben râci, aşksız ve dahi imansız bir cin…

yersiz bir karanlık dolanıyor aklıma,

deniz eski bir şey bizim oralarda.

unuttuklarımın tarihini tutuyorum sonra.

ağzımda yalanın tadı,

hiç unutmam…

yerini yadırgayan bir eşya kadar

pişman ve mağlubum yaşananlardan.

kanla başlamam gerekti masala

kara bir şeydi… kırışırdı alnımla

kalplerindeki çatlaktan sızdım onlara.

insan denen şer kavmi

gurbetimde çarptı beni.

şimdi aramızda duran

nasıl bir taşsa

çarpıp gidiyorum uzak’larına.

hem kör hem çolaktım

ebced hesabıyla ‘aşk’

kadar yıl yaşadım.

ipini kaçırdığı uçurtmaların

yasını tutan bir çocuğun aklı

ve demirden dudaklarıyla

öptüm ağızlarını.

sen beni anladın mı

tükenir her şey… anlama boşuna

kışa döner sonra temmuz da.

dilimin dönmediği sözcükler var

boğulduğum denize inanırım ki aşkla…

bundandır ellerim dilimden daha zalim,

kırık bir dizede dirildim.

var git muştucu, tebaa’na söyle

ben ölü değilim!

ben ölü değilim!

ben ölü değilim!

KALP MASALI

yeniden inanıyorum siyaha

ve kana tutuyorum derimi…

ateşe, inanma diyorum

bazı sözcüklerin gazabı

korkutabilir seni, ölüysem

diri tut kendini

yığılıp kalabilirsin

boynuma inmekten

yorulan bir kılıç gibi.

esmerliğim… inan güneşten

değil… ah ki kalbimden

bu bir öçtür vaktinde

mutlaka alınması gereken

beyazdan ve kirlenmeyenden.

gözlerini kısıp uzaklara

bakan bir korsan…

boynunda ter, saçlarında

tuz… o zaman

dizlerine sermiş haritasını

sus parmağıyla gösterip

kalb’in doğusundaki

siyah bir noktayı…

‘beklemek’ sanmış korsan

aysız geceyi,

bir çeneye inmeyi bekleyen

sıkılı bir yumruk gibi.

bir süre sonra susup dinlemiş

beden’in kalb’e söylediğini;

−ağırsam yok senden başka

                 hiçbir şey’im.

at kendini, hafiflet beni

                 ey kalbim!

Akatalpa, Sayı: 128, Ağustos 2010

KAN MASALI

dünyanın yüzüne kahredilmiş

bir yaradır nihayetinde… insan!

dünyanın yüzüne kahredilmiş bir akşam

gibi dağılsın içinize bu duman, bu şüphe

siz, pardon, en çok neyimi sevdiniz?

en çok gözlerinizi… benim gözlerim

unutmuyor bazı şeyleri… sözcüklerin

yalan söyleyemediği gibi…

işte tam burada kar yağar,

bembeyaz bir masalın ortasına güzel

kirpiklerini örmüştür bir uykuya rapunzel.

ki ben yaşlanıyorum ah o zaman.

durmadan bir kıyı arıyorum

kendime ilmek atıyorum bir ilmek

daha bir ilmek düğümleniyor daha

kapkara bi’şey taa şuramda

bir dal elif gibi

çiziyor kalbimi.

kapanmayı bir kapıdan öğrendim.

ah nasılsa insan, unutarak

söndürüyor yüzünde biriken

yağmuru diyorum ve dökülüyorum buraya.

payına düşeni alsın herkes ve kimse

bağırmasın kuyularda adımı, artık

değilim. bakmayın hala kanadığıma

yazdım ya demin buraya

gelmem bi’ daha masalınıza.

ey etimde kamaşan bıçak!

görüyorsun ya kan

kurumadan pıhtılaşıyor insan.

Edebiyatta Üç Nokta, Sayı: 2, Bahar 2009

YALANCI KEHRİBAR

her şeyi ben inkar ettim ravi

artık ters çevirme kum saatini.

sayfaları çevirmek için ıslattığın

parmağın kadar mutluyum. yalan değil

insan gibi hafif şeyleri çeker kendine aşk

kaçacak yer yok yüzünde..düş değil

her şey masal…uçuruma gül atıp da

yankısını beklemek gibidir aşk.

sarı mumdan kızıla çalan kehribar

ateşe büründü, tespih taneleri ve meşk

ip kopunca dağılıverdi masal, yıkıldı kalp.

bir varmış bir yokmuş aslında aşk..