HASAN ÇELİKKOL

(17 Aralık 1953, Denizli - )

İlk ve orta öğretiminden sonra akademik eğitimini 1974'te İÜ İşletme Fakültesi’nde tamamladı. Sümerbank Teftiş Kurulu'ndaki kamu görevinden sonra özel şirketlerde yöneticilik yaptı. Halen Genel Koordinatör olarak çalışıyor. Denizli’de yaşıyor; evli ve bir çocuk babası.

Şiirleri ve öyküleri;  Anafilya, Ayrıntı, Delikliçınar, Düş ve Mitos (e-dergi), Pencere, Varlık vb. dergilerde yayımlandı.

Yapıtları: Şiir: *Prometheus’un İzinde, 2009 *Düş Yansıması 2015 *Çekiç Sesleri, 2015 *Gri Oksijen Dengesi, İst.: Noktürn, 2017 *Mevsim Kül Rengi, İst.: Noktürn, 2017 

Roman: *Kayıp Zamanların Rüyası, Ank.: Ankamat Mtb., 2013 *Küller Savruldukça, 2014 *Toz Bulutu, Ank.: Klaros, 2021

Söyleşi: *Adalet Savaşçısı - Nebi Barlas Kitabı, Metin Ağaçgözgü ile birlikte; 2. bas. İst.: Gökkuşağı Ktb., 2016 

Kaynaklar: https://www.dusvemitos.com; Bilgi teyidi: 12 Haziran 2022.

Hazırlayan: Şükrü Kırkağaç

*29 Temmuz 2022 tarihinde güncellendi.

 

Şiirlerinden Seçmeler:

AŞK NEDEN SUÇLU

Aşk neden suçlu diye soruyorsun

Umut nöbetindeyken aylar boyu yorgun

“Şair hayal kurmada ustadır

Hayalleriyle mahkûm eder insanı”

Bomba parçalarıyla doluyken

Dolunayın aydınlattığı gökyüzü

Ruhun sınırını geçmek te öyle

Kim bilir kaç kez düşmüştüm peşine

Uyku dolu çiçeklere adanmış hayatın

Pencereyi açıp baktım önce dışarıda ne var aklımı yoran diye

Gün boyu acılar vardı

Aynı cinsten ölüm haberleri, kayıplar sonsuza gitmişti

Hayaller can veriyordu, şeytana ait kötülükler çoktu

Dizelerde şairlerin sesleri kısıtlıydı

Herkes özgür değildi kuru ayaza inat

Uyku ilk istenen durumdu yaşamak varken her gün

Rüzgârla birlikte uçuşuyordu sesler

Belki en çok sevdiğim çocuklar, kimsesizlerin mezarındaydı

Unutulmuştu yarının vaat edilmiş olduğu

Ve sen yine soruyordun aynı soruyu

Sözcükleri ardı ardına sıralayıp

“Aşk neden suçludur” diye

Aşk neden mi suçludur?

