GÖLELİ CELALOĞLAN

(1918, Hoşdülbend köyü, Göle / Ardahan- 1959)

       Asıl adı Celal Kızılateş'tir. Osmanlıca ve Arapçayı küçük yaşlarda köyündeki ileri gelenlerden, Latin alfabesini ise askerlikte öğrendi. Yaklaşık 10 yaşından itibaren eniştesi Mustafa’dan davul, zurna, kaval, mey ve bağlama çalmayı öğrenmeye başladı. Ayrıca ağıtlar ve türküleri öğrenmesindeki en önemli etkenlerden biri de ablası Altun’dur.

       Köylerine gelip giden aşıklar aracılığıyla bilgisini pekiştirdi. Ancak yörenin en ünlü davulcularından olması nedeniyle hemen her düğüne çağrılan Celaloğlan bu süreçte de birçok türkü ustası ve aşıkla görüşüp kendini geliştirme fırsatı buldu.

       Yörede bilinen Sofu Emmi (1886-1984), Xeveli Babuş (1910-1973) ve Ferman Baba (1920-1996) gibi birçok aşığın doğrudan ustası olarak kabul edilmektedir.

       Yöredeki efsanevi konumundan dolayı birçok türküde de adı geçen Celaoğlan’ın genç yaşta ölmesi üzerine ardından onlarca ağıt yakıldı. Celaloğlan bir kış günü çaldığı bir düğünden sonra hastalanınca kızakla köyüne getirildi. Çok geçmeden de öldü ve orada toprağa verildi.

Kaynaklar:

A  http://www.ozanlar.biz/celaloglan.html

Şiirlerinden Seçmeler:

ÇIKARIR

Hoştülbent ne yana gitmiş

Beni orya yol çıkarır

Endamını çarla örtmüş

Yar altında kol çıkarır

Ayağına giymiş çarık

Saçları da kırk beş örük

Al sinesi olmuş körük

Az nefesi bol çıkarır

Sesin gelir bizim elden

Yunmuş yıkınmışsın gölden

Bülbül hakkın ister gülden

Çölden arı bal çıkarır

Bu dünya yalan dünyadır

Gördüğümüz bir rüyadır

Celaloğlan ne sevdadır

Ateş düşer kül çıkarır

DÜŞTÜ

Hey ağalar hey paşalar

Dağa kar düştü kar düştü

Kaldım gurbette gurbette

Yada yar düştü yar düştü

Haber edin anasına

Eyi baksın Sonasına

Yar ayrılık kınasına

Ah u zar düştü zar düştü

Celaloğlan gurbet elde

Sevdası söylenir dilde

Bülbülün arzusu gülde

Dala har düştü har düştü