SALİM NACAR

(1982, Adana - )

       Şair Talip Nacar kardeşi.Cumhuriyet Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü mezunu (2007). Adana’da bir lisede edebiyat öğretmenliği yapmaktadır. Sivas’ta çıkan “Edebi Düşünce”, “Başkalarının Hayatı” (6 sayı; Sayı: 1, Mart-Nisan 2011) ve “Edebi Müdahale” (6 sayı) dergilerinin  yayın kurullarında yer aldı. Halen “B Planı” dergisini (Sayı: Ocak-Şubat 2013) çıkartıyor.

       Şiirleri, yazıları ve söyleşileri Akatalpa, Ardıçkuşu, Ayna İnsan, B Planı, Başkalarının Hayatı, Derdimiz Bakmaklar, Hacı Şair, İtaki, İtibar, Japonya, Kaçak Yayın, Karayazı, Nordik, Şiar, Ücra, Varlık, Yitik Düşler, Yolcu vb. gibi dergilerde yayımlandı.

Yapıtları:

Şiir Kitapları:

& Aralık (2010, Karahan Kitabevi, Karayazı Şiir: 3, 94 s.)

Kaynaklar:

A  https://karayaziedebiyat.wordpress.com/katilimcilar/ozgecmis-3/

A  https://bplanidergisi.wordpress.com/

A  https://baskalarininhayati.wordpress.com/

Şiirlerinden Seçmeler:

Yayımlanan İlk Şiiri

YÜZÜNÜN ADIMLARINI ÇAĞIRMAK

bütün bir fırtına halinde başlayan gün

ezberi kuvvetli sabahlar aydınlığı gibi

karışıp dursam adına adımlarına

kendini kurmaya dururdu yeniden sokaklar

                              adamların omuz başlarında

                              geceyi nöbetleyen silahlar var

                              çünkü geçildi tüylerle ikliminden

                              ilk aşkın, eski çocukluğun

                              büyümeye doğu

                              yalnızlığıyla

                              ilk kan

akışını durduramadı

dua ediyordu belki

aralanıyordu kapılar

kararlılığından

a- geriniyor gövdesinin üzerinden

tüm damarları bir ‘a’ halinde

yalvarmasını durduramadım

halbuki inanmıyordu

gecenin ondan esinlendiğine

b- beni içime götüren adımların değil kolların

                              GÜLMELERLE-İÇ GEÇİRMELERLE

                              KURULAN

                              CENAZE EVİ

                              Yaslı yatsıları yaşlıların

                              ÇEKİP ALSAM SENİ İNANDIKLARINDAN

(kurtulur mu?)… (kurtulur)

yüzümün üzgün mağaraları izin vermez ama

kendini savunmasına yüzümde bir yabancının

bir gürültüyle, bir yarılmayla, bir hiçlikle

incecik beli yırtılabilir yaralarının

bazen benzeyip iç içe geçmiş odaları

ortasında bir ışık duruyor.

(hayır. hayır eriyor ışık durmuyor)

çıkıp gelir en zarif sinirlerle

iniltilerle

                              KENDİ SESİNE VURGUN BİR KADININ

sabahlığından.

üzerinde gecikmiş merhabası

bir çeşitlilik selamının.

c-                           İNCECİK BELİ YIRTILABİLİR YARALARININ

kaygı bağırmıyorsa çığlıklarının zora koşulduğu

pazar yorgunluğunun ve durgunluğunun

gözleriyle konuşmuyorsa başladıktan sonra

                              yerini alır

                              suskun

                              bir çocuk sesi.

(diner. gizlediği sesi sonsuz kıyılardan kıyıya vuran

gitmelerden. aramıza gerilen perdenin

perde oluşundan dünyayla aramızda.)

                              BİR ADAMIN AYNASINA

                              VURUYORKEN GÜNEŞ

(diner mi?)… (diner)

nöbetim

sevgilim

esaretimi uzatma yüzünde.

d- günün saygın sofrasında keder

esrimiş gururları gözevlerinde

ödevlerini uzatmış büyük inanmaya

sözleri geciken bir dinginliği

hırka bürünmeye yönelten

adamların kaderi

yürümeyi öğrendiğim

gezindiğim.

benzetmem kendimi onlara ben

açlıkla yamanmadım henüz

ama uykusunda

sorgusunu tamamlayan çocuk

yine de bir bütündür

dünyanın diğer yarısına karşı

onlar balkonlara duran ölümlere karşı

geniş çarşılara gömülecek olanlar

kandil sabahında, korkuyla uyananlar

                              ÇEKİP ALSAM SENİ İNANDIKLARINDAN

(boğulur mu?)…. (boğulur)

okyanusa kavuşan nehirlerin dalgınlığı.

                              içinde

birleşmenin ve ayrılmanın.

