İNANÇ AVADİT

 (1981, İzmir - )

    

Turizmcilik, makine operatörlüğü, aktüel fotoğrafçılık, müzecilik gibi birbirinden bağımsız işlerde çalıştı, çalışıyor. İstanbul’da çeşitli galerilerde gerçekleştirilen resim sergilerine metin çalışmaları yaptı. Fotoğraf çekmeye devam ediyor. İzmir’de yaşıyor.

       Çalışmaları öncelikli olarak edebiyat üzerine kısa denemelerle başladı. Bir yandan 2010 yılında yazımına başladığı ve henüz yazım aşaması devam etmekte olan ilk kurgu/deneme kitabı “Palmiyelerin Altında” adlı çalışmasını sürdürüyor. Şiirleri  Çün’, Duvar, Karayazı, Natama, Palaspandıras, Sakat vb. gibi dergi ve fanzinlerde yayımlandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Buradan Kurtulmak Bize Kaldı (2016, Natama Yayıncılık, İst., 48 s.)

Kaynaklar:

A  http://www.karanlikoda.org/egitmenler/inanc-avadit

A  https://oavadit.wordpress.com/

Şiirlerinden Seçmeler:

“ben ayrılıyorum, hadi siz de yavaş yavaş dağılın artık”

ben nerede hata yaptım oturur bir bir sayarım aslında,

saat bile verebilirim uzayı bir anında durdurup, üzerinde uzlaştığımız saatler söylerim sana,

bak, derim, ben tam şu anda, güneş tam şu konumda, dünya güneş’e şu şu açıyla yaklaşıyorken,

akreplerin, cetvellerin ve adımların kendilerini ölçtükleri bir sahanlıktan,

bir sabahlık doğmamış güneşler sipariş ederim istersen sana,

acıktıysan ve bir gündüzü yemek istiyorsan.

ben nerede hata yaptım, diyorlar ki insan hata yapmaz,

hata yapmak için çok büyük evren, insan acı çekmez, acı çekmek için çok büyük evren,

iki oda bir salonun hükmü olmaz, siz beni daha geniş odalara alın, odalar genişledikçe bilhassa insan kendini fark etmez.

ismail nerede hata yaptı, ibrahim nerede hata,

mustafalar ne zaman berk’e, ayşeler ne zaman ada’ya,

annem nerede hata yaptı, hangi adımı yanlıştı düşerken bir şeylere tutunduğunda,

güne hangi yanlış besmele, hangi yanlış ayakla başladıydı,

anneler hata yapmaz adları ayşe’yse, babalar hata yapmaz mustafa’ysa kardeşleri,

sen ne zaman böyle insan oldun diye sordulardı,

ben ne zaman unuttum senin o eski yüzünü, o zamandı diye düşündüydüm,

her yere notlar yapıştırmıştım, post-itler yapıştırmıştım ekranlara,

buzdolabına elektrik su faturaları, pizzacı, sucu reklamları beyaz eşyalara,

unutmamam gereken bir şey vardı, ne olduğunu bilmiyordum,

her yere her şeyi hatırlatacak bir şeyler asmıştım, unutmayayım diye kim olduğumu,

hatırlamıyorum şimdi o eski yüzümü,

insan hata yapmaz demişlerdi bana, hatırlamıyorum şimdi o ilk doğduğum yüzümü.

kaç gün oldu, kaç saat geçti, güneş bugün saat kaçta doğdu, kaç dakika kısaldı gece, dünya şimdi uzayın tam

olarak neresinde, on dört milyar yaşında mıyız hala, ayşe’ler mustafa’lar bunun neresinde.

“bunları hiç umursamadı kadın,

gregoryen takvim’e göre yirmi beş ocak bin dokuz yüz seksen dört’te, saat on üç’ü iki geçe, jüpiter güneş’e girdiğinde,

kuzey yarım kürede kış, günler iki dakika daha kısaldığında, dünya’nın son aşk mektubunu aldı, okudu,

katladı,

oturduğu masanın sallanan ayağına sıkıştırdı mektubu,

masa artık, sallanmıyordu.”

Natama, Sayı: 3

MEZBAHA

sana bu mektubu tertemiz bir mezbahadan yazıyorum dostum

kanların sıçramadığı, kan kanallarından tertemiz aktığı

hayvanların boğazlanmadığı, şoklanarak öldürüldüğü

tüm uluslar arası standartlara uygun bu mezhabadan

sana tertemiz ölümler yolluyorum

bir laboratuar hassasiyetiyle

yönergelere bağlanmış bir disiplinle

testler, el değmeden paketlenmiş hücreler

naylon kıyafetler, yükleme rampaları, sağ kalçaya vurulmuş mavi bir mühürle

her gün biraz daha soğuk

her gün biraz daha ölüm bir teknolojiyle

gökyüzünü ve toprağı hiç tanımamış bu hijyenikcesetlerle;

nasılsın, iyi hissediyor musun? alıştın mı mutsuzluğuna?

yoksa hala mücadele mi ediyorsun?

yeni bir hap çıkmış dostum,

dünya ölüyor döndüğü yerde,

sen mutlu oluyorsun.

sana bu mektubu adolfun kalbinden yazıyorum dostum.

kalbimi söküp kopardığım

yerine kapkara bir boşluk

yerine öğrendiğim öldürme biçimleri

yerine bilerek gevşek bırakılmış bir ilmek

yerine ben yalnızca emirleri uyguluyordum dediğim yerden

sana kapkara bir kalp bırakıyorum

güneş doğdu elbet

şiir yazılmaya devam etti

sabahları bile sevdik dostum

onca ölümün üzerine doğmuş sabahları

ilerleme diyoruz adına bir şeylerin

ben kendi adıma memnunum da biraz

en azından çok değil, iki yüz yıl önce

savaşın kötü bir alışkanlık olduğunu kimse düşünmüyordu

artık düşünüyoruz öldürmeye de devam ederek

yepyeni öldürme biçimleri

bu tertemiz mezbahada dostum

geride tek bir canlı hücre dokusu bırakmadan öldüren bombalar

adına ilerleme diyoruz bir şeylerin

önümde gaz ve toz bulutu içinde meydanlar

yine de ilerliyoruz dostum

yüzüme taktığım maskenin ardında

hareket eden canlı bir şeyler var

öldürmemeyi öğreneceğiz elbet

biraz daha öldürmek zorunda olarak

sana bu mektubu bir otoban yalnızlığından yazıyorum dostum

yeryüzü kederinden, dünya acısından

dinlenme tesisinde çalışan ölü yüzlü garsonun umursamazlığından

ama kalbimi söküp kopardıkları yerde

gülmeyi çok özlemiş kalabalıklar

ben bir nazi subayından arta kalan neyse oyum dostum

umutla kanser arasında

terminal bir bedenle bir filiz arasında

bir gulag sürgünüyle bir bahar sürgünü arasında

yaşamı ve ölümü tutuyorum ellerimde

ağacı ve baltayı

mikrobu ve aşıyı

sana bu mektubu

başlangıçla bitişin içiçe geçtiği

bir pazar sabahından yazıyorum dostum

Natama, Sayı: 6