COŞKUN KARABULUT

(5 Kasım 1956, Sarıkamış / Kars - )

      Şair ve yazar. İlk ve orta öğrenimini Sarıkamış'ta tamamladı. 1980 yılında Hacettepe Üniversitesi Sosyoloji Bölümü’nden mezun oldu. Mersin, Adana, Fethiye ve Kuşadası’nda çeşitli bankalarda yöneticilik ve müdürlük yaparak emekliye ayrıldı.  Emekli olduktan sonra bir süre Fethiye’de otel işletti. 2005-2014 yılları arasında Ölüdeniz Belediyesi’nde Sanatevi Müdürü olarak çalıştı, Ölüdeniz’i bir sanat beldesi yapmak için gayret gösterdi. Muğla, Fethiye'de yaşıyor; evli ve üç çocuk babası.

       İlk şiiri, Mersin'de yayınlanan Senfoni dergisinde çıktı. Şiirleri ve yazıları Adana Çağdaş Yaşam, Afrodisyas Sanat, Aykırı Sanat, Edebiyat Güncesi, İlkyaz, İzmir İzmir, Lacivert, Maki, Söylem, Şiir Defteri, Tay, Tını, Turunç, Yeni Adana vb. gibi dergi ve gazetelerde yayımlandı. Şiirlerinde hayata ve olaylara esprili bir bakış açısıyla bakmasını bilmiştir. Duru ve akıcı bir Türkçe'yi başarı ile kullanmıştır. Yazılarında, şiirin temel sorunlarına eğilmiştir.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Taramak Gökyüzünü (1993, Tını Yayınları; 2. Basım: 1994)

& Bizim Olan Ne Var Ki (1996, Toplumsal Dönüşüm Yayınları)

& Aklımda Sen (2002, Atadost Yayınları:27)

& Çizgi (Seçme Şiirler; 2007, Land of Lights Yayıncılık, Fethiye)

& Beni Zamansız Bırak (2007, Land of Lights Yayıncılık, Fethiye)

& Beni Zamansız Bırak (Toplu Şiirler; 2010, Sone Yayınları, İst., 144 s.)

& Pılı Pırtı Şiirler (2012, Bence Kitap, 90 s.)

       Anlatı Kitapları:

& Sözcükler de Ölür (2009, Sone Yayınları, İst., 86 s.)

& Kolay Görünen Zor: Şiir (2012, Bence Kitap, 106 s.)

Kaynaklar:

A  http://www.coskunkarabulut.com/

Şiirlerinden Seçmeler:

ABBAS

ben sana değil

beni sana getiren

yollara vurgunmuşum

meğerse

bana yine yol göründü

hadi eyvallah

ACELE

zamanı gelince

göstereceğim sana

diyordu

dayanamadı

zamanı gelmeden gösterdi

AKLIMDA SEN

sen bir okyanussun

duruyorsun orada

tertemiz, mavi

ben

güneşin erittiği karsuyu

geliyorum sana doğru

delidolu

bozbulanık çamurlarla beraber

olur ya

uçup gidersem

ulaşamadan sana

kaybedersem yolumu ya da

gökyüzüne bak arada

bir bulut göreceksin

hüzün yüklü ve yalnız

iki damla gözyaşını getirmiş

zor bela

iyice bak şaşacaksın

masmavi!...