ABDAL’IN DÜŞÜ

ya kimlere ayan oldu bu kalın düş

ayrılık çeşmesinde soluklanan abdal

gemiyi koy ver bu dingin denize

bir dön de bak yastıklar tertemiz

bir dön de bak bıraktığın ize

tayfaların unuttukları son gülüş

hançerlerle oyalanırken düşecek

gibi sarkık

içimize

ayrılık vakti kimin silahı çekik

göğüs hizasında canlanan inkâr

aşka rağmen piyano aşka rağmen ilk

bakanlar uğuldar sanıyorlar şarabı

oysa demlenmekte ırmağa doğru

dalgınlığın ortasındaki şenlik

ya bütün darmadağın

ne bekçilerden geceyi

kurtarmaya yeter sanat

şairlikle uğraşıyorum

içim rahat

ne vazgeçtiğim de teselli

ne unutuşum da hayat

yarım bir kafiye gibi

aklım da büyüyor

aklıma inat

abdalından sonra aklını bulan gölge

ne senin yaralarına sofu olurum

ne de sofranda bir bakır tas

gölgeyi bulduğun yerde bir çalı

dibi belki de

belki de yüzündeki

ağır maskede düşten uyanan yas

ilyas ve hızır abdalın iki koynu

koynum neden boş ya benim

boynum neden boş ya benim

yetiş ibrahim

yetiş ibrahim

bitir ismail’in düşündeki oyunu.

bir de baktım ki dönmüş abdal

sudan çıkmış balık gibi

ağların gölgesinde ağlamaklı

lodosun inadında kesif

gibi içinde bir liman saklı

ya yoksa gittim bir sudan okudum kendimi

ya baktım yazıların su geçirmez yüzüne

alıştım ya koynum yurt tutuyor denizin geçmişine

bir ter damlasıydım bak şimdi şuracıktan

bir çocuğun koynundan besmeleyle

aşkın talihine düştüm

aşktan

yaz gemilerin battığı kaynakta

suların en suyu

gözlerin en gözü çağlamakta

bir kadının göğsüne akmakta

yeryüzünün en güzel huyu

ya yaraları saran için son bir ırmak sesi

ya kavuştuğun ırmağa bol bir elbise

gibi üstüne bol denizden gerili mavi çarşaflar

altlarında sonsuz halıları çinileyen atlaslar

abdal’ın düşü bir düştü yalnız

düşten düşe bir düştü yalnız

baktı koynunda bir hemze geziyor

bir damla büyüyor kadının koynunda

o kadar derin gördü ki kuyuyu

abdal o kuyuya bir düştü yalnız

ya kimlere ayan oldu bu kalın düş

ayrılık çeşmesinde soluklayan abdal

yer yatağında bir taze ölü

bir incelik korkusu günlerin bahçesinde

öyle uzun seyiriyor ki gözü

bin yıldır hatırlıyor gibi

bin yıldır tutulmayan

sözü

ya ben bir kez bahçeye girsem

abdal’ı görür müyüm

uyandırsam onu bir kesin düşten

şenliğe çağırsam insanlarla bir

ama koyun koyuna insanlarla bir

olur mu olmasak hiç birimiz

olur mu olmasak her birimiz birden

olur mu abdal’a yurt koynum

olur muyuz olmasak

ne sen

ne abdal

ne ben

ARALIK

ellerinle baktın ve bir göğü gördün

sesim sırasızdı tanrım

saçlarınla örttün o mutena denizi

bir derin izi kazımakla kuytu

bir çeşmeyi onarmakla sessiz

bir gülü tanımakla yorgun

kalabildin nasılsa bunca zaman

mutsuzum ne diyebilirim ki

varolmanın bir nedeni de bu belki

bir kez kaybetmiş olmakla bir kuş tanrım

nasıl kandırır göğsüyle inceltmesini dünyayı

sen yataklar kötülüğünce hissiz

bir kez dünya dediler adımla kötüye çıktım bilmezdim

                                                                   tanımazdım

bir somut çiçek dönüp dururdu hançeresinde

başkalarının gözleriyle gördüğü şeye

sendeki o korkuluk eşlik ederdi hayal gibi bir evden

kaybetmiş olmakla nasıl tanışır bir kuş tanrım

keşke yalnız bunu anlasaydım

BARBARLARIN İSTİFASI

 I.

ilk kez roma’da gladyatör çarşılara doğru

bir otomobil merakıyla truva dedi, senet karşılığında

yılbaşıydı, merasimler, ordular, tulumbalar

şehzadebaşından rahvan bir atlı,

kuş tüyü yastıklarda gurbeti ezberlerken

baktı ki uykusundan uyandı şehir.

roma’da her gladyatör üzerinde arap entarileri

tek kumaşın altında def-i hacet için

salkım saçak armutlar taşıdı bin yıl.

küçük elli büyük yüz, her çağda o mistik ve sidik kokan söylence.

tarık bin ziyad ey!

yakıyorum gemileri, çoğu kez çanakkale

çoğu kez endülüs, meydanın orta yerinde

tarihe bir gladyatör de rumeli’den rum’dan varsın

ispanyol arabı varsa etnik kuşkulardan kuşlar havalansın hey!

gladyatör yeni kıtada denendiğinde def-i hacet için

taştan oyulmuş bir mağrip istedi çaşıtlardan

çünkü rivayettir, o çocuklar yaktığında

yeni kıtanın eski sahiplerini

gövdelerine yazacakları lahitten

taşlara musa dökülecektir.