Aşk, hiç yokken tutsaklığı yok sayıp

Kapı önünde bekleyen virüsleri bile unutturduğu için suçludur

Bir kaç şişe şarap eşliğinde

Paganini dinlerken

Yorgun renklerin arasında

Ela gözlerine bakarken

CELLÂDIN SOĞUKKANLI GÖLGESİ

Deli otu

Yeşerir dikey kentlerin duvarlarında

Tutuklu ölüm çemberi

Cellâdın soğukkanlı gölgesi

Yalnız gözyaşı dökülür yitik ruhlardan kopuk

Dalgalar vurur kurak çocukluğuma

Rüzgârlar gezinir

Akrebin takibi gibi

Bir acem ülkesinin yaylasında

Buzlu çöl tilkisi çıkar kazıdan

Sonra -

Sonsuzluk, mahrem hayat, ölü toprağına dökülen

Sonra -

Küf kokusu, mağara duvarlarındaki ıslaklık

Celladın soğukkanlı gölgesi

“Gri Oksijen Dengesi” adlı kitabından

HER MEVSİM DAHA ÇOK SEVERDİM

Sesin cama vururdu deniz kabuklarından

Kımıltısız, üşümezdi mürekkep balıkları

Asmalar gözlerini kırpardı

Yükselirdi bir sır gibi yasemin kokuları

Doğrulup yollara düştün, sokaklar yokuştu

Uykunun çukurunda dağlardan gelirdi sabah

Çözülürdü kılavuzun eşliğinde saatler

Kayıp bir gülümsemeyi arardın

Gündelik, siyah bir acıyı atarken pencerenden

Patiska perdelere inerdi kıpır kıpır akşam

Yaz da sendin, kış da

Sevdiğin çok şeyi bırakıp odalara, uzaklaşırdın

Kimse sormazdı mevsimlerin rengini

Kimse sormazdı çemberlerin izini

Kimse sormazdı gençliğin resmini

Kimse sormazdı aynaya yansıyan halini

Gözlerin, yorgun düşerdi bulutların üstüne

Bir el kaderini değiştirirdi gecelerin

Bazen lacivert gelirdi aklına

Eskimiş bir entarinin eteğinde ya da

Hüzünlü ağaçların gölgesinde

Sabah olur, ezberini bozardın korsan gemilerin

Yürürdün küçük dokunuşlarınla sonsuzluğa

Ve akşam olur aynada belirirdi görüntün

İçim kıvılcımlanırdı birden

Ellerini öperdim. O an mum ışığında erirdi hüzünlerim

Yorgunluğum düşerdi soluk bir fenerin loşluğuna

Anlamadığım tarifsiz hüzünler karışırdı kayıplara

Bir gölgeye inat saklanırdı yalnızlığım

Not :

Ben en küçüktüm

Ve her mevsim daha çok severdim annemi

Görünmez duvarlardan sekerdi düşlerim

Bulutların arkasına saklanırdı ay ve ben en küçüktüm

Her mevsim daha çok severdim annemi

“Mevsim Kül Rengi” adlı kitabından

 KERPİÇ EV İKLİMİ

Yolculuğun başına döndüm el ayak kesilmeden

Yaşlılık histerisine kapılmadan

Rüzgâr geçti yapraksız dalların üstünden

Çocukluk hâlimi gördüm yeniden

Kafiyeli siyah tuzaklara saplandım

Belirsiz hafıza kaybın peşine düşüp

Bir kumruya sordum

— Kim getirdi beni

Tek katlı

Kerpiçten yapılmış bu evin rüya kapılarına

Uzun iklimlere hükümlü

Odalarında kimler konuktu hesabını tutmadım

Tutsam da sözüm şifre olurdu

İçinden çıkılmıyordu

Tahta basamaklarında kuşluk vakti uykusuz

Elle tutamadığım sessizlik hüküm sürüyordu

Merdivenlerden çıkan bir çocuktum ben

Nerede uyurdum

Hangi dili kullanırdım

Avuç açıp lokum dilerken Tanrı’dan

Bilmiyorum

Göz kırpması yağmur

— Üstü kiremit kaplı —

Veda ederken sordum aynı kumruya

Bu kerpiç ev yeniden yapılabilir mi diye

Kendi yolculuğumdan döndüm

Kilitli duygularımı açtım yalnızca

Sardunyalar vardı o yaz

— Hüzünleri çizemezdim gölgesine

Sökemezdim bir basamağını

Düz bir ip de geçiremezdim penceresinden

Çaresizliğim ağzımda yanardağ

— İpuçlarını bulabilirdim

Sayfaları çevirebilirdim sokak sokak uzanırken

Bakışlarımı kilitleyebilir

Kerpiç iklime tutuklu bir yelkovan olabilirdim

“Mevsim Kül Rengi” adlı kitabından

*Şiirler, Hasan Çelikkol'un izniyle yayınlanmıştır.