AŞK

aşk birinin

yerçekimini unutup

uçmaya kalkışmasıdır

sonra

kafa göz dümdüz

yürek külhışır

AŞK DÖNÜMÜ

neden geceye bırakılır iş

ve hep

karanlıkta atılır

doğacak çocukların ilk harcı

ruhlarına işliyor karanlık

bir özlem mi duyuyorlar nedir

direkleri yakıyorlar

lambaları kırıyorlar

her yanda

sonra

sonra ülkem kapkaranlık

diyorum ki

gün doğarken sevişmeli

öyle dört nala falan değil hem

usul usul

adam gibi

güneşi sindire sindire

gelsin sonra beyinleri pırıl pırıl

güneş yüzlü çocuklar

ne dersiniz

bir de böyle denesek

yetti artık

ikide bir karanlık

ikide bir karanlık

BEN OLMAZSAM

sevgiyle anlam kazanır

denizin mavisi

ilkyazda yeşillere bürünmesi doğanın

sevgili varsa güzeldir

eylül'de hüzünlenmek

savrulan yaprakların ardından

sen olmazsan

ne fırtına ne rüzgar

dalgaların kayalara vurması

ne de ay, yıldızlar ve güneş

hıçkırarak ağlaması bulutun

sesi çıkmaz yetimlere dönerler

anlamı yok sevgisiz

ne doğanın ne senin

ben olmazsam sevgi de yok

güzelim

BENİ ZAMANSIZ BIRAK

çok mu zordu paylaşmak

yıktın da koca bir zamanı sırtıma

bakıyorsun umarsız

gücüm yetmiyor sensiz

ya gel gir içine zamanın

ya da çek al sırtımdan

beni zamansız bırak

yoruldum

     

(B)OYUNCU

Böyle bükük bırakıp gittiğin boynumu

El alem dik görsün diye bir ömür

Kaç ömür tükettim biliyor musun

Biriktirdiğim vazgeçmelerimden

Yeni bir boyun yaratmak için

EMEKLİ ELEK

unumu eleyip

eleği astım duvara

yılların eleği alışmış

ne bilsin unun bittiğini

sarsılıp düşüyor duvardan

içinde un var misali

elermiş gibi yapıyorum arada

sonra yeniden duvara

maksat gönül koymasın

GÖR’ÜŞ

seni ilk gör’düğüm zaman

elim ayağım titremişti

zamanla alışıyor insan

daha nicelerini gör’düm sonra

gör’ülmeden iş yapmıyor hiç kimse

gözlerini toprak doyursun

götürüyorlar memleketi

göz gör’e gör’e

           

İNCİR ÇEKİRDEĞİ

dünyanın en küçük şeyiymiş gibi

küçümsenir nedense hep

incir çekirdeği

nice insanlar bilirim oysa

bütün dünyaları

bir incir çekirdeğini bile

doldurmayan

İNSAN OLMAK NE GÜZEL

ölümü bile bile insanın

yaşamı şölene dönüştürmesi

ne güzel

doğan çocuğuna sevinmesi

şerbet içerek kutlaması

ilk dişi çıktığında

diş hediği döküp

okuma bayramında

kırmızı kordela takması

askere gidişinde

sünnetinde nişanında

kızını gelin edişinde

düğün dernek yapması

yaşamın her anını

şölene çevirmesi

ne güzel

sonra aşık olması

sevdiğini kıskanması

yemeden içmeden kesilip

günlerce hasta yatması

ölümü bile bile insanın

sevdiğine kavuşunca

sevinçten havaya uçması

ne güzel

büyüklerin ellerinden

küçüklerin gözlerinden

dostlarının yanağından

sevdiğinin tam alnından

öpmelerden bile

anlamlar yaratması

ne güzel

sevinçleri, acıları

dostlarıyla ekmeğini paylaşması

acından öleceğini bilse

namerde minnet etmeden

dimdik durması insanın

ne güzel

anasına atasına

öldükten sonra da sahip çıkması

yedisi, kırkı, elli ikisi

her fırsatta dua edip

ölümü de yaşama dahil etmesi

ölümü bile bile insanın

yaşamı şölene dönüştürmesi

ne güzel

KENDİME NASİHAT

"düşmem" deyip efelenme

bir gün gelir

düşersin

düştüğünde

tam da düştüğün yerden

yine kendi ellerinle kalkacaksın

ellerini korumayı

unutma

el aman dileme sakın

ne eş dost

ne çoluk çocuk

aman ha

kaldırsınlar diye

ellerini verme sakın kimseye

kaldırmak şöyle dursun

kollarını taa kökünden kopartırlar

ömrü billah kalkamazsın

yerinden

bir de

düştüğünü belli etme kimseye

bir şeyleri arar gibi oyalan

bir halt var zannedip

merak edip

dursunlar

ÖPMEK ZAMANI

" zaman geçmiyor"

diyordu

"öpeyim geçer" dedim

Geçmiş

Şİ/F/İRİ KARANLIK

gülüp geçersiniz siz

gün ışığında okuduğunuz

şiirlerime

oysa ben

şi/f/iri karanlıklarda yazmışımdır

onları

kimse görmesin diye

ağladığımı

ZIRNIK

bütün kokuları senden öğrendim

her kokuyu koklattın da bana

nedense hiç

zırnık koklatmadın bugüne kadar

hayret