olacak ki soldan esen rüzgâr hurma dallarını üşüttüğünde

lale devrinde kara mustafa paşa,

sokak aralarında kemale ererken

alnı açık bir zulümle malum eksiltili divan,

şimdi bile okunaklı parıldıyor

gladyatör ve ne mutlu!

her sabah takriben sekiz sularında

içilen yeminler bir taslak oluşturacak kadar çok

ve generalim aynı zamanda kendisi tarih hocamdır

halay başına geçtiğinde

tüm atlaslar ters çevrilip yeni karaya sokulurdu

tuvalet duvarlarında medeniyet simsarları

tosunun torunları en cevdet paşa halleriyle

tarih-i kadim’e şerhler düşürürdü.

fikret duysa promete’yi şehirde bir tıkırtıya dönüştürdüklerini eğer

işte yedi kocadan arta kalmış fahişe çok ecnebi bir tahlildi diyecekti

bütün müsteşrikleri doksan beşe doğrudan çakarak.

II.

ben tarihten kalmayı fikret’ten kalmaya yeğlerim.

III.

gladyatör sabah uyandığında lezzet testleri

akşam uykuya döndüğünde konserveler

posta trenleri, ekspreslere doğru artık artan bir yoğunlulukla

hava trafiklerine doğru artan bir yoğunlulukla

bir gladyatörü bitkin ve dişlerinin arasında bir et parçasını

kürdanla temizlerken bulmak ihtimali artan bir yoğunlulukla

çoğalsa bile düşler alnı açık koşular da diye hala

toz kondurmayabiliriz tarihe

ve öğretmen atamalarına devam!

umumi helâlar umumiyete geçiş ücretli

peçeteler ücrete dâhil ve kolonyalar

kolonileri hatırlatıp gözleri dolduracak kadar

alkol komasında ümit burnuna çektiriliyor.

yahudi doğmuş olsaymışım.

şu ölürken bacakları şehvetle titreyen atın

kasıklarını neye doğru sulandırdığını bilirdim.

seçmen kütüğü başında tırnaklı bir gladyatör

yurttaşlar rujla ilgili her ikilemin kavşağında

parmak uçlarında roma nişanı

yanaklarında osmanlı tokadı tahvil senetleri

zulümlerde tavan yapıyor

özgürlük diasporası.

fikret kuş gibi ötmeyi deniyor aşiyan’da

devr-i istibdat’ın matem kuşlarıyla bir olup

ve akif tavrı yekpare bir ses bütün seslerden

gladyatörün parfüm kokularına dadanmasını

birden unutuyorum.

helâların tarihi yazılacaksa eğer bir gün

en verimli çağı olacak bu

latince sıçmayı öğrenen gladyatörün

IV.

şimdi ve her zaman için

herkes biraz ortodokstur

taharet söz konusu edildiğinde

 Karayazı, Sayı: 3

DÜŞDÜNYA

iyi ki bir yapraktan fazlası

düşerken çıkardığı seslerden babam

baharı gözet, dili yudumla, ağrıyı çöz

belki tersinden de okunabilir

çölü geçen sunakta sayılı zaman

ne zaman yağmur şehre ilişse

alırım koynumda keder

taşınır öfkenin kalabalığına

duvarlara sessizce birikirler

bazen uzun gidilir kısaysa bile yol

razı oldum hayattan: sen kalmaya hazır ol!

aşk herşeyin parçası –ne kaldı kumanyada

bir odanın dört yönü –bir de çeltik tarlası

pirinç mi haksızlık mı saatler mi ki birden

dili yok bir anneye perdeler hazırlarken

baktım ki hep varım ben birden iki olmaya

bazen uzun ölünür, kısaysa bile hayat

geri durdum düşümden: gerisi hep küsürat!

bir cezm birleştirir güzü tafsilatıyla

acı sırası geçmiş bir çocuğun yanlışları

masada oyalanır: düş, ölüm ve begonya

bir yağmur şehre ilişse

ilişirim yorgan çeken kışların ben de

o mahur tabiatına

beni bulur, bulaştırır -bir yapraktan fazlası

kimse kurtaramaz artık

ele düşen son yazı

kısaysa bile rüya bazen uzun düşülür

sen kalmaya hazır ol:dünya altımdan çekilir!

Akatalpa, Sayı: 142, Ekim 2011

HAKİKATE UZANAN ELLER KIRILSIN

yapma canımsın!

üzgün çocukları ırmaklar karşılamaz

kırışır astarına serdiğim yalan

özrüne inanırım inançsız kalmanın

sahiden sevgilim bunları hakikat

bellemişsen kurtar beni bu kaygıdan

bilmem benden başka neleri sakladın

kelebek tozdur, artık inanamazsın

bahar arıza falan içtenlik bahsinde

ürkünç kuşlar birikirken şiirin bahçesinde

göğsünü aç oyalanayım biraz

ben isterim ki bu hüzün bahsinde

hakikate uzanan eller kırılsın

gövdesi daha fazla nem almıyor diye

bu sağlam duvarı öylece yıkamazsın

Akatalpa, Sayı: 124, Nisan 2010